του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που ζητάμε να βλέπουμε για τους πλέον λάθος λόγους. Η κατηγορία των «bad movies we love» αντικατέστησε τις πάλαι ποτέ μπιμουβιές του παρελθόντος μέσα στη δεκαετία του ’80, με την κυριαρχία της βιντεοκασέτας, κομμάτι της οποίας βασίστηκε σε μεγάλο ποσοστό στο αδρεναλινικό action, με πρωταγωνιστές που μετατράπηκαν σε iconic μορφές γιατί, απλά, τα… «έσπαζαν». Η εποχή αυτή άφησε τα «τραύματά» της σε θεατές που είτε έψαχναν αυτό ακριβώς το προϊόν γιατί δεν είχαν την παραμικρή κινηματογραφική παιδεία (ώστε να έχουν και περισσότερες απαιτήσεις), είτε γιατί ήθελαν να κάνουν την πλάκα τους παρακολουθώντας μια – κατά γενική ομολογία – μαλακία.

Το franchise των «Αναλώσιμων», από το 2010 μέχρι σήμερα, δημιουργήθηκε εξαρχής για να προσφέρει τόνους «vintage» συγκίνησης και καφρίλας στους fans εκείνων των… «please, rewind» εποχών, ανανεώνοντας το καστ των πρωταγωνιστών των πιο… νοικιασμένων περιπετειών δράσης του ΣουΚου, με μεταγενέστερους stars του είδους, για τη γενιά της τηλεόρασης και του downloading (οποία ειρωνεία, αν σκεφτεί κανείς το «ληκάρισμα» της συγκεκριμένης ταινίας σχεδόν ένα μήνα πριν από την πρεμιέρα της στις αίθουσες…). Η επιτυχία του project ήταν προκαθορισμένη, τα sequels αναμενόμενα και μοναδικός στόχος αυτών των τελευταίων ήταν η συγκέντρωση περισσότερων ονομάτων για να σταθούν στη μαρκίζα της κάθε επόμενης συνέχειας. Οι «κράχτες». Και τίποτε άλλο.

Το μέγα ερώτημα γύρω από τους «Αναλώσιμους 3», λοιπόν, είναι το εξής τίμιο και προφανές: πόσο μεγάλη μαλακία είναι αυτή τη φορά; Σίγουρα δε μιλάμε για ταινία κριτικής. Με αυτόν το γνώμονα, το φιλμ είναι ένα συγκλονιστικό σκουπίδι, που με δυσκολία θα επιζούσε ακόμη και του zapping, αν το πετύχαινες να παίζει κάποιο βράδυ στο STAR… Προσπαθώντας να το κρίνω αποκλειστικά και μόνο μέσα από το πρίσμα του fun, το έργο (και το team του καστ μαζί) δε θα έπρεπε να πάει για τη μεγάλη… απόσυρση, αλλά για τη μεγάλη… απόφραξη (Κώστας Τσάκωνας trivia alert)!

Η εμπειρία είναι οδυνηρή. Γερασμένα πρόσωπα που ντρέπεσαι να κοιτάξεις, απομεινάρια επεμβάσεων αισθητικής πλαστικής χειρουργικής που ξεστομίζουν ατάκες τις οποίες έχεις ξεχάσει με το που έπεσε η τελεία, σακατεμένη και αναίμακτη βία από το PG-13 rating (τεράστια ξεφτίλα). Το πλέον τραγελαφικό είναι η απουσία του χιούμορ, από ένα franchise που γεννήθηκε για να αποτελεί το απόγειο του cult / trash homage, με δόσεις αυτοσαρκασμού που θα έπρεπε να μας πετάνε στα πατώματα από τα ουρλιαχτά και τα γέλια. Αντί για όλα αυτά, βλέπουμε το καστ να παριστάνει τους νταήδες… εκ του σοβαρού, με σπάνιες «εκτοξεύσεις» ειρωνικών one-liners, που όταν βγαίνουν από το στόμα του Σταλόνε, ειδικά, νομίζεις πως θα πάθει αγκύλωση και το δικό σου στόμα!

Οι σκηνές σωματικών συγκρούσεων θα πρέπει να μπουν σε all-time classic ανθολογία κακογυρισμένου υλικού, το οποίο μονταρίστηκε ακόμη πιο ολέθρια, με ελεεινές εναλλαγές από close-up πλάνα των βασικών πρωταγωνιστών σε wide shots των κομπάρσων, δίχως νεύρο στην κίνηση ή τη σκηνοθετική καθοδήγηση, αφήνοντας τα cuts να προσπαθούν να περισώσουν το ήδη βαριά πληγωμένο θέαμα. Και προσοχή, ξέρουμε πως το έργο είναι μαλακία, το ξαναλέω. Άρα, δε θα έπρεπε να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις σε τεχνικό επίπεδο. Όταν, όμως, αισθάνεσαι πως αυτό που βλέπεις ξεφεύγει της πλάκας και περνιέται για νταβραντισμένα ηρωική περιπέτεια… της προκοπής, δεν ξέρεις από πού να κρυφτείς!

Υπάρχει μια κάποια συνέπεια στους τρίτους «Αναλώσιμους». Ακριβώς όπως… αποκλείεται να θυμάσαι την πλοκή ή το τι ακριβώς είχες δει με το που έβγαινες από τον κινηματογράφο στα δύο προηγούμενα φιλμ, έτσι κι εδώ, τίποτε από την όλη υπόθεση δεν πρόκειται να αποτυπώσει το παραμικρό στη μνήμη σου. Με ποιον τρόπο πάνε από το ένα μέρος στο άλλο, γιατί το κάνουν, τι ψάχνουν, ποια είναι η αποστολή τους, τι… φαγητό έφαγα το μεσημέρι; Τα locations αλλάζουν δίχως νόημα, με κύριο συνδετικό κρίκο των εξελίξεων τις κινήσεις του psycho κακού Μελ Γκίμπσον, ο οποίος επαναλαμβάνει το αντίστοιχο ανέκδοτο ρόλου που είχε στο «Machete: Η Επιστροφή» (2013) με σχετική επιτυχία, χωρίς να το πηγαίνει κάπου παραπέρα, φυσικά, αφού όλο το καστ όχι μόνο βαριέται που ζει, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις – εμφανέστατα – πρέπει να γύρισε τις σκηνές του… χώρια (η σεκάνς με το chopper που πιλοτάρει ο Χάρισον Φορντ, «καρφώνεται» από την απουσία πλάνων στα οποία θα μπορούσαν να συνυπάρχουν και άλλοι συνάδελφοί του…)!

Το highlight τού «Οι Αναλώσιμοι 3» είναι ένα εικοσάλεπτο τουρλουμπούκι πεδίου μάχης σε ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο του παρελθόντος ανατολικού block, με μαχαίρια, περίστροφα, πύραυλους, moto και parkour καταδιώξεις, στο οποίο γκρεμίζεται το σύμπαν, αλλά οι μισθοφόροι μας… δεν παθαίνουν γρατσουνιά, μέσα σε έναν πραγματικό συρφετό από CGI της κακιάς ώρας, που έρχεται να σου υπενθυμίσει με τον πλέον θορυβώδη τρόπο πόσο χαμένος κόπος και χρόνος ήταν αυτό πού έζησες για δύο ολόκληρες ώρες. Επειδή, επίσης, πολλά είπαμε γι’ αυτό το πράγμα, θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι πιο εύκολα βρίσκεις τρομοκρατική οργάνωση που θερμοπαρακαλάς να σε ζώσει με εκρηκτικά και να φύγεις από τούτον τον μάταιο κόσμο ως ήρωας, παρά ανέχεσαι να θυσιαστείς εντός αιθούσης εις το βωμό της… Τέχνης!