της Βαρβάρας Κοντονή

Κινηματογραφική μεταφορά βασισμένη στο bestseller του Ρομέν Πουερτολάς (του ποιου;) με τίτλο « Το Απίστευτο Ταξίδι του Φακίρη που Παγιδεύτηκε σε μια Ντουλάπα ΙΚΕΑ», το φιλμ του Κεν Σκοτ είναι κάτι που… κανείς δεν ζήτησε (πιθανολογούμε ούτε καν ο ίδιος ο Σκοτ), πόσω μάλλον το εγχώριο κοινό το οποίο θ’ αναγκαστεί να φάει στη μάπα μία ακόμη αψυχολόγητη πρεμιέρα γιατί… έτσι! Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι τούτο το «Απίθανο Ταξίδι» έχει όντως… ταξιδέψει στον ντόπιο προγραμματισμό όσο καμία άλλη ταινία εδώ και δεκαετίες, αλλάζοντας διαρκώς ημερομηνία εξόδου (τουλάχιστον) από τον Μάη του 2019, ενώ έκανε το ποδαρικό του σε αίθουσες του εξωτερικού έναν ολόκληρο χρόνο πριν! Κόντεψε να γίνει vintage, δηλαδή. Αλλά… αφού είχε MEDIA, έπρεπε να βγει!

Τούτη εδώ η ταινία, λοιπόν, την οποία χάριν συντομίας θα αποκαλούμε «Απίθανο Ταξίδι», είναι ένα περίεργο υβρίδιο κωμωδίας, δράματος και περιπέτειας, στριμωγμένα όλα μαζί σε ένα παλαιομοδίτικο concept που φέρνει στο μυαλό τις τηλεταινίες των αδελφών Όλσεν. Ξέρεις, αυτές που παίζονταν κάτι μεσημέρια Κυριακής στο STAR και ήθελαν τις δίδυμες να ταξιδεύουν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και να ζουν κάτι τρομερά πρωτότυπες περιπέτειες (πολλά εισαγωγικά στις προηγούμενες λέξεις), κάνοντας από τότε trend το cringe, πριν το cringe γίνει trend (το έχεις κάψει ή ακόμη;)! Ε, ας πούμε ότι αυτός εδώ ο φακίρης είναι η Μαίρη-Κέιτ Όλσεν της γενιάς του.

Ο Άτζα (Ντανούς) είναι ένας πιτσιρικάς που ζει με τη μητέρα του στη Βομβάη. Εκείνη μεγαλώνει μόνη της τον μικρό ενώ εργάζεται ως πλύστρα, μοχθώντας να του προσφέρει ένα πιάτο φαΐ, με τους δυο τους να ζουν (όπως και τόσοι άλλοι στον κοινωνικό τους περίγυρο) σε απόλυτη ένδεια. Τα χρόνια περνούν και ο Άτζα δουλεύει πλέον ως φακίρης στους δρόμους της Ινδίας, σκαρφιζόμενος λογής ταχυδακτυλουργικά κόλπα προκειμένου να συντηρεί την άρρωστη πια μητέρα του, μέχρι δηλαδή τη στιγμή του αναπόφευκτου θανάτου της. Μην έχοντας τίποτε άλλο να τον κρατάει στη χώρα, θα αποφασίσει να ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι μέχρι το Παρίσι (το μεγάλο όνειρο ζωής της μάνας του), εκεί όπου θα βάλει σκοπό να εντοπίσει τον πατέρα του. Δίχως να το φαντάζεται, ο Άτζα πρόκειται να μπλέξει σε μια larger than life περιπέτεια, στην οποία θα γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του, καθώς και πολλούς ακόμη χαρακτήρες που θα τον κάνουν να πιστέψει πως τελικά το χρήμα δεν είναι αυτό που φέρνει την ευτυχία.

Σαφέστατα, τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, σίγουρα όμως στρώνουν τον δρόμο προς αυτήν και οπωσδήποτε αυτό είναι κάτι που ο Σκοτ αφελώς θεωρεί ότι μπορεί να λειτουργήσει ως βασική σεναριακή γραμμή για τη μεγάλη οθόνη, γεγονός που με την σειρά του καθιστά τούτο το «Απίθανο Ταξίδι» φιλμ «πασπαλισμένο» με όλη τη δήθεν καλοσύνη του κόσμου, ενώ στον πυρήνα του αποτελεί βαθιά προβληματικό και στα όρια του προσβλητικού έργο. Δεν ξέρω πώς μπορεί να λειτουργεί η εν λόγω ιστορία σε μορφή βιβλίου (υποθέτω πολύ καλά, αν κρίνω από το τεράστιο αγοραστικό σουξέ του στη Γαλλία και τη μετάφρασή του σε τριάντα γλώσσες!), εντούτοις αυτός ο αφελής «ποιητικός ρεαλισμός» σίγουρα δεν δένει ποτέ με τις απαιτήσεις της κινηματογραφικής αφήγησης. Πέρα από το γεγονός πως πρόκειται για μία ακραία στερεοτυπική ιστορία που μοιάζει να εκμεταλλεύεται σοβαρά ζητήματα όπως το μεταναστευτικό (προκειμένου να αναδειχτεί η ηρωοποίηση του πρωταγωνιστή), επιπλέον είναι και τόσο ακραία αντιρεαλιστικό, σε βαθμό που δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις καν σαν ένα σύγχρονο παραμύθι, πόσω μάλλον σαν σοβαρή αλληγορία του σύγχρονου κόσμου που μαστίζεται από την πείνα, τη φτώχεια και την απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ας πούμε, βέβαια, πως εάν ανήκεις στους ρομαντικούς αυτού του κόσμου και αποφασίσεις να δώσεις μια ευκαιρία στον Σκοτ να σου διηγηθεί την ιστορία ενός τυχαίου απόκληρου της ζωής, έστω κι έτσι δεν γίνεται να μην αισθανθείς μια κάποια αμηχανία με το αποτυχημένο χιούμορ, το κακό casting (ειλικρινά, αγαπητή Έριν Μοριάρτι, δεν χρειαζόταν να παίξεις αν δεν το ήθελες) και τους χαζοχαρούμενους διαλόγους που αγγίζουν επίπεδο φαρσοκωμωδίας. Είναι ξεκάθαρο πως ο Σκοτ δεν έχει ιδέα πώς να διαχειριστεί το υλικό που έχει στα χέρια του, αποδεικνύοντας πως μερικές φορές κάποια πράγματα καλό είναι να παραμένουν μόνο στη σφαίρα της λογοτεχνικής σύλληψης. Τι ταξίδια με αερόστατα θα δεις, τι την Μπερενίς Μπεζό στον χειρότερο ρόλο της καριέρας της, τι τον Ντανούς σε ινδικό χορευτικό νουμεράκι (τι εννοείς, θα «παίζει» Ινδός ηθοποιός και δεν θα υπάρχει χορογραφία Bollywood;), τι αεροπορικά ταξίδια με τον πρωταγωνιστή δίχως φράγκο στη τσέπη γιατί… γλυκουλίαση! Όπως και να το δεις, μιλάμε για ένα ταξίδι διόλου απίθανο. Και το χειρότερο είναι ότι… το ξέρεις πριν καν το τολμήσεις αυτό.