του Ηλία Φραγκούλη

Ταινία μουσικών παρασκηνίων και απομυθοποίησης της showbiz του Χόλιγουντ που κυλά ευχάριστα και «χαϊδεύει» το βλέμμα με όμορφα φωτογραφισμένα αλλά χωρίς… «αστερόσκονη» locations της «Πόλης των Αγγέλων», το «Όνειρα στην Καλιφόρνια» δεν προσπαθεί κάτι περισσότερο από το να αφηγηθεί μία ιστορία σχέσεων και να ψυχαγωγήσει, γι’ αυτό και καταφέρνει να σε βγάλει από το σινεμά με καλή διάθεση. Καλλιτεχνικά, δεν σε έχει ξεγελάσει. Τη δουλειά την κάνει. Και εγώ, προσωπικά, το feelgood δεν έχω λόγο να το κατηγορώ, γιατί (ασχέτως καιρών) το έχουμε ανάγκη.

Κινούμαστε στον κόσμο της δισκογραφίας. Η Γκρέις Ντέιβις είναι μία star του τραγουδιού, με δεκαετίες καριέρας στην πλάτη της. Αφιερώνει περισσότερο χρόνο σε περιοδείες και, απλά, εξαργυρώνει ακόμη παλιότερες επιτυχίες, με φόβο να δισκογραφήσει ξανά, γιατί δεν θ’ αντέξει να δει το άστρο της (ή τις πωλήσεις της…) να σβήνει. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Οι παραγωγοί δίσκων δουλεύουν χωρίς ψυχή και ουσία στα studio (διασκεδαστικό το cameo του Diplo στο φιλμ), οι executives των δισκογραφικών είναι πλέον ταμειακές μηχανές που βάζουν το marketing και τα social πάνω από τον καλλιτέχνη, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο ενός πολυετούς συμβολαίου με μεγάλη… πίστα του Λας Βέγκας σαν το «σωσίβιο» της καριέρας ενός τραγουδιστή που δεν χωράει πια στα στερεότυπα του σήμερα, που βρίσκεται στο όριο του να χαρακτηριστεί… «vintage».

Η Γκρέις έχει μία προσωπική βοηθό, τη Μάγκι Σέργουντ. Είναι μια νεαρή κοπέλα που ξέρει από μουσική, ίσως ξεκίνησε τη δουλειά αυτή σαν fan για να βρίσκεται κοντά σε ένα από τα είδωλά της, όμως στην προκειμένη στιγμή θέλει (ίσως περισσότερο) να δημιουργήσει. Τις νύχτες γυρνά σπίτι της και μιξάρει υπάρχουσες ηχογραφήσεις της Γκρέις με σεβασμό και επαγγελματισμό, ενώ όταν βρίσκεται σχεδόν μόνη στο studio, βάζει το χέρι της στην παραγωγή ενός live album της εργοδότριάς της. Μια μέρα θα γνωρίσει τυχαία τον Ντέιβιντ Κλιφ, έναν νέο τραγουδιστή που εμφανίζεται ακόμη και στον δρόμο, προσπαθώντας να μαθευτεί λιγάκι παραπάνω και κάποτε να κάνει την καριέρα που η Μάγκι θεωρεί πως του αξίζει. Θα τον προσεγγίσει δειλά, με επαγγελματικό σκοπό, αν κι εκείνος δείχνει να προτιμά να τη φλερτάρει, χωρίς να την εμπιστεύεται για κάτι άλλο. Η Μάγκι θα του αποδείξει πως έχει ικανότητες και τότε το δίλημμα θα γίνει πιο βασανιστικό: συνεχίζει δίπλα στην Γκρέις (μάλλον) φθείροντας το εγώ της, χωρίς να μπορεί να εξελιχθεί κι αυτή στον χώρο της μουσικής, ή ακολουθεί το όνειρο μέσω της ανάδειξης του Ντέιβιντ;

Υπάρχει μία ωραία χημεία και φυσικότητα μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών, που χαρίζει στο φιλμ κάτι το αβίαστο και ανεπιτήδευτο. Και εδώ υπάρχει μία επιπλέον έκπληξη. Τον ρόλο της Γκρέις υποδύεται η Τρέισι Έλις Ρος, η οποία τυγχάνει να είναι η… κόρη της Νταϊάνα Ρος! Στην πραγματικότητα. Πρώην μοντέλο και fashion editor, μεγαλωμένη μέσα σ’ έναν κόσμο πολύ πιο υπέρλαμπρο από αυτόν που βλέπουμε στην ταινία, η Ρος τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την παραγωγή τηλεοπτικών σειρών και εξελίσσεται σαν ηθοποιός. Εδώ πατάει ικανά στα τακούνια μιας star, αλλά το σενάριο δεν της προσφέρει τον απαραίτητο πλούτο σε προσωπικότητα και χαρακτήρα για να ανεβάσει την Γκρέις πιο ψηλά, τη διαχειρίζεται κάπως «κρυπτικά», ίσως για να καλύψει στοιχεία από την εξέλιξη της πλοκής. Πάντως, η πληροφορία για την αληθινή ταυτότητα της Ρος (θα) σε κάνει να την παρακολουθείς με παραπανίσιο ενδιαφέρον. Δίπλα της, η Ντακότα Τζόνσον στέκει με απολαυστική άνεση και είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο ρόλος. Μπορεί να γίνεται ένα «ανώριμο» κορίτσι, μπορεί να γίνεται αστεία, μπορεί να υποστηρίξει το ρομάντζο. Χαίρεσαι να τη βλέπεις.

Σχεδόν το ίδιο συμβαίνει και με τα «Όνειρα στην Καλιφόρνια», που σε τριγυρίζουν στο Λος Άντζελες του σήμερα, μέρα και νύχτα, όχι με ματιά τουριστική ή «παραμυθένια» (όπως σ’ ένα μιούζικαλ τύπου «La La Land», για παράδειγμα), αλλά σαν κάτι που βιώνεις, έστω από την… ευχάριστη πλευρά του. Η πόλη συμπρωταγωνιστεί και γίνεται ένα επιπλέον ατού του φιλμ, που σε τέτοια εποχή αξιοποιείται ακόμη καλύτερα για μία έξοδο ψυχαγωγίας σε θερινό σινεμά, με αέρα από Χόλιγουντ κι ένα κάποιο σχόλιο επάνω στο… κατάντημα της λειτουργίας της μουσικής βιομηχανίας, που δείχνει ελαφρά χιουμοριστικό, μα κατά βάθος βγάζει αληθινή πικρία.