του Ηλία Φραγκούλη

Αρχικά, ξεχνάμε εντελώς (γιατί έτσι πρέπει…) την ομώνυμη live-action εκδοχή του δημοφιλούς παιχνιδιού της Nintendo από το 1993. Κι ερχόμαστε στο animated σύγχρονο παρόν, το οποίο φέρει την υπογραφή του studio της Illumination. Αυτό τα λέει σχεδόν όλα! Πως θα μπορούσαν να κάνουν λάθος τα μυαλά που μας έδωσαν έναν… Απαισιότατο κύριο, τα Minions κι ένα τσούρμο από αξιαγάπητα Pets;

Από ένα απλό arcade game των αρχών της δεκαετίας του ’80, το «Super Mario Bros.» μετατράπηκε σε θρύλο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και σήμερα αναβιώνει με μία κινηματογραφική ταινία που θα έλεγα ότι τιμά τη φήμη του χάρη στην εγγύηση ποιότητας που κουβαλάνε οι παραγωγοί της. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα φιλμ της Illumination μόνιμα σνομπάρονται από βραβεία, δεν εκτιμώνται τόσο από την κριτική, αλλά πάντοτε σπάνε ταμεία. Διότι επικοινωνούν θαυμάσια με το μαζικό κοινό. Το ίδιο πιστεύω πως πρόκειται να συμβεί κι εδώ, καθώς το έργο αποτελεί μια ζαλιστική φαντασμαγορία, ειδικά για τις πιο μικρές ηλικίες των παιδιών, τα οποία δεν θα δυσκολευτούν καθόλου να συνοδεύσουν στα σινεμά οι ενήλικες… πάλαι ποτέ gamers.

Το θέαμα είναι σαφέστατα παιδικό, καθώς το στόρι βασίζεται στην υπεραπλουστευμένη πλοκή του παιχνιδιού, με τον κακό κατακτητή βασιλιά Μπάουζερ που θέλει να «κλέψει» την πριγκίπισσα Πιτς, αλλά βρίσκει αναπάντεχα εμπόδια με τον ερχομό των αδελφών Μάριο σ’ ένα εντελώς φανταστικό σύμπαν που «κρύβεται» κάτω από τον γήινο κόσμο μας. Εάν υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα σε τούτη την ταινία των «Super Mario Bros.», αυτό είναι η προφανέστατη ανάμνηση (και «γεύση») ότι τα δρώμενα επί της οθόνης προέρχονται από πίστες ενός παιχνιδιού, με τους ήρωες να περιφέρονται σε περιβάλλοντα στα οποία μοιάζουν να… μαζεύουν πόντους. Στο φιλμ διατηρείται μόνο η συλλογή των bonus «αναβάθμισης», που χαρίζουν υπερδυνάμεις στους μικρούληδες αδελφούς Μάριο και σε συνοδευτικούς «χαρακτήρες», αλλά και αρκετά από τα sound effects του παιχνιδιού.

Παρακολούθησα το φιλμ με την ελληνική μεταγλώττιση (πράγμα που αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι…), όμως, ποσώς με ενόχλησε (!), διότι όπως ανέφερα προηγουμένως, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ταινία που «μιλά» ενήλικα, ώστε να με βασανίζει η σκέψη ότι έχασα κάτι από τον original διάλογο. Δεν πρόκειται για κάτι το… πνευματώδες! Ένας μουστακαλής τυπάκος που περνάει μέσα από σωλήνες, χοροπηδάει πάνω σε τουβλάκια, κερδίζει δυνάμεις και φλερτάρει μία Disney-κού look πριγκίπισσα είναι, παρέα με μια στρατιά από… μανιταράκια, στα οποία την πέφτει μια ερωτοχτυπημένη χελώνα με παρουσιαστικό δράκου! Δε σε νοιάζει, πραγματικά! Αλλά το joyride, η τελειότητα του ψηφιακού animation (στη θαλάσσια σεκάνς, το επίπεδο εξέλιξης σε κάνει να σαστίζεις), ο οργασμός χρωμάτων και η ταχύτητα σε κίνηση αρκούν για να ευχαριστιέσαι αυτό που βλέπεις. Και έχει και χιούμορ.

Προσδοκούσα κάτι παραπάνω από την πλοκή; Σίγουρα ναι. Αλλά το «κατάπια» με ευκολία όλο αυτό το παιδιάστικο οπτικό πανηγύρι που απλώνεται στη μεγάλη οθόνη σαν ουράνιο τόξο. Αν με ρωτάς ως ενήλικας, πάντως, θα έλεγα πως η πραγματική σκηνή ανθολογίας του φιλμ είναι εκείνη με το τσαμπουκαλεμένο σκυλί που θέλει να κάνει κομμάτια τους δύο υδραυλικούς επειδή του σπάσανε στα δύο μια λιχουδιά σε σχήμα κόκκαλου! Μια ξεκαρδιστική σεκάνς που λες και βγήκε από το ρεαλιστικό περιβάλλον του «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε» (2016). Ίσως θα άξιζε, λοιπόν, οι ήρωες τούτου του franchise να βγουν από το γνωστό σύμπαν του παιχνιδιού και να έρθουν (ή να μείνουν!) στον αληθινό κόσμο των αδελφών Μάριο την επόμενη φορά…