του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Πολύ λίγοι σκηνοθέτες αγαπούν έμπρακτα το trash όσο ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Τόσο πολύ, ώστε έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της καριέρας του προκειμένου να το αποθεώσει. Το «Machete: Η Επιστροφή», sequel της πρώτης περιπέτειας του ήρωα που εμφανίστηκε απλώς ως… trailer στο «Grindhouse», είναι πιο απολαυστικό, εξωφρενικό και αστείο από την πρωτότυπη ταινία. Ο Ροντρίγκεζ, που όπως συνηθίζει έχει πολλαπλούς ρόλους (είναι υπεύθυνος για την παραγωγή, το στόρι, τη σκηνοθεσία, το μοντάζ, τη μουσική και τη φωτογραφία!), δε χάνει την παραμικρή ευκαιρία να στήσει αδιανόητα υπερβολικές σκηνές, να πλάσει χαρακτήρες – cartoon, να φτάσει τη βία και το χιούμορ στα άκρα.

Ένα πλήθος χαρακτήρων, που συναγωνίζονται σε αναληθοφάνεια και ακρότητα, στα όρια του γελοίου, αποτελεί το θίασο του Ροντρίγκεζ. Πρώτα απ’ όλους, ο ίδιος ο Ματσέτε, ωμός, βίαιος, κακομούτσουνος και σέξι, ώστε να του ρίχνουν λάγνες ματιές, όχι μόνο οι γυναίκες της ταινίας, αλλά και ο «κακός» μεγαλομανής Βοζ, τον οποίο υποδύεται ο Μελ Γκίμπσον. Ο Μέντεζ (Μπιτσίρ), διχασμένη προσωπικότητα, που έχει συνδέσει το μηχανισμό πυροδότησης μιας πυρηνικής βόμβας με την καρδιά του. Η Ντεσντεμόνα (Σοφία Βεργκάρα), που εκδικείται το θάνατο της κόρης της προτάσσοντας το τεράστιο στήθος της και πυροβολώντας με το φονικό σουτιέν της και ένα strap-on περίστροφο. Ο Πρόεδρος της Αμερικής που δίνει εντολές περιτριγυρισμένος από γκόμενες στο κρεβάτι του, η βασίλισσα της ομορφιάς Μις Σαν Αντόνιο που σκοτώνει με την ίδια ακρίβεια με την οποία βάφει τα νύχια της και ο πολυπρόσωπος El Camaleon, που μία από τις «εμφανίσεις» του είναι η Lady Gaga (!), συμπληρώνουν τις βασικές φιγούρες οι οποίες κινούνται γύρω από τον Ματσέτε.

Πυροβολισμοί, εκρήξεις, ανατροπές αυτοκινήτων, αποκεφαλισμοί, μέχρι και ένας διαστημικός αποικισμός (με υποσχέσεις για μια τρίτη ταινία;) περιλαμβάνονται στο ακατάσχετο trash όραμα του Ροντρίγκεζ. Είναι απολαυστικό, είναι αστείο και κάποιες στιγμές είναι… too much. Με τόσα στοιχεία πλοκής και τόσους διασκεδαστικούς χαρακτήρες, η συνταγή κάποια στιγμή μπουκώνει. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Ροντρίγκεζ για την έμμονη αγάπη του για όλο αυτό το σκουπιδαριό. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τον φίλο του Κουέντιν Ταραντίνο, που εμπνέεται από αυτό και το μεταπλάθει σε κάτι σαφώς πιο ραφιναρισμένο, ο Ροντρίγκεζ το κρατά απλώς στη διάσταση του καλοφτιαγμένου χαβαλέ.