του Θάνου Δημητριάδη

Τις Παρασκευές που η μαμά μου γυάλιζε τ’ ασημικά κι εγώ δεν ήμουν κλινήρης με ραγισμένο πλευρό, ενθύμιο κάποιου κοριτσιού που έμαθε πως υποστήριζα τον Jon Bon Jovi στο «Death Match: Jon Bon Jovi vs Joey Tempest», ο παππούς αναλάμβανε το δύσκολο έργο, να εξαφανίσει για λίγο τον σατανά από το σπίτι. «Καουμπόικο θα δούμε», του είχα πει κι εκείνος δεν απάντησε. Τον άκουσα, όμως, να σκέφτεται: «Και για το ‘Tootsie’, το ίδιο μου είχε πει…».

Κι έτσι πήγαμε στην απογευματινή παράσταση του σινέ Κάπιτολ, στο Πασαλιμάνι, με σκοπό να κυνηγήσουμε το πράσινο διαμάντι! Σε περίπτωση που στη δεκαετία του ’80 ζούσες σε κομμουνιστικό boot camp που επέτρεπε μόνο Μπέργκμαν και Φασμπίντερ, θα σου πω λίγα λόγια για την πλοκή. Η Κάθλιν Τέρνερ είναι μια συγγραφέας γυναικείων μυθιστορημάτων που πρέπει να παραδώσει έναν χάρτη σε κάποιους τύπους που απήγαγαν την υστερική ζωντοχήρα αδελφή της. Επειδή το αίμα νερό δεν γίνεται, παίρνει τα κομμάτια της και πάει στην Κολομβία (στην πραγματικότητα… στο Μεξικό, γιατί λόγω φεστιβάλ απαγωγών που γίνονταν εκείνη την εποχή, τα γυρίσματα μεταφέρθηκαν στην – κακώς εννοούμενη – πατρίδα της πινιάτας). Εκεί γνωρίζει τον τυχοδιώκτη Μάικλ Ντάγκλας και μαζί προσπαθούν να σώσουν την αδελφή που κανείς δεν θα ήθελε να είχε. Με λίγα λόγια, καν’ το όπως στην Ιντιάνα.

Ο παππούς πέρασε υπέροχα γιατί α) η Τέρνερ ήταν το ζουμερότερο 80’s icon, β) ο Ντάγκλας φορούσε καουμπόικο καπέλο και γ) ο – hunky as hell – ΝτεΒίτο θύμιζε στον παππού τον ετεροθαλή Κρητικό αδελφό του, που έβλεπε μια φορά τον χρόνο, όταν μας έφερνε μπανάνες. Στο δικό μου παιδικό μυαλό, το «Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι» ήταν μια ταινία που είχε όσα ήθελα να έχει. Ζούγκλα, φίδια, κροκοδείλους, αληθινό θησαυρό και την Τέρνερ πριν αρχίσει να μιλάει σαν τον Τάσο Νούσια. Με δράση, χιούμορ και σενάριο που πραγματοποιεί αυτό ακριβώς που υπόσχεται ο τίτλος. Αν είχε έστω κι ένα νίντζα (ή εναλλακτικά την Λίτσα Διαμάντη, που πολύ μου άρεσε όταν ήμουν μικρός), θα ήταν η καλύτερη ταινία όλων των εποχών.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, την βλέπω πάντα ευχάριστα. Μ’ ένα σφίξιμο όταν μπαίνουν στη σπηλιά για να βρουν το διαμάντι. Μ’ ένα χαμόγελο όταν χορεύουν για πρώτη φορά. Με μια πίκρα που η αδελφή δεν πεθαίνει. Και πάντα, ασυναίσθητα σχεδόν, μου ξεφεύγει ένα χειροκρότημα όταν ο κροκόδειλος ξεπροβάλλει από τον βούρκο και δαγκώνει… αυτό που δαγκώνει.

Είναι από αυτές τις ταινίες που, επίτηδες, δεν σου αφήνουν περιθώρια για πολλές αναλύσεις. Μην ψάχνεις για δεύτερη ανάγνωση, κοινωνικές, πολιτικές προεκτάσεις και άλλα τέτοια κουλεμανσόν. Δεν υπάρχουν! Πέρα από ένα υποτυπώδες ρομαντίκ επιμύθιο τύπου «τι να τα κάμεις τα λεφτά αν δεν έχεις τον Μάικλ Ντάγκλας να τα κάνετε ηλιοβασιλέματα», ουδέν. Αλλά δεν χρειάζεται κιόλας. Όλα δένουν υπέροχα στην απλότητα και την γλυκιά αφέλεια που αγκάλιαζε την εποχή εκείνη με τόση θέρμη ο αμερικάνικος κινηματογράφος (βούρκωσε λίγο, μη μου κόψουν τη στήλη!). Και αυτό ήταν αρκετό. Και για εμένα και για τον παππού, που του άρεσε τόσο πολύ που παραβίασε το νόμο της μάνας και, εκτός από διπλή κόκα κόλα, μου πήρε και λουκουμάδες. Win win!