του Νίκου Παλάτου

Η προηγούμενη ταινία του Μάιλς-Τζόρις Πέιραφιτ «Επικηρυγμένος Έρωτας» (2020), αν και κάλυπτε ένα minimum (έστω) κινηματογραφικών απαιτήσεων, συνέπεσε με την πανδημία του κορονοϊού, κάνοντας πρεμιέρα στη χώρα μας μέσω υπηρεσίας Video on Demand (στην αντίστοιχη πλατφόρμα της COSMOTE TV). Η νέα του σκηνοθετική απόπειρα (και τρίτη στη καριέρα του, συνολικά) από την άλλη, είναι λες και φοράει ταμπέλα που με μεγάλα γράμματα αναγράφει… straight to DVD. Αδικία ως προς το προηγούμενο φιλμ για τον νεαρό Αμερικανό auteur, αμφιβολία για το συγκεκριμένο. Άδικη και γεμάτη αμφιβολίες, όμως, είναι η ζωή γενικά. Και αυτό είναι κάτι που η ηρωίδα της ταινίας του, Μαρίσα Μπένινγκς, έχει διαπιστώσει από πρώτο χέρι.

Κορυφαία κάποτε δημοσιογράφος σε τοπική εφημερίδα στο Όλμπανι της Νέας Υόρκης, πλέον πνίγει στο αλκοόλ τη δυστυχία της για τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της και την αποξένωσή της από τον ναρκομανή γιο της. Η είδηση του θανάτου του δεν τη φέρνει σε θέση να δει τα πράγματα αλλιώς σε ό,τι αφορά το δικό της κατήφορο, αλλά σε πρώτη φάση της δημιουργεί αισθήματα οργής για την (επίσης χρήστη ουσιών) νύφη της, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για το λάθος δρόμο που πήρε ο γιος της. Χάρη στην καταλυτική παρέμβαση του άλλου της γιου, ο οποίος υπηρετεί στο Αστυνομικό Σώμα της περιοχής, σταδιακά καλμάρει σε ό,τι έχει να κάνει με τη συμπεριφορά της απέναντι στην έγκυο Πέιτζ. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό παίζει το γεγονός πως ο Τόμπι, ερευνώντας με αστυνομικά μέσα τις συνθήκες δολοφονίας του αδελφού του, την καθησυχάζει πως έχει βρει άκρη με ύποπτο του εγκλήματος. Οι τρεις τους, λοιπόν, αναλαμβάνουν να σκαλίσουν την υπόθεση (όχι απαραίτητα σε πνεύμα συνεννόησης), ευρισκόμενοι μπροστά σε κάτι που ίσως δεν περίμεναν.

Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν «Mother’s Milk», από το όνομα που στην πιάτσα του Όλμπανι φέρει το ναρκωτικό μείγμα ηρωίνης και του σκληρού οπιοειδούς φαιντανύλη, το οποίο θεωρείται υπεύθυνο για εκατοντάδες θανάτους εξαρτημένων χρηστών. Φαίνεται σαν να θέλει το φιλμ να ρίξει φως στην απαρχή της κρίσης των οπιοειδών (διόλου τυχαία, η ιστορία διαδραματίζεται στο 2016), συνδυάζοντάς την με ερευνητική δημοσιογραφία και το εγκληματικό θρίλερ μυστηρίου. Καταλήγει να λειτουργεί ως καθαρόαιμο δράμα οικογενειακών σχέσεων, μετά προσωπικών απολογισμών παρελθόντων βίων, πιάνοντας θέματα ηθικής και μετάνοιας με τρόπο άκρως εσωτερικό, αλλά (τελικά) επιφανειακό. Η δε παντοτινή μουντάδα του Όλμπανι δίνει έναν αμετάβλητο πένθιμο τόνο σε οτιδήποτε και να συμβαίνει στην οθόνη.

Περιστρεφόμενο μ’ έναν λανθάνοντα τρόπο γύρω από το θέμα της μητρότητας, καθώς τόσο η Μελίσα, όσο η εγκυμονούσα χήρα Πέιτζ, αλλά και η ευρισκόμενη σε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης σύζυγος του Τόμπι «ταλαιπωρούνται» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τέκνα, έμβρυα και συζύγους, το στόρι χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη σημειολογία με τρόπο που… δεν έχει καμία απολύτως σημασία στην πλοκή. Δημιουργείται μία ασάφεια για το ποια είναι η πραγματική «Καλή Μητέρα» του αυθεντικού τίτλου, εν τούτοις, μοιάζει η συνθήκη αυτή να πλανάται στον αέρα κατά λάθος και όχι διότι έχει δουλευτεί σεναριακά. Καθώς η πλοκή κλιμακώνεται, το αίσθημα που κυριαρχεί είναι αυτό της αμφιθυμίας, με το σενάριο να εισάγει ερωτήματα περί δικαιοσύνης, συγχώρεσης και διάκρισης του σωστού από το λάθος. Δύσκολο πράγμα η μητρική αγάπη και ακόμα πιο δύσκολη η εκδίκηση. Πόσω μάλλον όταν η τελευταία είναι σχεδόν… ανύπαρκτη!