του Ηλία Φραγκούλη

Εδώ έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση ενός έργου που μπορεί να μη σου γεμίζει το μάτι, αλλά όταν φτάσεις στο τέλος του, συνειδητοποιείς ότι παρακολούθησες μια από τις πιο feel good ταινίες της φετινής σεζόν, που αν είχε γυριστεί στο Χόλιγουντ με πρωτοκλασάτους αστέρες και είχε κι έναν λίγο πιο έμπειρο σκηνοθέτη από πίσω, θα μιλούσαμε για τρελό σουξέ και instant classic στο είδος του. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζος Λόσον, που μας έρχεται από την Αυστραλία, δεν απογειώνει κινηματογραφικά το «Μαζί σου κι Ας Πεθάνω», όμως συνθέτει ένα θαυμαστό και διασκεδαστικότατο μωσαϊκό χαρακτήρων, οι οποίοι κινούνται μέσα σε ένα «σπονδυλωτό» πλαίσιο δράσης που ενίοτε τέμνει τις ιστορίες μεταξύ τους, με σαφώς μεγαλύτερο ατού τη σκιαγράφησή τους και τον χειρισμό των διαλόγων τους. Έχει πένα ο άνθρωπος. Διαφορετικά, όλο αυτό το εγχείρημα θα κατέληγε να μοιάζει με χάος. Κάτι που όχι απλά δεν συμβαίνει, αλλά στο τέλος σε κερδίζει σαν ένα χλιαρό ανέκδοτο που έκρυβε το πιο αναπάντεχο punchline!

Το κάθε ζευγάρι της ταινίας μάς συστήνεται μέσα από ένα αντίστοιχο… φετίχ που κάνει τη ζωή καλύτερη για τουλάχιστον ένα από τα μέλη του. Αμέσως, αυτό μεταφράζεται σε κάτι το δυσαρμονικό, κάτι που δεν ολοκληρώνει την ήδη υπάρχουσα σχέση. Η οποία, εξαρχής, έχει πρόβλημα, δεν «δένει». Ένας σύζυγος που δεν αντέχει την γκρίνια της συμβίας του και ανακαλύπτει ότι ερεθίζεται ιδανικά όταν εκείνη κοιμάται, ένας άλλος που ανακαλύπτει το ψώνιο (και την εγωπάθεια) της υποκριτικής μέσα από το role playing στο σεξ, μια γυναίκα που ονειρεύεται την εμπειρία του… βιασμού (!) και ζητά από τον σύντροφό της να το δοκιμάσουν, μια άλλη που παλεύει για την εγκυμοσύνη εδώ και χρόνια και βρίσκει, επιτέλους, τον οργασμό μονάχα όταν ο σύζυγός της… πλαντάζει στο κλάμα!

Δίχως ίχνος χυδαιότητας, διάθεσης για «μάτι» ή exploitation σε ζητήματα σεξουαλικών αποκλίσεων, ο Λόσον γυροφέρνει πάνω από τις κρεβατοκάμαρες και τον ιδιωτικό βίο των ηρώων του, με στόχο να βάλει τον θεατή σε σκέψεις και για τα δικά του «κενά» που θα έπρεπε να τολμήσει και να καλύψει εξερευνώντας taboo και ερωτικές διαθέσεις με τον/την σύντροφό του. Παράλληλα, πέρα από τον έλεγχο όλων αυτών των χαρακτήρων, ο Λόσον εφευρίσκει και μια – δύο πινελιές ακόμη, με «δευτερεύοντα» πρόσωπα που καλό θα ήταν να μην σχολιάσω προς αποφυγήν spoilers. Η δραματουργική επίδρασή τους είναι συζητήσιμη ή ελαφρώς υπερφιλόδοξη, σίγουρα δεν προδίδει το σύνολο, αλλά, υπό ένα πιο αυστηρό βλέμμα, φανερώνει τα όρια του πρωτάρη σκηνοθέτη.

Στην τελική, το «Μαζί σου κι Ας Πεθάνω» μπορεί να προστατεύει τις ατέλειές του πίσω από τον «σπονδυλωτό» (γι’ αυτό και συχνά βολικό σε τέτοιες περιπτώσεις) χαρακτήρα των συγγενών προς το sitcom ιστοριών του, όμως μιλάει με αλήθειες, αστειεύεται με πολλαπλά νοήματα για τις ανθρώπινες σχέσεις και επιφυλάσσει, κάπου κοντά στο τέλος, την πιο ευρηματική, εξωφρενικά αστεία και προορισμένη να μείνει για πάντα κλασική σκηνή… phone sex στην ιστορία του σινεμά! Με άλλα λόγια, θα σε «ρίξει» ο πρωτάρης…