του Ηλία Φραγκούλη

Όμορφη δουλειά το «Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν» (2018). Και με καλλιτεχνική αξία! Το… πρώτο μέρος (δυστυχώς, αντί για φινάλε, εδώ παίζει ένα ξερό «To be continued»!) του «Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν», όμως, περισσότερο με κακό hangover μοιάζει, παρά με μία (έστω) ισάξια συνέχεια ενός animated φιλμ σχετικά τολμηρής αισθητικής, ακόμη και για το hardcore κοινό των κομιξάδικων ταινιών. Η σκηνοθετική τριάδα του sequel αποφάσισε εδώ να αναλωθεί σχεδόν αποκλειστικά στους οργασμικούς συνδυασμούς των διαφορετικών τεχνοτροπιών του σχεδίου, αφήνοντας μια τόσο minimal και πληκτικά επαναλαμβανόμενη πλοκή να ηττάται θριαμβευτικά, σε βαθμό εξάντλησης για τον θεατή, και οπτικής και σωματικής. Βγαίνοντας από την αίθουσα προβολής, ούτε που θυμάμαι τι συνέβαινε στο έργο, ούτε και είχε νόημα να το σκέφτομαι. Η ζαλάδα τα «γονάτιζε» όλα.

Δεν έχει να κάνει με το πόσο fan(boy) του είδους είσαι. Έχει να κάνει με κινηματογραφικούς κανόνες, που οφείλουμε να σεβόμαστε στο σινεμά. Ναι, η ταινία του 2018 ήταν ένα εντυπωσιακό «πείραμα», το οποίο ήλπιζα να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο τούτη τη φορά, πόσω μάλλον όταν η εισαγωγή του sequel φέρνει στον νου στιγμές από το cult classic «Ο Σκοτ Πίλγκριμ Εναντίον των 7 Πρώην» (2010) του Έντγκαρ Ράιτ (!), με την Γκουέν Στέισι να βγάζει το άχτι της πάνω στα κύμβαλα και τα τύμπανα του drum set της. Σταδιακά, οι συγκρίσεις αυτές εξανεμίζονται μέσα σ’ έναν βομβαρδισμό από κινούμενες εικόνες «καραμπόλας» comics σε διασταύρωση Άντι Γουόρχολ και Ρόι Λίχτενσταϊν στη Νέα Υόρκη.

Το pop art της προσέγγισης στο σχέδιο μπερδεύεται εδώ με τόσα layers αντικρουόμενων στυλ, που στην τελική αφήνει την αίσθηση ενός overdose σε acid, λες και ο σκοπός είναι να «μαστουρώσει» το βλέμμα για να μην αντιληφθεί ο εγκέφαλος τι (τίποτα, για να λέμε την αλήθεια…) «υπάρχει» από κάτω. Κυριαρχεί ένα δίπολο μοτίβου με επίκεντρο την οικογένεια, τους φόβους του ανοίγματος ενός έφηβου προς τους γονείς του και την αποδοχή ή μη από το ενήλικο… χάσμα των γενεών, δίπλα στην ευθύνη και την ασφάλεια, την ενοχή όταν θέτεις τους δικούς σου ανθρώπους σε κίνδυνο, μέχρι και το τεράστιο και δύσκολα θεραπεύσιμο βάρος της απώλειας.

Αν το 2018 κυριαρχούσε το χιούμορ και το συναίσθημα, παράλληλα με το στόμα που… έχασκε ορθάνοιχτο για την εικαστικότητα του «προχώ» στο animation, το «Αραχνο-Σύμπαν» του σήμερα δεν καταφέρνει να πει τίποτα νέο, περισσότερο ή καλύτερο (ειλικρινά, ξεχωρίζω μονάχα την Brit punk εκδοχή του Spider-Man, που θα μπορούσε να κάνει την Βίβιαν Γουέστγουντ να πετάξει ένα σαρκαστικό χαμόγελο), πέραν από το να εξουθενώνει. Και ούτε έχεις λόγους να αισθάνεσαι κάποιο σασπένς για την ολοκλήρωση… του δεύτερου μέρους (φευ!). Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα πολύ να δω εκείνους που κορόιδευαν το «η συνέχεια στο επόμενο» – μη φινάλε του πρόσφατου «Fast X». Εκεί, σίγουρα έμενε πλήθος από ανοιχτές «υποχρεώσεις» και κορυφώσεις που κάποιοι δικαιολογημένα μπορούν να περιμένουν με αγωνία και περιέργεια. Εδώ, τι στο διάολο «δεν χώρεσε» σε 140 λεπτά (!) και πρέπει ο κόσμος να «τα σκάσει» ξανά στο ταμείο; Εάν θα θυμάστε τι είχατε δει μέχρι τον Μάρτιο του 2024 (και το «Beyond the Spider-Verse»), σας αξίζει τουλάχιστον ένα… εκπτωτικό κουπόνι – δώρο!