του Ηλία Φραγκούλη

Ένας κινηματογραφιστής που θέλει να γυρίσει την πλάτη του στο «Όταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι» (1989) και να υπογράψει σκηνοθετικά και σεναριακά το αντι-συμβατικό του «μανιφέστο» επάνω στο genre των ρομαντικών κομεντί, χρειάζεται πολλά κότσια. Πρέπει να είναι πολύ μάγκας και στη γλώσσα και στη ματιά. Η Λέσλι Χέντλαντ σίγουρα φλυαρεί στην πρώτη περίπτωση, ενώ στη δεύτερη δεν έχει απολύτως τίποτε το ξεχωριστό. Άρα, τούτη η ταινία καταλήγει να μοιάζει με το πρώτο ραντεβού που… απέτυχε άδοξα.

Οι προθέσεις τής Χέντλαντ να συμπεριλάβει κάμποσα layers στην ψυχολογία των ηρώων της και των «δορυφόρων» που εμπλουτίζουν τη ζωή τους καταστασιακά κάπου μπλέκουν υπερβολικά τα μπούτια τους, τα οποία, ταυτόχρονα, «κλωτσάνε» όταν προσπαθούν να πείσουν ότι αμφισβητούν τα στουντιακά στερεότυπα του είδους. Δεν μπορείς να παριστάνεις τη «μακρινή συγγενή» τού Τζαντ Άπαταου, φλερτάροντας και με το «arthouse» άλλοθι της Νέας Υόρκης και του πνεύματος που κουβαλάει (η κατάρα της κληρονομιάς του Γούντι Άλεν…). Και η απόπειρα ψυχανάλυσης του πρωταγωνιστικού ζεύγους; Έγιναν και οι δύο… κατεστραμμένοι sex addicts επειδή η πρώτη τους φορά τους φόρτωσε «κουσούρια», μόνο και μόνο γιατί δεν παραδέχτηκαν πως βρήκαν το ιδανικό τους ταίρι πριν από 12 χρόνια;

Όσον καιρό, λοιπόν, αρνούνται τη σεξουαλική τους έλξη στο φιλμικό παρόν, οι ξεχωριστές τους ιστορίες περιστρέφονται γύρω από έναν γυναικολόγο – παλιά καψούρα εκείνης, εξαιτίας του οποίου δεν της στεριώνει σοβαρός και πιστός δεσμός, και το αφεντικό εκείνου, μια executive, χωρισμένη μητέρα, η οποία μοιάζει να είναι το τελευταίο θηλυκό στον πλανήτη που δεν του έχει παραδοθεί. Αν βάλουμε και το παντρεμένο ζευγάρι του συνεταίρου του ή τη λεσβία κολλητή εκείνης (χαρακτήρες «γλάστρα», εντελώς παρατημένοι σεναριακά), απλά προσθέτουμε… περισσότερη φλυαρία και extra χρόνο διάρκειας στο φιλμ.

Το άδικο της υπόθεσης είναι ότι υπάρχει ταλέντο στο καστ εδώ, η Άλισον Μπρι έχει και το κωμικό μπρίο και τη διάθεση να «ψαχτεί» στις πιο δραματικές στιγμές της, κλέβοντας και την παράσταση στη σκηνή του χορευτικού στο παιδικό party, ενώ ο Τζέισον Σουντέικις, ίσως για πρώτη φορά, «την παλεύει» κάπως πιο πιστευτά υποκριτικά, κι ας μην τον βοηθάει η ανάλυση του χαρακτήρα του από την πένα της Χέντλαντ.

Στην τελική, το «Έρωτας Χωρίς Δεσμεύσεις» μοιάζει με μια τυπική, νυσταλέα ρομαντική κομεντί που ποτέ δεν καταφέρνει να κάνει σεξ με τον εγκέφαλό σου, όσο και να… τρίβεται επάνω σου. Και μιλώντας περί «τριψίματος», η σκηνή των μυστικών της γυναικείας αυτοϊκανοποίησης είναι απολαυστική. Αλλά δεν χρειάζεται να δεις τούτο το φιλμ για να μάθεις πώς γίνεται…