ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΑΣ (2020)
(THE SECRETS WE KEEP)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιουβάλ Άντλερ
- ΚΑΣΤ: Νούμι Ραπάς, Τζόελ Κίναμαν, Κρις Μεσίνα, Έιμι Σέιμετζ, Τζάκσον Βίνσεντ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Δεκαπέντε χρόνια μετά τις σοβαρότατες απώλειες του Δευτέρου Παγκοσμίου, μια γυναίκα θα έρθει και πάλι αντιμέτωπη με το εφιαλτικό παρελθόν, όταν πιστέψει πως ο γείτονάς της είναι ο αξιωματικός των SS που την είχε κακοποιήσει βάναυσα λίγο πριν το τέλος του μεγάλου πολέμου.
Τρίτη μεγάλου μήκους για τον Ισραηλινό σκηνοθέτη Γιουβάλ Άντλερ, «Το Μυστικό μας» είναι μια ταινία που κάπως, κάπου έχεις… ξαναδεί, ιδιαίτερα με όλες εκείνες τις προφανείς συμβάσεις και τα σεναριακά στερεότυπα του genre. Ένα φιλμ που ουσιαστικά υπάρχει μονάχα για την ποικιλία των ρόλων στα βιογραφικά των πρωταγωνιστών και κυρίως σ’ εκείνο της Νούμι Ραπάς, η οποία εδώ εκπλήσσει ευχάριστα με την υστερική (ανά στιγμές) παρουσία της. Αλλά μέχρι εκεί.
Τις περισσότερες φορές που αναλαμβάνουμε να γράψουμε ένα κείμενο για την όποια ταινία, ευχόμαστε αυτή να είναι είτε καλή, είτε κακή, γιατί τουλάχιστον τότε έχεις να επιχειρηματολογήσεις με ακρίβεια πάνω στην εκάστοτε περίπτωση. Δυστυχώς, υπάρχουν και οι φορές που καλείσαι να εξηγήσεις γιατί ένα έργο δεν είναι τίποτα από τα δύο, αμφιταλαντευόμενο κάπου ανάμεσα στο «εντάξει, βλέπεται» και το «όμως, βαρέθηκα και τη ζωή μου». «Το Μυστικό μας» είναι μια τέτοια ταινία…
Μετά τις φρικωδίες του Δευτέρου Παγκοσμίου, η Μάγια (Ραπάς) θα εγκαταλείψει γρήγορα την Ευρώπη, έπειτα από τη γνωριμία της με τον γιατρό / σύζυγό της Λούις (Μεσίνα), σε κάποιο νοσοκομείο της Ελλάδας. Στην Αμερική, εξάλλου, τους περιμένει μια νέα ζωή, μακριά από την επίπονη θύμηση του πολέμου. Ενώ τα χρόνια περνούν, με τους δυο τους ν’ αποκτούν επιτέλους την πολυπόθητη οικογένειά τους, ένα πρωί η Μάγια θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπη με τα φαντάσματα του παρελθόντος, όταν πιστέψει πως ένας γείτονάς τους ονόματι Τόμας (Κίναμαν) είναι στην πραγματικότητα ένας πρώην αξιωματικός των SS, ο οποίος την είχε κακοποιήσει σεξουαλικά, πριν να το σκάσει μαζί με άλλες γυναίκες, σχεδόν πάνω στο timing του οριστικού τέλους του πολέμου. Οι μνήμες θα καταπνίξουν εκ νέου τη Μάγια, η οποία αυτή τη φορά θα απαιτήσει την εκδίκηση που ονειρεύεται. Εάν, φυσικά, το Τόμας είναι πράγματι αυτός που η ίδια υποστηρίζει…
Υποτονικό δράμα γνώριμης σεναριακής κατεύθυνσης, το φιλμ του Άντλερ αποτυγχάνει από τα πρώτα κιόλας λεπτά να δημιουργήσει το (έστω) αναμενόμενο σασπένς, εισάγοντας τον θεατή στο story υπερβολικά γρήγορα και δίχως την παραμικρή φροντίδα για ένα κάποιο υποτυπώδες παρασκήνιο, ικανό να καταστήσει το εν λόγω κλίμα αγωνίας ιντριγκαδόρικο και ενδιαφέρον. Η αφηγηματική πεπατημένη συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι διαρκώς ένα βήμα μπροστά από την πλοκή, η οποία απλά (θα) επιβεβαιώνει συνεχώς τις ολόσωστες μαντεψιές σου. Η αλήθεια είναι πως, πρακτικά, τούτο το φιλμ δεν έχει κάποια χειροπιαστή παραφωνία (μία αναμενόμενη υπόθεση, συμπαθητική σκηνοθεσία, ΟΚ ερμηνείες), παρ’ όλα αυτά πιθανότατα να πιάσεις τον εαυτό σου να… πλήττει όσο περνά η ώρα και αυτό γιατί ενώ όλα τα κινηματογραφικά στοιχεία δείχνουν να είναι εκεί, εκείνο το οποίο λείπει είναι η ατμόσφαιρα και η δημιουργική ματιά του Άντλερ, που αν μη τι άλλο είχε κάνει το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του («Bethlehem») να ξεχωρίζει το 2013.
Αυτή η ολοκληρωτική έλλειψη ατμόσφαιρας, νεύρου και «ψυχής» αποτελεί και το μεγάλο μειονέκτημα της ταινίας, που αδυνατεί ν’ αποφασίσει τι θέλει να είναι: δράμα, θρίλερ, ιστορία εκδίκησης; Υπάρχουν στιγμές στις οποίες αντιλαμβάνεσαι πως «Το Μυστικό μας» είχε τα φόντα για κάτι περισσότερο, ένα καθαρόαιμο θρίλερ για γερά νεύρα, για παράδειγμα, όμως ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε ο Άντλερ τη μεταφορά του σεναρίου στη μεγάλη οθόνη, είναι αμήχανος και εντελώς αντι-κινηματογραφικός. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση μετριότητας, οι πρωταγωνιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχωρίσουν, με την Ραπάς να τα καταφέρνει (ελαφρώς), κυρίως λόγω του θλιβερού backstory της ηρωίδας της, που της δίνει και ένα αβανταδόρικο κίνητρο. Από την άλλη, ο Κίναμαν μένει εντελώς ανεκμετάλλευτος, ιδιαίτερα σε σχέση με το πληθωρικό του παρουσιαστικό, που σε αντίθετη περίπτωση θα είχε λειτουργήσει εξαιρετικά ως αντίπαλον δέος της μικροκαμωμένης Ραπάς. Τελικά, το μοναδικό «μυστικό» τούτης εδώ της ταινίας είναι πως μετά το τέλος της… δεν θα θυμάσαι ούτε τον τίτλο της.