του Ηλία Φραγκούλη

Για να λέμε και την αλήθεια, οι κομιξάδικες περιπέτειες φαντασίας δεν αποτελούν ακριβώς ένα… παιδικό θέαμα. Οριακά εφηβικό το λες, ενίοτε, και δεν είμαι κανένας «γέρος» ή «συντηρητικός» που θα κάτσει τώρα να σας μιλήσει για τη σχέση βίας και νεαρής ηλικίας θεατών στο σινεμά. Απλά, το συγκεκριμένο genre δεν έχει να προσφέρει κανένα σοβαρό μήνυμα σ’ αυτό το… PG-13 και κάτω κοινό, πέραν της τυποποίησης της μάχης Καλού και Κακού για την επιβίωση του πλανήτη και του ανθρώπινου είδους. Κάτι το ανώφελο, δηλαδή, αν κρίνουμε από τις ίδιες τις πράξεις μας και τον αντίκτυπο που έχουν στο φυσικό περιβάλλον μας.

Το πρώτο «Shazam!» του 2019 αποτέλεσε μία σπάνια εξαίρεση, βάζοντας με τίμιο τρόπο τις superheroes movies σ’ ένα πλαίσιο εφηβικού σινεμά, που (εντελώς παραδόξως) είχε και κάτι να πει σ’ αυτό το κοινό. Με ήρωες παιδιά δίχως γονείς, από τα «αζήτητα» στο πρόγραμμα υιοθεσιών, με διάφορα χαρακτηριστικά ή «ελαττώματα», «καταδικασμένα» να μεγαλώνουν στην όποια ανάδοχη οικογένεια, μέχρι να ενηλικιωθούν και (ενδεχομένως) να βρεθούν στους δρόμους. Παράλληλα με αυτή την κοινωνική ματιά, το φιλμ διέθετε και απλόχερες δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού σε σχέση με τούτο το είδος, καταφέρνοντας να βρει μια σπάνια ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλιστικό και την «παραμύθα» του φανταστικού. Χωρίς ποτέ να προσβάλλει το κοινό στο οποίο απευθύνεται, καταντώντας… παιδαριώδες.

Αυτή η ισορροπία δεν εντοπίζεται και στο «Shazam! Η Οργή των Θεών», το οποίο ξεκινά υποσχόμενο να προσφέρει ακριβώς τις ίδιες δοσολογίες… ώριμου περιεχομένου και mindless ψυχαγωγίας, αλλά στην πορεία και ξεχνά τον παράγοντα του καυστικού χιούμορ (στα όρια του adult «τρολαρίσματος») και πέφτει στις παγίδες των «μία από τα ίδια» στερεοτυπικών CGI μονομαχιών κλιμάκωσης. Ευτυχώς, έχει προηγηθεί το… ελληνικού ενδιαφέροντος opening στο μουσείο της Ακρόπολης (όχι το αληθινό, βρε κουτά), όπου δύο από τις κόρες του Άτλαντα κλέβουν αρχαίο όπλο… μαζικής καταστροφής, μετατρέποντας τα εκθέματα από αρχαιολογικής περιόδου σε σύγχρονα γλυπτά (για το ΕΜΣΤ ένα πράμα!), ενώ άκρως διασκεδαστική (έστω κι αν το θέαμα θυμίζει άπειρες παρόμοιες σκηνές του παρελθόντος και του superhero genre) είναι και η σεκάνς στη γέφυρα της Φιλαδέλφεια, με διάσωση πολιτών εν μέσω της καταστροφικής της διάλυσης υπό τους ήχους του «Holding Out for a Hero» με την Μπόνι Τάιλερ.

Το σενάριο στέκεται υπεύθυνα και πάνω από ζητήματα ενηλικίωσης των παιδιών – ηρώων, προσεγγίζοντας την ψυχολογία τους, την κοινωνική τοποθέτησή τους, έως και τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, όμως, όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη μοίρα όταν οι κόρες από τον Όλυμπο (που είναι τρεις και επιφυλάσσεται «κλου» λίαν προβλέψιμο…) βάζουν στο στόχαστρο τους πέντε υπερήρωες που πλαισιώνουν τον Shazam, με τον μάγο από το πρώτο φιλμ και μια… πένα που μετατρέπει σε χειρόγραφο ότι ακούει (σαν να μπαίνει η ταινία σε… Χάρι Πότερ mode!) να προσφέρουν συμβουλές και βοήθεια. Το δεύτερο μέρος της «Οργής των Θεών» αποτελεί μία… τρικυμία στο κρανίο, σε μια απεγνωσμένη απόπειρα να μοιάσει η δράση του έργου με τα copy / paste του είδους, οι καρποί του Δέντρου της Ζωής προσθέτουν κάτι το αχρείαστα γκροτέσκο και κάπου εκεί η διάρκεια τούτου του sequel γίνεται αρκετά εμφανής (κάτι που δεν αισθάνθηκα με το original του 2019). Κρίμα, διότι το πρώτο έκανε τη διαφορά με πρωτότυπο τρόπο.