της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Πολλά βρώμικα στόματα, πολλές σφαίρες, πολύ αίμα και πολλοί, ιδρωμένοι μυς στοιχειοθετούν το βασικό προφίλ αυτού του θρίλερ του Έιγερ, που έως τώρα έχει αποδειχθεί πολύ καλύτερος σεναριογράφος («Μέρα Εκπαίδευσης») από ό,τι σκηνοθέτης («Περιπολία»). Αυτή τη φορά, καταρχήν, τον προδίδει το σενάριο (που έγραψε μαζί με το Σκιπ Γουντς) και μετά όλα τ’ άλλα. Με πάταγο.

Το σενάριο. Που σε ποδοβολεί με διαλόγους ακατάπαυστης, εξωπραγματικής βωμολοχίας και ανταλλαγής – σοβαρών ή στην πλάκα – εξωφρενικών προσβολών. Και καλά η σκληρόπετση ομάδα τού Άρνι, που σχετίζεται διαρκώς με (και συχνά-πυκνά αναγκάζεται να υποδυθεί) κακοποιούς, αλλά πώς είναι δυνατόν δύο απλοί αστυνομικοί (Κάρολαϊν / Γουίλιαμς και Τζάκσον/ Περινό), που δυσκολεύονται ιδιαιτέρως στη θέα τού υπερβολικού αίματος και των σφόδρα κακοποιημένων πτωμάτων να μιλούν μεταξύ τους πάντα έτσι; Όχι, αυτή η εκκωφαντική ανταλλαγή λεκτικών πυρών δεν πείθει ότι μπορεί να συμβαίνει μεταξύ κανονικών ανθρώπων, και γρατζουνάει τα αυτιά πέρα για πέρα, ενοχλητικά επιτηδευμένη. Σενάριο, επίσης, που βρίθει αιφνίδιων, εκβιαστικών και ουκ ολίγον ουρανοκατέβατων ανατροπών (αν π.χ. καταλάβεις πώς και γιατί η Λίζι / Ίνος απατάει τον άνδρα της, με αυτόν που τον απατάει, πες μου κι εμένα!), κατά τις οποίες όχι μόνο χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα όσον αφορά το παρελθόν τού Άρνι και της ομάδας του ή το ποιος, πώς και γιατί πρόδωσε ποιον, αλλά και αφήνει εντελώς ξεκρέμαστους όλους τους ήρωες, που εκδηλώνουν εντελώς αψυχολόγητες συμπεριφορές, αδιευκρίνιστα, αδικαιολόγητα ή και εντελώς άλογα κίνητρα, με επικεφαλής εκείνα του Μπρίτσερ, ο οποίος, τελικά, αποδεικνύεται τεράστιο, μονομανές, τυφλά εκδικητικό καθίκι.

Και όλα τα άλλα. Οι κωμικοτραγικά άστοχες ερμηνείες των ηθοποιών που, προφανώς χωρίς καμία διεύθυνση από το σκηνοθέτη τους, κάνει ο καθένας ό,τι καταλαβαίνει και μοιάζει να παίζει σε άλλη ταινία, προκύπτοντας (σχεδόν) όλοι τους απρόσιτοι και απάνθρωποι, με κορυφαίο και πάλι τον Άρνι, ο οποίος εμμένει στις ευκολίες του, φαντάζοντας πότε ξύλινα ανέκφραστος α λα «Εξολοθρευτής» και πότε ξεχασμένος σε μια από τις «κλασικές» κωμωδίες του («Οι Δίδυμοι», «Ο Μπάτσος του Θηριοτροφείου», «Αληθινά Ψέματα»). Η για τα μάτια του κόσμου παρέλαση – πάλαι ποτέ; – κινηματογραφικών (ο εκ του «Avatar» Γουέρθινγκτον) και τηλεοπτικών αστέρων (οι εκ των «Lost» και «True Blood» Χόλογουεϊ και Μανγκανιέλο, αντίστοιχα) ή ποικιλοτρόπως cult φυσιογνωμιών (ο εκ των αγαπημένων πρωταγωνιστών του Χαλ Χάρτλεϊ, Μάρτιν Ντόνοβαν, ο υποψήφιος για Όσκαρ εκ του «Hustle & Flow» Χάουαρντ, ο επίσης εκ του «Lost» Περινό Τζ. και η εκ του παραγνωρισμένου, τηλεοπτικού «The Killing» Ίνος), που μοιάζουν απλά να είδαν φως και να μπήκαν, παραμένοντας μέχρι τέλους ουσιαστικά ανεκμετάλλευτοι και αδιανόητα αναλώσιμοι. Και ο επίμονος, σοβαροφανής, άκρατος ρεαλισμός στην κινηματογράφηση, που ούτε με τους… τουρλού-τουρλού ηθοποιούς, ούτε με το… άλλ’ αντ’ άλλα κουτρουβάλα σενάριο κινείται στο ίδιο μήκος κύματος, με αποτέλεσμα ούτε ίχνος σασπένς να χτίζει, ούτε ακριβώς τι ταινία προσπαθεί να συλλάβει (δράμα, παρωδία, θρίλερ, τρόμο, ειρωνεία, κωμωδία, αλληγορία;) να γνωρίζει.

Ωστόσο, αν (και μόνο αν) καταφέρεις να προσπεράσεις όλα τα παραπάνω, αφενός θα βγάλεις το καπέλο στη Γουίλιαμς («Η Έκτη Αίσθηση»), που μέσα σε όλον αυτόν τον αχταρμά στέκεται όρθια και καταφέρνει να κάνει σε μεγάλο βαθμό απτή την ηρωίδα της, αν και σε έναν εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτούς που την έχουμε συνηθίσει ρόλο. Και αφετέρου θα κάνεις τρελό χαβαλέ με το αδυσώπητο splatter που πέφτει στο ξάφρισμα των μελών της ομάδας του Άρνι. Τόσο ευφάνταστα χυμένο αίμα, διαμελισμοί, ξεκοιλιάσματα και σκόρπια εντόσθια σπάνια βλέπεις, ακόμα και σε ταινία τρόμου!