του Ηλία Φραγκούλη

Δεν θα τολμούσα να στοιχηματίσω για το ποιος πρόκειται να περάσει καλύτερα στο σινεμά μ’ αυτά τα «Κακά Παιδιά»: τα ανήλικα που είναι «καταδικασμένα» να παρακολουθούν animated ταινίες ή οι ενήλικες συνοδοί τους που (ενίοτε) περνάνε ένα κάποιο μαρτύριο για χάρη των πρώτων; Εδώ, πάντως, επιτυγχάνεται κάτι σπανιότατο. Μιλάμε για έργο που μπορεί να ψυχαγωγήσει τους πάντες, ασχέτως ηλικίας (και φύλου). Τόσο πολύ, σε βαθμό να προτείνω στους ενήλικες ν’ αναζητήσουν τις αγγλόφωνες προβολές (με ελληνικούς υπότιτλους) και να πάνε στις αίθουσες… κρυφά από τα παιδιά τους!

Η εισαγωγή του φιλμ είναι καταιγιστική. Η σύσταση των βασικών χαρακτήρων / μελών της συμμορίας των… ζώων που προανέφερα γίνεται με κανόνες «montage» από κανονική caper movie μυθοπλασίας, καθώς διαπράττεται μια ληστεία τραπέζης, η οποία ακολουθείται από τρελή καταδίωξη με περιπολικά, προσφέροντας ρυθμό δράσης και θέαμα που δεν θυμάμαι να έχουμε ξαναδεί σε ταινία του συγκεκριμένου genre! Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, υπήρχαν φάσεις όπου νόμιζα πως παρακολουθώ τη «Συμμορία των 11» (2001) και άλλες στις οποίες μου ερχόταν στο νου το «Στην Κόψη του Κύματος» (1991)! Παραδόξως, τα «Κακά Παιδιά» βασίζονται σε μια σειρά από graphic novels για παιδιά («The Bad Guys»), όμως, ένα έμπειρο μάτι μπορεί να διακρίνει την ποιότητα (και τη «διαφορετικότητα» ανά στιγμές) του σχεδίου που comics-οφέρνει με υπερηφάνεια, εναρμονισμένο σωστά μέσα στο σύμπαν του computer animation. Συνολικά, αυτή η διάθεση της συνύπαρξης του περιεχομένου που μπορεί ν’ αφορά και ανήλικα και ενήλικες, είναι η πρώτη μεγάλη νίκη του φιλμ, η οποία είναι ήδη ορατή κι αντιληπτή από την opening σεκάνς!

Φυσικά, επειδή μιλάμε για έργο πρωτίστως παιδικό, οι ήρωες των «Κακών Παιδιών» ως… σεσημασμένοι εγκληματίες δεν αποτελούν ακριβώς πρότυπο για μικρές ηλικίες θεατών, άρα πρέπει (και) να συμμορφωθούν. (Μοιραία) κατόπιν της σύλληψής τους, λοιπόν, θα ενταχθούν σ’ ένα πρόγραμμα δοκιμασιών κι εξάσκησης σε… καλές πράξεις, που στόχο έχει να τους κάνει να αισθανθούν την αποδοχή της κοινωνίας και την ικανοποίηση που θα λάβουν από αυτήν στο πετσί τους (ή στο… κούνημα της ουράς τους!). Το αντίκρισμα τούτης της διαδικασίας θα διαφέρει ανάλογα με την προσωπικότητα του κάθε ζώου, θα δημιουργηθούν κόντρες, θα χαλάσουν φιλίες, θα σκάσουν ανατροπές και κάπου θ’ αναγκαστεί να παίξει με στερεότυπα μηνύματα ο Πιερ Περιφέλ, ο οποίος (προς τιμήν του) κρατά τίμια τις ισορροπίες της σκοπιάς του απέναντι στις έννοιες του καλού και του κακού.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για αριστούργημα στο είδος του, όμως, υπάρχουν οι αναμενόμενες «παγίδες» της τήρησης του… αναμενόμενου, ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις από μερίδα γονέων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υφίσταται η παραμικρή πρόθεση ν’ αδικηθεί τούτο το υπέροχο animated φιλμ που με αιφνιδίασε κυριολεκτικά. Είχα να εντυπωσιαστώ τόσο έξαφνα με animation… από το 2017! Και ελπίζω σ’ ένα ακόμα πιο ευχάριστο ξάφνιασμα με το sequel που (αναμφίβολα) θ’ ακολουθήσει. Αυτά τα «Κακά Παιδιά» έχουν πολλούς θετικούς λόγους για να μετατραπούν σ’ ένα ευπρόσδεκτο και πολύ πετυχημένο franchise. Αρκεί να διατηρήσουν τη streetwise θρασύτητα και τον (οριακά αναρχικό) τσαμπουκά τους.