FreeCinema

Follow us

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ (2015)

(SAUL FIA)

  • ΕΙΔΟΣ: Πολεμικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λάσλο Νέμες
  • ΚΑΣΤ: Γκέζα Ρέριγκ, Λεβέντ Μόλναρ, Ουρς Ρεχν, Αμιτάι Κένταρ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 107'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FILMTRADE

Ένας Εβραίος Sonderkommando στο Άουσβιτς του 1944 «αναγνωρίζει» ένα νεκρό αγόρι ως γιο του και προσπαθεί, μέσα σε δυο μέρες, να βρει έναν ραβίνο ώστε να του κάνει (κρυφά) μια κανονική ταφή, την ίδια στιγμή που μια ομάδα «συναδέλφων» του βρίσκεται στο τελικό στάδιο του σχεδίου απόδρασής τους.

Οι Sonderkommando ήταν κυρίως Εβραίοι αιχμάλωτοι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, που εξαναγκάζονταν να γίνουν εργάτες με βασική τους αποστολή τη διαχείριση των πτωμάτων στους φούρνους του θανάτου. Ο πρωταγωνιστής αυτής της ταινίας, ο Σαούλ, είναι ένας από εκείνους, δουλεύοντας (προφανώς πολύν καιρό) στους φούρνους, ανέκφραστος, μουδιασμένος, σαν ζόμπι, καθοδηγώντας αδιάκοπα τα – σχεδόν – ανυποψίαστα θύματα στις «ντουζιέρες» και, αφού οι πόρτες κλείνουν πίσω τους και οι κραυγές ολοένα και δυναμώνουν, βοηθά σαν όρνιο στην αρπαγή των προσωπικών τους πολύτιμων αντικειμένων. Το «ντους» τελειώνει και ο Σαούλ και οι λοιποί μετακινούν τα στοιβαγμένα γυμνά σώματα, κυριολεκτικά σαν κομμάτια κρέας, και καθαρίζουν το μέρος για το επόμενο group θυμάτων. Μόνο που, την ημέρα που ξεκινάμε να παρακολουθούμε τη μακάβρια, ψυχολογικά συντριπτική ρουτίνα του Σαούλ, εκείνος θα βρει στον σωρό των θυμάτων ένα αγόρι το οποίο, ως εκ θαύματος, επιβιώνει, έστω και για λίγο, του «ντους», και ο Σαούλ «αποφασίζει» πως αυτό το γενναίο αγόρι είναι ο γιος του. Το διήμερο ταξίδι του για να οργανώσει μια αρμόζουσα ταφή ξεκινά, παίρνοντας μαζί του και τον θεατή, σε μια πορεία στην επίγεια κόλαση 70 – μόλις – χρόνια πριν…

Σε αυτήν εδώ την ταινία του Ούγγρου Λάσλο Νέμες, δεν υπάρχει μελοδραματικό μουσικό χαλί, ούτε μεγαλόπνοα, πανοραμικά πλάνα, ούτε καν «οσκαρικές» ερμηνείες με στόμφο και ερμηνευτικά κρεσέντο, όλα αυτά θαρρείς απαραίτητα συστατικά για ένα φιλμ με θέμα το Ολοκαύτωμα, ώστε να παίξει με τις συναισθηματικές χορδές του θεατή. Ο πρώην μικρομηκάς Νέμες, εδώ στο κινηματογραφικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο (!), χρησιμοποιεί μια χειροκίνητη κάμερα 35mm που, στις περισσότερες σκηνές, κυριολεκτικά ακολουθεί τον Σαούλ πίσω από τον ώμο του, παραμένοντας στο δικό του οπτικό πεδίο, ρίχνοντας έτσι μόνο φευγαλέες, κατακερματισμένες ματιές στο συνεχόμενο, 24ωρο μακελειό που λαμβάνει χώρα στο στρατόπεδο θανάτου, ενώ είναι οι φωνές και οι λοιποί ήχοι που μας φανερώνουν τον αληθινό τρόμο – και φυσικά, ο αληθινός τρόμος συνήθως προέρχεται από αυτό που δεν βλέπεις, όμως ξέρεις πως υπάρχει κοντά και παραμονεύει, και ξαφνικά βρίσκεται μπροστά σου σε όλη του τη φρίκη, είτε σε ένα φευγαλέο πλάνο, είτε σε έναν φυσικό ήχο, είτε στις πανικόβλητες κραυγές που ξέρεις πως σε λίγο θα σιγήσουν για πάντα…

Και μόνο από τα παραπάνω είναι ξεκάθαρο πως το «Ο Γιος του Σαούλ» είναι μια ταινία δύσκολη στη θέαση. Για την ακρίβεια, ίσως είναι και η δυσκολότερη ταινία που θα δείτε φέτος. Αλλά δείτε την. Γιατί από το πρώτο κιόλας εκτός εστίασης πλάνο, μέχρι το ποιητικά συγκλονιστικό φινάλε, ο Νέμες έχει δημιουργήσει ένα έργο ιδιαίτερου κινηματογραφικού θάρρους, πρωτοτυπίας και ωμής συγκινησιακής φόρτισης, ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος ως ηθοποιός αλλά καταξιωμένος ως ποιητής, Γκέζα Ρέριγκ, αποδίδει εξαίσια τη στωική φιγούρα τού Σαούλ που ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην ψυχική παραίτηση, το τελευταίο ψήγμα ελπίδας για ανθρωπιά μέσα από την αποφασιστικότητα να θάψει το αγόρι / γιο (;) του αλλά και την παράνοια. Στην προσπάθειά του να μας «ξεναγήσει» σε όλα τα μακάβρια δωμάτια του στρατοπέδου με σεναριακή αφορμή το φρενήρες κυνήγι τού Σαούλ να βρεί έναν ραβίνο, σε σημεία το σενάριο αναγκάζεται να πάρει ποιητική άδεια, και το κοινό θα πρέπει να αναστείλει τη δυσπιστία του για το κατά πόσον ένας εργάτης σαν τον Σαούλ θα μπορούσε τόσο εύκολα να εισχωρήσει παντού, όμως αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία μπροστά στη γενικότερη σπουδαιότητα ενός έργου που ωστόσο, με το τάχα «αποστασιοποιημένο» του ύφος, έχει τεράστιο συναισθηματικό βάθος και ωμά ειλικρινή, κινηματογραφική και – γιατί όχι; – ιστορική σημασία.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αυτό δεν είναι άλλο ένα χολιγουντιανό έπος… στυλ «Η Λίστα του Σίντλερ», ούτε και απόπειρα ντοκιμαντερίστικου ύφους ώστε να προσομοιάζει στο «Νύχτα και Καταχνιά»: είναι μια απρόσμενα πρωτότυπη ταινία για την ως τώρα φαινομενικά χιλιοειπωμένη ιστορία του Ολοκαυτώματος. Όπως προείπαμε, είναι ειλικρινά δύσκολο στη θέαση, ωστόσο έχει αρκετή περιπέτεια αλλά και λυρισμό ώστε να μην είναι απαγορευτικό σε ένα ευρύτερο κοινό – όμως σίγουρα θα δοκιμάσει ποικιλότροπα την αντοχή κάθε είδους θεατή.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.