ΜΙΛΑ ΜΟΥ (2023)
(TALK TO ME)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Θρίλερ Τρόμου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντάνι Φιλίππου, Μάικλ Φιλίππου
- ΚΑΣΤ: Σόφι Γουάιλντ, Αλεξάντρα Τζένσεν, Τζο Μπερντ, Ότις Ντάντζι, Μιράντα Ότο
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: NEO FILMS
Μια ακρωτηριασμένη παλάμη επιτρέπει σ’ εκείνους που την αγγίζουν να έρθουν σ’ επαφή με μια άλλη διάσταση και η πρόταση «Μίλησέ μου» λειτουργεί σαν πρόσκληση επικοινωνίας με το πνεύμα ενός νεκρού ανθρώπου. Η Μία θα εκμεταλλευτεί την εμπειρία μιας τέτοιας séance, με την ελπίδα να «συναντήσει» τη μητέρα της και να μάθει τη αλήθεια γύρω από τις συνθήκες του θανάτου της.
Σε μία απόπειρα εύρεσης μιας νέας «γλώσσας» για το σύγχρονο horror genre, οι Ελληνοαυστραλοί αδελφοί Φιλίππου παρουσίασαν το «Μίλα μου» στο Sundance, με το hype να προκαλεί στουντιακές… μάχες για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων της αμερικανικής διανομής (η A24 κέρδισε), καθώς όλοι αναζητούσαν το φετινό (και κατά δύναμη φτηνό) «Χαμογέλα». Μια ενδελεχής μελέτη για το πώς λειτουργεί η αγορά και το marketing τούτου του φιλμικού είδους θα πρόσφερε (ενδεχομένως) μια πολύ πιο… τρομακτική υπόθεση από την ίδια την ταινία των Φιλίππου! Η οποία, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, προσωπικά δεν με άγγιξε καθόλου. Διότι ναι μεν αποτελεί κοινή συνθήκη των ταινιών τρόμου το να μην θέτουμε σοβαρά ερωτήματα ή ν’ αναζητούμε την όποια λογική αιτιολόγηση γύρω από το ανεξήγητο και το μεταφυσικό, όμως, και το «ξεκάρφωτο» έχει τα όριά του!
Το background των ιστοριών σ’ αυτά τα έργα οφείλει να έχει μια στοιχειώδη έναρξη ή να οδηγεί προς μια κατεύθυνση «μυθολογίας» που χτίζει το μυστήριο γύρω από «καταραμένα» αντικείμενα, απέθαντους ήρωες ή εκδικητικά πνεύματα. Από το «Μίλα μου» απουσιάζει και η έναρξη και ο προσανατολισμός. Κι αν δεχτούμε πως το δεύτερο κάπου συναντά τον θεατή στο πλαίσιο της επικοινωνίας με νεκρούς ανθρώπους, παραδόξως, η διαχείριση εδώ δεν θέτει θεμέλια δημιουργίας φόβου και τρόμου, αλλά… δραματικούς συνδέσμους που αφορούν στον φθόνο της ζωής από εκείνους που «έφυγαν». Ή κάτι τέτοιο. Ειλικρινά, όλα είναι τόσο ασαφή και σχεδόν «άκυρα» για να εξηγηθούν.
Το συνοδευτικό κάλεσμα του «Θα σ’ αφήσω να μπεις», φανερώνει στον κάθε «παίκτη» κι από έναν τυχαίο… μακαρίτη ο οποίος μπορεί να έχει λόγους να επικοινωνήσει με τον κόσμο μας, η περίπτωση της μητέρας της Μία προσθέτει μια ενδιαφέρουσα υποπλοκή σε σχέση με τον τρόπο που πέθανε (ήταν ατύχημα, αυτοκτονία ή δολοφονία;), όμως, η εξέλιξη της όλης ιστορίας είναι προ πολλού ασυνεπής και περισσότερο ασύνδετη παρά επεξηγηματική ως προς τα δρώμενα.
Στο τελευταίο ημίωρο του φιλμ (από τη φάση της επαφής με το νεκρό κοριτσάκι, ώστε να εντοπιστεί ο «παγιδευμένος» σε κωματώδη κατάσταση ανήλικος Ράιλι) «κρύβονται» κάποιες στιγμές ωραίου σασπένς, η κορύφωση φέρνει ένα ικανοποιητικό (αλλά προβλέψιμο, πια) twist, όμως, είναι πολύ αργά για να σωθεί το σύνολο του «Μίλα μου», που ενώ απαιτεί να το παρακολουθήσουμε με σοβαρότητα, μας πετάει και μια… ελληνική #trolia στο φινάλε! Θα τα ξαναπούμε στο sequel. Και το prequel…
