του Ηλία Φραγκούλη

Έχουν αλλάξει πολλά από την εποχή όπου ένα 10χρονο παιδί παραπατούσε στα σκαλιά του Ράδιο Σίτυ στην Πατησίων, αντικρίζοντας στη μεγάλη οθόνη ένα πρωτόγνωρο θέαμα αστρικών πολέμων και καταδιώξεων. Πέρασαν 28 χρόνια, ο μύθος της ταινίας απέκτησε διαστάσεις που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανένας πιτσιρικάς της γενιάς μου, και σήμερα αυτή η υπέροχη σελίδα για το είδος του φανταστικού κλείνει οριστικά. Χωρίς να μας ανήκει, πια. Βλέπετε, το «Star Wars» δεν ωρίμασε τόσο αγαθά δίπλα μας. Μετατράπηκε σε merchandising κολοσσό, που πλέον περισσότερο σχετίζεται με συμβόλαια καταναλωτικών… αγαθών παρά με παιδικές συνειδήσεις. Εκτός κι αν ανήκετε στην εκκεντρικά μειοψηφούσα μερίδα κάτι «κατεστραμμένων» που ντύνονται σαν τους χαρακτήρες της saga και για εβδομάδες ή μέρες ολόκληρες ξημεροβραδιάζονταν έξω από τις αίθουσες που θα έπαιζαν το όποιο νέο επεισόδιο… Τι γίνεται με εμάς, τους υπόλοιπους; Ανασκαλίζουμε ίχνη συγκίνησης και μετά τ’ αφήνουμε να αναπαυθούν στο παρελθόν που αγαπάμε να θυμόμαστε… θολά.

Αισθάνομαι κάπως άβολα με την κριτική για την «Εκδίκηση των Σιθ» και δεν ξέρω σε τι ποσοστό ή όχι αδικώ το ίδιο το φιλμ. Πιθανά γιατί θα προτιμούσα να μην υπήρχαν αυτά τα τρία τελευταία («πρώτα» στην ουσία) επεισόδια που αφορούσαν σε άλλου τύπου προσδοκίες, καθαρά εμπορικές, για ένα target group ηλικιακά ετερόκλητο. Στο φινάλε, ακόμη δεν έχω καταλάβει σε ποιους απευθύνεται αυτό το «σύγχρονης» αντίληψης «Star Wars». Και ο συγκεκριμένος φιλμικός επίλογος δεν δίνει την ετυμηγορία. Γιατί ενώ από τη μία κοιτάζει το ταμειακό συμφέρον του, από την άλλη προσπαθεί απεγνωσμένα να ικανοποιήσει τους απογοητευμένους fans του πρόσφατου παρελθόντος, κατεβάζοντας τους τόνους σε δήθεν πιο σκοτεινά μονοπάτια. Έλα, όμως, που ξέχασαν μια βασική λεπτομέρεια: στο σκοτάδι, επίσης, πέφτεις και τσακίζεσαι!

Μιας και γνωρίζαμε τη συνέχεια (το «A New Hope», ντε!), ήταν προφανές το γεγονός ότι αυτή η ταινία δεν θα έκρυβε ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ο Άνακιν θα τα έπαιρνε στο… κράνος καθώς θα μεταμορφωνόταν σε Νταρθ Βέιντερ, και η Πάντμε θα γεννούσε τα δύο αξιαγάπητα μωρά ονόματι Λουκ και Λέια που για κάμποσα χρόνια (μαζί με εμάς) θα αγνοούσαν τους ακριβείς δεσμούς συγγένειάς τους. Όλα όσα συμβαίνουν στο background είναι γεμίσματα που αιτιολογούν την ύπαρξη μιας μεγάλου μήκους ταινίας, περιέχοντας απείρου ανοησίας διαλόγους, ερμηνείες που εκθέτουν καριέρες και κάποιες ψηφιακές σκηνές μαχών στο διάστημα, μη τυχόν και χάσει το ενδιαφέρον η σημερινή πιτσιρικαρία (η οποία κατ’ οίκον βγάζει τα μάτια της με games πιο θεαματικά και βίαια, πλέον).

Χωρίς να είναι τόσο αποτυχημένη όσο οι δύο προηγούμενες συνέχειες / prequels, η «Εκδίκηση των Σιθ» σου υπενθυμίζει διαρκώς την ανισότητα ενός θεάματος που μοιάζει να φτιάχτηκε για teenagers (που δεν δίνουν μία) και για ενήλικες (που θα ήθελαν να δουν την όλη saga να ωριμάζει, αντί να κατρακυλάει προς μια λογική «luna park»). Παρά τα «τάξε μου» του Τζορτζ Λούκας, τα δύο μέτωπα ισοφαρίζουν με μέτριες εντυπώσεις και δίχως πόντους από score. Ούτε καλάθια, ούτε γκολ. Αυτογκόλ. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θεατές θα μειδιάσουν με την δικτατορία του Πάλπατιν, θα γκρινιάξουν με το ενοχικό gore και τα υπονοούμενα σφαγών από τον Άνακιν, θα γελάσουν με το πόσο παλαιάς τεχνολογίας δείχνει σήμερα η στολή του Νταρθ στα κοντινά και θ’ αφήσουν την αίθουσα χωρίς το βάρος ότι χρωστάνε σε κανέναν άλλον, πια. Οι μικρότεροι; Θα μείνουν καρφωμένοι στην κονσόλα των επόμενων games…

Καλλιτεχνική αξία μην περιμένετε να βρείτε, έχει χαθεί από το 1980 και το (αριστούργημα της σειράς) «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται». Αυτό μονάχα θα ξαναβλέπω στο μέλλον, με περισσότερη αγάπη και την ανάμνηση πως μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν γαλαξία μακρινό, υπήρχαν κάτι παιδιά που δεν ήξεραν τι θα πει να κοιτάς τ’ αστέρια και να ονειρεύεσαι με τόση φαντασία. Αυτά τα «παιδιά» σήμερα προτιμούν να κρατάνε το δικαίωμα στη φαντασία τους, με δικό τους trademark, copyright ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Θέλω να ελπίζω.