του Νίκου Παλάτου

Φανταστείτε το «βλαχαδερό» πλαίσιο δράσης του TV series «Justified», δίχως το σαρδόνιο χιούμορ και τις (πολλές) γραφικές μούρες που έπλαθε η πένα του Έλμορ Λέοναρντ, βάλτε στη θέση τους ένα ανελέητο ξεκαθάρισμα λογαριασμών υπό τη σκέπη της πίστης (#diplhs) στην αυτοδικία κι έχετε έναν μπούσουλα για το τι μέρος του λόγου (περίπου) είναι «Το Χέρι της Θείας Δίκης».

Κινούμενοι σε σταθερά μπιμουβάδικο πλαίσιο (καθώς ολοφάνερα διέθεταν μικρό budget παραγωγής), τα αδέλφια Νελμς στέκουν αναποφάσιστα ανάμεσα στην εκ γενετής cult-ιά (την οποία κάπως προσπάθησαν να δουλέψουν στο «κουλό» – και εξίσου αποτυχημένο – προηγούμενό τους, «Fatman») και στη δυναμική περιπέτεια εκδίκησης «made in USA». Το πρώτο σκέλος το υπηρετεί η Άντι ΜακΝτάουελ (!) ως σαδίστρια αρχιγκάνγκστερ με παρατσούκλι… «Μεγάλη Γάτα» και πάσης φύσεως μητρικά, εγκληματικά ή σεξουαλικά συμπλέγματα, η οποία πρωτίστως μοιάζει να επιθυμεί την με κάθε τρόπο επιστροφή του διακεκριμένου καλόπαιδου Κας πίσω στην οργάνωσή της. Το απλήρωτο χρέος του γαμπρού του «άσωτου» πρώην προστατευόμενού της λειτουργεί ως πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να πετύχει τους ανομολόγητους σκοπούς της, με την υποτιθέμενη «είσπραξη» από τον χήρο πατέρα και αλκοολικό αγρότη Φιν ν’ αποδεικνύεται (ξεκάθαρα στην πορεία) ένα πρόσχημα.

Το δεύτερο σκέλος, που έχει να κάνει με την καθαρόαιμη περιπέτεια εκδίκησης, το υπηρετεί ένας μόνιμα βλοσυρός Ορλάντο Μπλουμ. Αναγκασμένος να χορέψει εκ νέου τον χορό της… «Big Cat», ο μετανοημένος για το παρελθόν του Κας απεργάζεται σχέδιο παιχνιδιού σε διπλό tableau, το οποίο εξ ορισμού κρύβει κινδύνους τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους πέριξ του. Τα πάρε-δώσε της οργάνωσης με τον υπόκοσμο της περιοχής είναι απειλητικά για όλους, τα πιστόλια κατά κανόνα προηγούνται της… σκέψης, ο τοπικός Σερίφης αναζητά βάσιμα στοιχεία για να μπουζουριάσει μια και καλή τη «Γάτα» και ο Κας, στη μέση όλων αυτών, οφείλει να τη βγάλει καθαρή, αλλά και να προστατέψει οικογένεια και φάρμα.

Η καρικατούρα του χαρακτήρα της «Big Cat» στουκάρει άγαρμπα με τα (υποτίθεται) σημαντικά της πλοκής, αφήνοντας τη «Θεία Δίκη» να ασφυκτιά σ’ ένα hillbilly περιβάλλον… σοβαρότητας (!), που στην τελική δεν ξέρεις αν πρέπει να το πάρεις τοις μετρητοίς ή στο καλαμπούρι. Όσο κι αν η αστυνομική πλευρά του στόρι (μ’ ένα twist που κάνει μπαμ από τα βάθη των χωραφιών του Κεντάκι) επιχειρεί να πείσει για το πρώτο, η σκηνή του ξεκούδουνου αλά «Saw» βασανιστηρίου, καθώς και η εμφάνιση ιερέα – κήρυκα του λόγου του Θεού και συνάμα της… δύναμης των πιστολιών, σε βάζει σε βάσιμες σκέψεις πως κατά βάθος αυτό που τα αδέλφια Νελμς πραγματικά επιθυμούσαν ήταν να βουτήξουν στον χαβαλέ του δεύτερου. Χάνονται, όμως, στη μετάφραση της παναμερικανικής παράδοσης του Νότου και της ατολμίας τους να σπάσουν τα με βαθιές ρίζες συντηρητικά καλούπια του.