του Νίκου Παλάτου

Στις αρχές του 1975, ο Μοχάμεντ Aλί, άρτι δαφνοστεφανωμένος από την ιστορική νίκη του στην Κινσάσα του Ζαΐρ εναντίον του Τζορτζ Φόρμαν (σε αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «Rumble in the Jungle»), αντιμετώπισε για τον τίτλο του πρωταθλητή βαρέων βαρών τον Τσακ Γουέπνερ. Έναν πυγμάχο μάλλον της «σειράς», ο οποίος είχε χτίσει τη φήμη τού ανθεκτικού στο ξύλο (όσο κι αν μάτωνε, εξ ου και ο original τίτλος τούτης της βιογραφίας, «The Bleeder»). Παρά τα περί αντιθέτου προγνωστικά, ο Γουέπνερ κατάφερε να αντέξει πάνω στο ring για σχεδόν και τους δεκαπέντε γύρους της αναμέτρησης. Από αυτόν τον αγώνα εμπνεύστηκε ο Σιλβέστερ Σταλόνε, ώστε να δημιουργήσει τον χαρακτήρα τού Ρόκι Μπαλμπόα, βλέποντας ιδίοις όμμασι τον Τσακ να μην παραδίδεται ποτέ στον δυνατότερο αντίπαλό του.

Αυτό ίσως είναι και το μοναδικό πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι της ζωής του Γουέπνερ, κάτι που φροντίζει να τονίσει και ο άκρως περιγραφικός ελληνικός τίτλος (που θυμίζει κάτι από τα «βαφτίσια» των ταινιών κατά τη δεκαετία του ’50). Ακόμα κι αυτό, όμως, παρουσιάζεται με μια εντελώς ανεκδοτολογικού τύπου αφήγηση, αποστερημένη απ’ τη «σπουδαιότητά» της σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν όλα αυτά έχουν πράγματι συμβεί, έστω και κατά μεγάλη παρέκκλιση. Το υποτιθέμενο casting που επιχειρεί ο Σταλόνε στο κινηματογραφικό του πρότυπο, για το sequel της ταινίας του, είναι δοσμένο με έναν τραγικά θλιβερό τρόπο που δεν σώζεται ούτε από το (και καλά) κλείσιμο του ματιού στη βιομηχανία του σινεμά και τα παρασκήνιά της. Θα φανταζόταν κανείς πως η κλιμάκωση της ιστορίας θα ήταν η μεγάλη στιγμή του Τσακ, όταν αντιμετώπισε τον Αλί, τυγχάνοντας αναγνώρισης για τις πυγμαχικές του ικανότητες. Ο Φαλαρντό, όμως, δεν ενδιαφέρεται να επικεντρωθεί στις στιγμές δόξας τού χαρακτήρα του (ίσως επειδή ήταν ελάχιστες;), αλλά προτιμά να τον παρακολουθήσει στις αμέτρητες στιγμές παρακμής που ακολούθησαν (άπιστος σύζυγος, ανύπαρκτος ως πατέρας, αλκοολικός και αργότερα εθισμένος στα ναρκωτικά). Το κακό είναι πως είτε οι μεν είτε οι δε έχουν μηδαμινό κινηματογραφικό ενδιαφέρον, καθώς ο ίδιος ο Γουέπνερ (όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται εδώ) δεν στοιχειοθετεί σε καμία περίπτωση έναν χαρακτήρα του οποίου η ζωή αξίζει να τύχει κινηματογραφικής μεταφοράς.

Ένας μέτριος πυγμάχος, με έναν τυπικά αποτυχημένο γάμο, με έναν αποξενωμένο αδελφό (ο οποίος εμφανίζεται στην υπόθεση και εξαφανίζεται από αυτήν ως διά μαγείας!) και που εξίσου τυπικά γνωρίζει γοητευτική barwoman, η οποία αποδεικνύεται ο έρωτας της ζωής του, είναι ένα σενάριο ζωής αδιάφορο όσο και χιλιοειπωμένο. Με γαρνιτούρα λίγη πρέζα, μερικές γκόμενες, ελάχιστο box και συνεχή υπενθύμιση στους πάντες πως… «Εγώ είμαι ο πραγματικός Ρόκι Μπαλμπόα», καπάκι με την επίκληση του Μπεϊγιόουν του Νιου Τζέρζι ως τόπου καταγωγής (χεστήκαμε), δύσκολα βγαίνει το δίωρο. Δεν βοηθάει καθόλου σε όλα αυτά η voice-over αφήγηση της ιστορίας από τον Λιβ Σράιμπερ, που υιοθετώντας ένα ανάλαφρα μάγκικο ύφος, προσπαθεί να θυμίσει το στιλ των ταινιών του Σκορσέζε, οδηγώντας όμως τον χαρακτήρα του περισσότερο προς την παρωδία παρά προς τον ρεαλισμό. Το δε παρουσιαστικό του μόνο πυγμάχο δεν θυμίζει, αφού πέραν του γεροδεμένου μπράτσου του, τίποτε άλλο επάνω του δεν φέρνει σε αθλητή. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για τον Πουτς Χολ που υποδύεται τον Αλί, με τον αγώνα των δυο τους να θυμίζει περισσότερο καυγά φορτηγατζήδων σε parking της Εθνικής Οδού, παρά επαγγελματική πυγμαχία. Μόνο η φωτογραφία, που πετυχαίνει με πιστότητα την απόδοση του «χρώματος» της δεκαετίας του ΄70, αξίζει να επισημανθεί ως κάτι επιτυχημένο στο φιλμ. Αξιοπερίεργη, βέβαια, είναι η απόκρυψη του γεγονότος πως ο Γουέπνερ κινήθηκε νομικά εναντίον του Σταλόνε για τα «δάνεια» που πήρε από τη ζωή του, σε μια υπόθεση η οποία λύθηκε με εξωδικαστικό συμβιβασμό. Περασμένα ξεχασμένα, όμως. Γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας τώρα, μεγάλοι άνθρωποι;