του Ηλία Φραγκούλη

Κάπου φέρνει στο νου εκείνο το περσινό «The Dig» του Netflix τούτο εδώ, όμως, ο «Χαμένος Βασιλιάς» κρύβει στο «μανίκι» πολύ πιο σοβαρά χαρτιά: τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Στίβεν Φρίαρς, την προκλητική στην ταύτιση φατσούλα της Σάλι Χόκινς και τις μαγικές παρτιτούρες του Αλεξάντρ Ντεσπλά. Και από μία τόσο δα μικρή ταινιούλα για το πείσμα μιας γυναίκας να πραγματοποιήσει το πιο τρελό και «φανταστικό» (όπως αποδίδεται στο φιλμ) όνειρο της ζωής της, προκύπτει ένα αβίαστα feelgood έργο που σε βγάζει από το σινεμά θετικά εμψυχωμένο.

Πρόκειται για fictional μεταφορά μιας απίθανης ιστορίας που απασχόλησε τους Βρετανούς το 2012 (με το Πανεπιστήμιο του Λέστερ να διαφωνεί σφόδρα με τον χαρακτηρισμό του βασισμένου σε αληθινά συμβάντα φιλμ). Η Φιλίπα Λάνγκλεϊ δυσκολεύεται να τα φέρει βόλτα με τη βαρετή εργασία της στο γραφείο, την άδικη μεταχείριση του προϊστάμενού της και την ανατροφή των δύο της παιδιών δίπλα σ’ έναν εν διαστάσει σύζυγο που ήδη έχει αρχίσει τα rendezvous με άλλες γυναίκες. Παρακολουθώντας για εκπαιδευτικούς λόγους των τέκνων της μια παράσταση του σαιξπηρικού «Richard III», έλκεται από τον ιστορικό χαρακτήρα, ο οποίος… εμφανίζεται στην αυλή του σπιτιού της αμίλητος, σαν ένα «στοιχειό» που θέλει να της μεταφέρει «κάτι»!

Η Φιλίπα θ’ αρχίσει να «ξεκοκαλίζει» κάθε βιβλίο που μπορεί να εντοπίσει με θέμα τη ζωή του Βασιλιά Ριχάρδου Γ’, θεωρώντας πως ο Σαίξπηρ τον ξεφτίλισε με ψευδή χαρακτηριστικά και ολόκληρη η Μεγάλη Βρετανία τον «αποκαθήλωσε» απαξιωτικά και με ανιστόρητο τρόπο. Ξαφνικά, η φήμη και η ύπαρξη των… (χαμένων) οστών του Ριχάρδου Γ’ θα γίνει το «δισκοπότηρο» που θ’ αναζητήσει εμμονικά, αγωνιζόμενη να βρει υποστηρικτές και χορηγούς, ειδικά από τη στιγμή που οι έρευνες αλλά και το προσωπικό της ένστικτο θα την οδηγήσουν σ’ ένα parking αυτοκινήτων στο Λέστερ, σημείο στο οποίο αισθάνεται πως θάφτηκε ο Βασιλιάς.

Από το «ασ’ τον τρελό στην τρέλα του», η Φιλίπα δείχνει ν’ αποκτά γνώσεις για το θέμα που της επιτρέπουν να κοντράρεται με Ακαδημαϊκούς και να διεκδικεί με σοβαρότητα την πραγματοποίηση του ονείρου της, έχοντας για συνοδοιπόρο ένα «φάντασμα» του Ριχάρδου Γ’, η παρουσία του οποίου παραμένει αινιγματική ακόμη κι όταν αρχίζει να της μιλά κανονικά (!), προσθέτοντας στον θεατή υποψίες για τη διανοητική της κατάσταση. Η αποστολή της θα εξελιχθεί απροσδόκητα επιτυχής ως προς την εύρεση των χρημάτων που απαιτούνται για τη σχετική ανασκαφή, όμως, πίσω από την πλάτη της Φιλίπα αναγνωρισμένοι πανεπιστημιακοί και αρχαιολόγοι θα αναμένουν τα αποτελέσματα με σφετεριστική διάθεση.

Αν και φαινομενικά «απλοϊκό», το σενάριο (των Στιβ Κούγκαν και Τζεφ Πόουπ) του «Χαμένου Βασιλιά» γίνεται ένα αλληγορικό… πολυεργαλείο στα έμπειρα χέρια του Φρίαρς, ο οποίος πέρα από την επαφή της ηρωίδας με τον αληθινό της εαυτό (ως στόχο ζωής), αναδεικνύει κι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που αφορά στη μετατροπή της φημολογίας σε δεδομένο (πόσω μάλλον ιστορικό!). Η αφήγηση είναι γοργή (με ελάχιστες περιττές στιγμές, όπως της όχι και τόσο απαραίτητης υποπλοκής της κρίσης στο γάμο της ηρωίδας, στις οποίες ο Κούγκαν ευθύνεται προφανέστατα ως σεναριογράφος για να… μεγαλώσει στοιχειωδώς το ρόλο του), ο θεατής ταυτίζεται απόλυτα με τον αγώνα για το δίκιο της Φιλίπα και το φινάλε, αν και αφήνει μια γεύση γλυκόπικρου, συντροφεύει τη μνήμη με όμορφα, ανθρώπινα συναισθήματα. Τα οποία ανυψώνει με θαυμαστή άνεση το (για ακόμη μια φορά) υπέροχο score του Ντεσπλά.