FreeCinema

Follow us

ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ (2015)

(THE GREEN INFERNO)

  • ΕΙΔΟΣ: Τρόμου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ίλαϊ Ροθ
  • ΚΑΣΤ: Λορέντζα Ίζο, Άριελ Λίβι, Άαρον Μπερνς, Κέρμπι Μπλις Μπλάντον, Μάγκντα Απάνοβιτς, Ιγκνάσια Άλαμαντ, Ντάριλ Σαμπάρα, Νικολάς Μαρτίνες, Σκάι Φερέιρα
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Ομάδα φοιτητών ταξιδεύει ως τα βάθη του Αμαζονίου με ακτιβιστικό κίνητρο, αλλά αντί να έρθει αντιμέτωπη με τις μπουλντόζες που καταστρέφουν τα δάση, γίνεται… μεζεδάκι για φυλή κανιβάλων που υποτίθεται ότι πήγε να προστατεύσει!

Ξεκάθαρο homage σε ταινίες όπως το κλασικό «Cannibal Holocaust» (1980) και άλλες παρεμφερείς σπλατεριές της grindhouse παράδοσης των 70’s και των 80’s, το «Κανίβαλοι» προσφέρει στους fans του είδους αυτό ακριβώς που περιμένουν, χωρίς να τολμά για πολύ περισσότερα, δυστυχώς. Υπάρχει πάντοτε ένα «δεύτερο επίπεδο» ανάγνωσης, όπως είθισται στις ταινίες του Ίλαϊ Ροθ, όπου ο… «κανιβαλισμός» αποκτά και κάποιες πολιτικές διαστάσεις, όμως η ευκαιρία να… φάει τις σάρκες του το mainstream κοινό πήγε λίγο χαμένη, από τη στιγμή που το φιλμ χαρακτηρίστηκε απλά ως R (σκέτα ακατάλληλο) από την αμερικανική επιτροπή «λογοκρισίας». Με το που ανακοινώθηκε αυτό, οι προσδοκίες για άφθονο gore θέαμα προσγειώθηκαν, αναμφίβολα.

Και πάλι, όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ που σέβεται τη λογική τού genre στο οποίο ανήκει, τηρεί τους κώδικες ενός κάπως πιο «δεύτερου» θεάματος (ειδικά στις σκηνές τεμαχισμών ανθρώπινων κορμιών, στις οποίες το μακιγιάζ δεν υπερηφανεύεται και τόσο για την αληθοφάνειά του…) και στέκει ως αφορμή για πανηγύρι «γαλαρίας» εντός της αιθούσης, χωρίς να προδίδει κανέναν.

Στο σύνηθες μοτίβο των ταινιών τού Ροθ, όπου ο νεανικός τουρισμός γίνεται… με τα κρεμμυδάκια, οι ήρωες του «Κανίβαλοι» είναι φοιτητές που ταξιδεύουν μέχρι το Περού για να συμμετάσχουν σε μια αφελώς στημένη ακτιβιστική κίνηση, με την ελπίδα να γίνει viral στα social και να σταματήσει την καταστροφή ενός δάσους του Αμαζονίου, μαζί με τον διωγμό μιας φυλής ιθαγενών, οι οποίοι… όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν και ποτέ δεν λένε όχι και για ολίγη από ανθρώπινο παϊδάκι! Προτού καταλήξουν στο menu της φυλής, κάποιοι από τους πρωταγωνιστές μας θα πεθάνουν αρκετά ευρηματικά και «γραφικά» (εδώ προσθέτουμε ζητοκραυγές), όταν το μικρό αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνουν κάνει ανώμαλη προσγείωση λόγω βλάβης (ή σαμποτάζ;) στον κινητήρα. Είναι σίγουρα η πιο απολαυστική σκηνή του φιλμ, έξυπνα γυρισμένη, αποτελεσματική, σωστά αιματοβαμμένη και μακάβρια χιουμοριστική, ώστε να περιμένεις περισσότερα όταν οι επιζώντες θα πέσουν στα χέρια των ορεξάτων ιθαγενών.

Το «καλωσόρισμα» στο φτωχικό χωριό τους θα γίνει με ένα μεγάλο τσιμπούσι, στο οποίο ο πιο ευτραφής από τους φοιτητές φτάνει για να χορτάσει ολόκληρη τη φυλή, με ένα machete να κάνει καλή δουλειά σε κάθε άκρο, αφού η «ιέρεια» των ιθαγενών γεύεται τους βολβούς των ματιών του άτυχου νεαρού και… εγκρίνει για ν’ ανάψει και το barbecue! Οι «Κανίβαλοι» δεν επιφυλάσσουν κάτι ακόμη σκληρότερο σαν θέαμα για τη συνέχεια (ούτε η σκηνή του ωμού κανιβαλισμού που θα έρθει αργότερα περιλαμβάνει εκπλήξεις ή κάτι που δεν μας έχει ξαναδείξει το σινεμά του είδους στο παρελθόν) και ο Ροθ φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την παρωδία των πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών τού exploitation της «πολιτισμένης» Δύσης παρά για την πρόκληση και τη βαρβαρότητα των εικόνων του. Το χιούμορ του, δε, ξεφεύγει από την κατηγορία των ταινιών τρόμου, με σκηνές όπως εκείνη της διάρροιας ή του μαστουρώματος (!) ολόκληρης της φυλής, οι οποίες συγγενεύουν περισσότερο με την trashy πλευρά του κακού γούστου (ως «κακό ανέκδοτο»).

Αν το καλοσκεφτείς, ο πολιτισμικός κυνισμός τού Ροθ απέναντι σε πολίτες του «δικού μας» κόσμου versus ιθαγενείς μάλλον είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της ταινίας, που κλείνει με μια πρόβα τζενεράλε της κεντρικής ηρωίδας, η οποία, ώριμη πια από τον προσωπικό αγώνα επιβίωσής της στη ζούγκλα, ασκεί το πρέπον για να εξακολουθήσει να… πατά επί πτωμάτων και στη μεγαλούπολη: εξαπατά τους πάντες!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν το Πάσχα δεν κάθεσαι δίπλα στη σούβλα με το κοκορετσάκι, μάλλον αυτή δεν είναι μια ταινία για σένα! Αν αγαπάς τη σπλατεριά… με τον κουβά (με την καλή έννοια της ποσότητας, όχι για να τον γεμίσεις!), θα δεις κάτι αρκετά βίαιο και άγριο για R rating, αλλά δεν θα «χορτάσεις» κιόλας. Αν πας να δεις homage κανιβαλισμού με χιούμορ «γαλαρίας» κι έχεις το «Piranha 3D» του Αλεξάντρ Αζά για Ευαγγέλιο, θα χάσεις μερίδιο από την πίστη σου… Σύσταση: πάρτε μαζί σας κάμποσο φαΐ μέσα στην αίθουσα (#diplhs).


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MR KLEIN

MR KLEIN

Είναι κάτι ζαβά και νομίζουν πως πάνε Αμαζόνιο για ακτιβισμό, μπας και σώσουν φυλή ιθαγενών που κινδυνεύει, αλλά όταν φτάνουν εκεί… γίνονται κοψίδι για ανθρωποφάγους! Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι πιο άγρια, αλλά πέρασα όμορφα κι εδώ, δεν αντιλέγω.