Η ΧΑΜΕΝΗ ΠΟΛΗ (2022)
(THE LOST CITY)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμική Περιπέτεια Δράσης
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άνταμ Νι, Άαρον Νι
- ΚΑΣΤ: Σάντρα Μπούλοκ, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Ντάνιελ Ράντκλιφ, Ντα’Βιν Τζόι Ράντολφ, Μπραντ Πιτ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 112'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Ξοφλημένη συγγραφέας ρομάντζων με σύνηθες φόντο εξωτικές περιπέτειες, πέφτει θύμα απαγωγής από παλαβό ζάμπλουτο ο οποίος πιστεύει πως είναι ικανή να τον βοηθήσει να εντοπίσει χαμένο θησαυρό! Το… ανεγκέφαλο μοντέλο που ποζάρει στα εξώφυλλα των βιβλίων της είναι η μόνη ελπίδα που έχει για να σώσει το τομάρι της.
Πόσες φορές μπορείς να γράψεις κριτική για την «ίδια» ταινία που έχουμε ξαναδεί ακόμη… δυο φορές (!) σε τούτη τη σεζόν; Μετά το «Red Notice» και το «Uncharted», βρισκόμαστε αντιμέτωποι με άλλη μία περιπέτεια δράσης με εξωτικό (ως επί το πλείστον) φόντο, εδώ με κάποιες παραπανίσιες χιουμοριστικές (μέχρι ενός σημείου) δόσεις. Όχι επειδή υπάρχουν στο σενάριο, αλλά επειδή η Σάντρα Μπούλοκ σηκώνει τούτη τη «Χαμένη Πόλη» στην πλάτη της. Μια ηθοποιός με κωμική στόφα από μόνη της, όμως, δεν αρκεί…
Η έναρξη του φιλμ είναι πολλά υποσχόμενη, με την περιοδεία της παρουσίασης του τελευταίου βιβλίου της Λορέτα Σέιτζ, στην οποία μεγάλη ατραξιόν προκύπτει να είναι… ο Άλαν, το μοντέλο του εξωφύλλου των βιβλίων της, που ξετρελαίνει τις γυναίκες και κάνει πάντα το δικό του show, καταλήγοντας (συνήθως) να σκίζει το πουκάμισό του! Η Λορέτα τον μισεί σχεδόν όσο και την τελειωμένη καριέρα της κι ελπίζει να απαγκιστρωθεί από την (επίσης) αποτυχημένη manager της, την Μπεθ, η οποία αγωνίζεται να την επαναφέρει στον έξω κόσμο και το σήμερα (των social…). Γιατί, στην πραγματικότητα, η Λορέτα είναι μια απίστευτα ακοινώνητη ύπαρξη, μοναχική και σε συγγραφικό αδιέξοδο.
Σε μια παλαβή ανατροπή, η Λορέτα πέφτει θύμα απαγωγής από εκκεντρικό πολυεκατομμυριούχο που θεωρεί πως λεπτομέρειες του τελευταίου της… «Βίπερ Νόρα» (διότι περί τέτοιας «λογοτεχνίας» μιλάμε) εμπεριέχουν ρεαλιστικές αναφορές σε χαμένο θησαυρό τον οποίο αναζητά, άρα ίσως εκείνη μπορέσει να γίνει (και) «μεταφράστρια» για κομμάτι παπύρου με ιερογλυφικά, το οποίο έχει στην κατοχή του και βάσει αυτού ελπίζει να οδηγηθεί σε μυθικό τάφο επί εδάφους εξωτικής νήσου του Ειρηνικού, με εξτραδάκι… ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί!
Μέχρι και την (έκτακτη και ξεκαρδιστική) εμφάνιση του Μπραντ Πιτ, η «Χαμένη Πόλη» μοιάζει μ’ ένα ευχάριστο και ψυχαγωγικό φιλμ που όλοι θα ήθελαν να δουν για να… σκοτώσουν ένα δίωρο στο σινεμά. Δυστυχώς, οι Άνταμ και Άαρον Νι ρίχνουν το βάρος του έργου στο star power του καστ, καθώς ούτε η σκηνοθεσία τους προσθέτει ρυθμό, ούτε και το σενάριο (με τέσσερις υπογραφές!) έχει συμπεριλάβει την εξυπνάδα ως ατού του. Η Μπούλοκ μάλλον το έχει πάρει χαμπάρι και παίζει διεκπεραιωτικά απλά και μόνο για… να βγάλει τα μισθά της, δίχως να μπορεί να κρύψει τη βαρεμάρα της ή (και) τις πλείστες όσες «πλαστικές» επεμβάσεις του προσώπου της (εκείνη στη μύτη σε κάνει να γελάς περισσότερο κι από τις ατάκες της…). Ο Τσάνινγκ Τέιτουμ δεν έχει καθόλου καλή χημεία μαζί της και ο χαρακτήρας του είναι για κλάματα (ειδικά η απότομη «μεταστροφή» του, από το απόλυτο goofiness σε ήρωα ευαίσθητο και μυαλωμένο!), ενώ ο Ντάνιελ Ράντκλιφ στον ρόλο του κακομαθημένου κροίσου αποτελεί… κακουργηματική έμπνευση πριν καν τον δεις να εμφανίζεται στην οθόνη!
Η εξέλιξη της πλοκής είναι εξοργιστικά προβλέψιμη, οι απιθανότητες κουτουλάνε μεταξύ τους και, όσο περνά η ώρα, η αφήγηση εξουθενώνεται στον «αυτόματο πιλότο». Η υποπλοκή της manager της Λορέτα θα μπορούσε να είχε… σφαγιαστεί στο μοντάζ, όμως, κάποιοι θεώρησαν ότι η παρουσία της πρόσθετε αστείες σκηνές στο φιλμ (φευ!). Τελικά, το μεγαλύτερο κωμικό εύρημα της «Χαμένης Πόλης» είναι το… παγιετέ jumpsuit της κεντρικής ηρωίδας. Πίκρα.