FreeCinema

Follow us

SUCCESS STORY (2017)

  • ΕΙΔΟΣ: Κοινωνική Σάτιρα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκος Περάκης
  • ΚΑΣΤ: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Φιόνα Γεωργιάδη, Πάνος Μουζουράκης, Τόνια Σωτηροπούλου, Τζένη Θεωνά, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Βάσω Καβαλιεράτου, Αννίτα Κούλη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Νάσος Παπαργυρόπουλος, Ηλίας Βαλάσης, Πάνος Κρανιδιώτης, Γιάννης Κοκιασμένος
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 110'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Ψυχίατρος παμπλούτου, γόνος μεγαλοεκδότη, με βλέψεις να χωθεί και στην πολιτική (μπας και διασώσει τα «σπασμένα» από τις επιχειρήσεις τού μπαμπά), βάζει στο μάτι πτωχή πλην τίμια ηθοποιό που θέλει να ανέλθει με το ταλέντο της, αλλά μπροστά στις δυσκολίες… δε γαμιέται, μωρέ, ένα κορμί που είναι να βγει και άλλα έτερα τετριμμένα.

«Γκρίζα κωμωδία» από τον «ασυμβίβαστο» Νίκο Περάκη, γράφει το δελτίο Τύπου της ταινίας. Παιδιά, συνέλθετε, 2017 έχουμε, όχι 1987! Εάν το «γκρίζα» δηλώνει ότι… δεν θα γελάσεις με τίποτα στο «Success Story», τότε να συγχαρώ τους υπεύθυνους για την τιμιότητα του πράγματος. Για τον χαρακτηρισμό που συνοδεύει το όνομα του σκηνοθέτη, πάλι, ας γελάσω…

Το έχω ξαναπεί, σίγουρα. Αν κάποτε ήσουν μέρος αυτού (του lifestyle) που σατιρίζεις, τι νόημα έχει να εξακολουθείς να το κάνεις ακόμη και κατόπιν της ουσιαστικής παρακμής του; Το κοινωνικό (και ρεαλιστικό) αποτέλεσμα της όλης κρίσης αυτοσαρκάζεται από μόνο του. Και μάλλον με εντονότερες δόσεις πικρίας. Ένα μεσημεριανάδικο της σημερινής ελληνικής τηλεόρασης να δεις, ένα talk show που αναπαράγει τα αντίστοιχα αμερικανικά μοντέλα με εγχώριους μαϊντανούς για καλεσμένους να τολμήσεις να παρακολουθήσεις ολόκληρο, ή κι εκείνες τις εκπομπές «zapping» κριτικής του υπόλοιπου οχετού της μικρής οθόνης, περισσότερη ευθυμία θα σου προκαλέσουν. Οι νεκροζώντανοι της μεταΠΑΣΟΚικής περιόδου ζουν ακόμη ανάμεσά μας και γίνονται έτσι κι αλλιώς βορά του καθημερινού «κοινωνικού» σχολιασμού στο διαδίκτυο, με το πάτημα ενός www ή ένα login στο facebook. Πού να τρέχεις να πληρώνεις στα σινεμά…

Τι να σου πει η ιστορία του Παναγή Πάνδωρα, όταν στις ειδήσεις παίζει ξανά το σκάνδαλο της SIEMENS; Πόσο να φτουρήσει η ιστορία της δύστυχης Τζορτζίνας Τσελέπη που καταφεύγει στην «πουτανιά» για να ανέβει σε άλλο ταξικό level, όταν οι βόμβες των σεξουαλικών παρενοχλήσεων με major celebrities του Χόλιγουντ μονοπωλούν την «κιτρινίλα» (έως και) της Ψωροκώσταινας; Το λες και κακό timing – αν και δεν είναι τόσο κακό το νέο φιλμ του Περάκη. Απλά, δεν έχει λόγο ύπαρξης μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα, όπου τα ίδια τα (ελεγχόμενα πάντα) media αντί να επαναπροσανατολιστούν μετά τον όλεθρο της «ανάπτυξης», εμμένουν στα βαλτωμένα συμφέροντά τους, που το «Success Story» ξεδιπλώνει (για πολλοστή φορά μπροστά στα μάτια μας) σαν déjà vu τηλεοπτικής σειράς που το MEGA παίζει σε επανάληψη χωρίς να πληρώνει δικαιώματα σε κανέναν.

Ως κατασκευή, είναι η πιο αξιοπρεπής δουλειά του Περάκη εδώ και χρόνια. Αλλά ίσως βρει το (όποιο) κοινό της όταν παίξει τζάμπα σε κάποιο κανάλι, σε μερικούς μήνες και σε ίντσες οθονών που της αρμόζουν καλύτερα, για να μπερδέψει τους πιο απαίδευτους θεατές με τα αλλεπάλληλα μπρος-πίσω της πλοκής, τα οποία μάλλον ζορισμένα σχεδιάστηκαν έτσι στο σενάριο και άσκοπα επιχειρούν να πείσουν ότι η αφήγηση κάνει κάτι το μαστόρικο (δεν θυμάμαι άλλο πρόσφατο παράδειγμα ταινίας που καταπιάνεται με καταγραφή χρονολογικής σειράς των γεγονότων και στην πράξη να πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα!).

Δεν ξέρω τι άλλο να πω για το «Success Story». Η μόνη του επιτυχία είναι η πλήξη. Η άνευ κωμικού timing φλυαρία, με ένα καστ που όσο και να προσπαθεί (φιλότιμα, είναι η αλήθεια), δεν έχει ούτε το ουσιαστικό star appeal ούτε και γκελάρει στο μέγεθος των ρόλων του (αλήθεια τώρα, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης τα καταφέρνει όλα αυτά;). Ακόμη και η επιλογή τού τίτλου, από μια ατάκα του Αντώνη Σαμαρά που αποτελεί κορυφή πολιτικής αυτο-τρολιάς πλέον, πόσο άκυρη φαντάζει… Κι έχεις και τον Περάκη να μας «απειλεί» στο κλείσιμο του δελτίου Τύπου: «Είναι φανερό ότι το ‘Success Story’ δεν τελειώνει πριν το 2015. Συνεχίζεται, όπως θα δείτε στο τέλος, και επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά τους κρατάω για το sequel»! Μου κόπηκε το γέλιο, λέμε.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Όταν μια κωμωδία καταντά «γκρίζα», αυτά συμβαίνουν. Χιούμορ παγερής αδιαφορίας, που δεν πέφτει στα κατώτερα επίπεδα λαϊκισμού διότι ο Περάκης έχει ένα κάποιο μέτρο (πόσω μάλλον παρελθόν στο είδος), αλλά με στείρα ιλαρότητα που κριτικάρει τα αυτονόητα της ελληνικής κοινωνίας και του «πώς φτάσαμε ώς εδώ». Κανένα ενδιαφέρον για ένα νεανικότερο κοινό, που αν θέλει να μάθει την ύπαρξη του σκηνοθέτη, καλύτερα να ψάξει το «BiOS + Πολιτεία» (1987), το οποίο δικαίωνε κάποια αντισυμβατικότητα στο όνομα του Περάκη. Ακόμη.


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.