του Νίκου Παλάτου

Δεύτερη γαλλική κωμωδία μέσα σε τούτη την τραβηγμένη από τα μαλλιά (και καιρικά) θερινή σεζόν, μετά το προ ολίγων μηνών «Μαμά Ξανά», που θέλει την κεντρική ηρωίδα να είναι πενηντάρα και κόντρα σε όλες τις προβλέψεις ή επιθυμίες να μένει έγκυος. Άγνωστοι οι λόγοι της σύμπνοιας και της ταύτισης ιδεών των Γάλλων σεναριογράφων σε αυτή την περίπτωση, μπορούμε όμως εν πλήρει γνώσει να αναφέρουμε πως ετούτο εδώ, σε αντίθεση με το προαναφερθέν που είχε έστω ένα minimum αξιοπρέπειας, εγκυμονεί εκτός από μωρά και… σοβαρούς κινδύνους ως προς τη διατήρηση της καλής ψυχικής ηρεμίας των θεατών.

Η Ζιλιέτ Μπινός υποδύεται τη Μαντό, μια γυναίκα που συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν συμβαδίζει με την ηλικία της, καθώς έχει το μυαλό της μόνο στα ξενύχτια και τις βόλτες, αφήνοντας οτιδήποτε έχει να κάνει με τη στοιχειώδη οργάνωση του σπιτιού στην κόρη της, στην οποία έχει φορτωθεί από τότε που χώρισε με τον διεθνούς φήμης διευθυντή ορχήστρας σύζυγό της. Προκειμένου να πειστούμε για την τρέλα που κουβαλάει στο κεφάλι της, κρίνεται σκόπιμο (σύμφωνα με τη λογική του φιλμ) να εμφανίζεται κατά το πρώτο τέταρτο φορώντας μπλουζάκια συγκροτημάτων όπως οι Metallica και οι Iron Maiden (οι Ramones «κάηκαν» παγκοσμίως μετά το συμβάν με τον Αρναούτογλου…), ως δείγμα αντισυμβατικής συμπεριφοράς προφανώς, αφού ως γνωστόν όποιος ακούει heavy rock τα έχει όλα «γραμμένα». Την ίδια στιγμή οδηγεί το ροζ σκουτεράκι της που «γράφει» όμορφα στα καλντερίμια του Παρισιού, διότι καλά είναι τα δερμάτινα μπουφάν και οι εξαλλοσύνες αλλά… Πόλη του Φωτός γουστάρει ο κοσμάκης, διατηρώντας ταυτόχρονα μια χαλαρή σχέση με τον πρώην της, καθώς για λόγους που ουδέποτε γίνονται πειστικοί, αναγκάζεται από την κόρη της να κρύβει το διαζύγιό της από τους μελλοντικούς, δήθεν παραδοσιακών αρχών συμπεθέρους της.

Η Αβρίλ, εργάζεται σε εταιρεία αρωμάτων και είναι εκ διαμέτρου αντίθετος χαρακτήρας από τη μητέρα της. Προσγειωμένη και οργανωτική, φαίνεται να εκλαμβάνει την εγκυμοσύνη τής μάνας της (που έρχεται λίγες μόλις εβδομάδες μετά τη δική της) ως μια προσπάθειά της να βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της προσοχής. Αυτός ο άτυπος ανταγωνισμός δεν χρησιμοποιείται ποτέ επί της ουσίας, αλλά και όταν κάνει πως εμφανίζεται, μόνο γέλιο δεν βγάζει. Το «εύρημα» του κοινού ηλικιωμένου γυναικολόγου φαίνεται να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες ανεκδότων των περιοδικών με σταυρόλεξα (μιλάμε για πολικές θερμοκρασίες…), μέχρι να δώσει τη θέση του στο ακόμα χειρότερο του ομοφυλόφιλου γιου του γιατρού, που κατά διαβολική σύμπτωση τυγχάνει και αυτός της ίδιας ειδικότητας, βοηθώντας επικουρικά τις δύο εγκυμονούσες. Υπάρχει και ένα «μυστήριο» που πλανάται στον αέρα, αφού η Μαντό δεν αποκαλύπτει στην κόρη της ποιος είναι ο πατέρας του μωρού της, με τη δεύτερη να έχει φαγωθεί να το ανακαλύψει, θέλοντας έτσι να ξεμπροστιάσει τη μάνα της, προτού βρεθεί προ εκπλήξεως όταν μάθει την ταυτότητα του «ενόχου». Όπως προ (δυσάρεστης) έκπληξης θα βρεθεί και ο αθώος θεατής που θα το τολμήσει, βλέποντας εδώ τη Ζιλιέτ Μπινός σε έναν ρόλο που σηκώνει μέχρι και… αφαίρεση του βραβείου Όσκαρ που είχε κερδίσει κάποτε για τον «Άγγλο Ασθενή» (1996). Μαμά ή γιαγιά, η κατάντια ίδια είναι.