του Ηλία Φραγκούλη

Μια νέα υπηρεσία παρουσίασε τον περασμένο μήνα η COSMOTE TV, παρέχοντας τη δυνατότητα στο κοινό να νοικιάζει ταινίες που (ενίοτε) θα κάνουν μέχρι και την πανελλήνια πρεμιέρα τους εκεί. Τα κινηματογραφικά φιλμ που θα είναι διαθέσιμα μέσω της υπηρεσίας Movies Club (με τιμή ενοικίασης από 4,90 ευρώ), θα μπορεί κανείς να τα παρακολουθήσει εντός ενός time frame 48 ωρών.

Μετά τον «Επικηρυγμένο Έρωτα», το «Run» και το «Jiu Jitsu», ακόμη μία ελληνική πρεμιέρα έρχεται στο Premium Video on Demand (PVoD). Αυτή τη φορά πρόκειται για την (σχεδόν) κωμική περιπέτεια «Fatman» των Ίαν και Έσομ Νελμς, με θέμα κάργα χριστουγεννιάτικο και πρωταγωνιστή τον Μελ Γκίμπσον. Σε περίπτωση που δεν έχετε πάρει χαμπάρι ή δεν έχετε δει καν το trailer, το ελληνικό tagline της ταινίας είναι: «Ο Άγιος Βασίλης πρέπει να πεθάνει»! Επίσης, η περιέργεια για κάτι το camp ή trashy ενίοτε «σκοτώνει»…

Έχουμε ξαναδεί στο (σχετικά πρόσφατο) παρελθόν φιλμ που είδαν λίγο «βλάσφημα» ή σαφώς κανιβαλιστικά το χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Δυστυχώς, εδώ δεν είναι ούτε «Bad Santa» (2003), ούτε και «Rare Exports» (2010). Τα δύο αδέλφια Νελμς, που ευθύνονται και για το σενάριο, έχουν συλλάβει ένα είδος παρωδίας b-μουβιάς που μπλέκει το φανταστικό με την πολιτική, περνώντας και από το οικογενειακά ψυχαγωγικό, για να καταλήξει σε… αιματοβαμμένη περιπέτεια βίας! Όλα αυτά μαζί, φυσικά και δεν λειτουργούν, με το φιλμ να μένει στη μνήμη κυρίως εξαιτίας του αξιοπερίεργου casting του Μελ Γκίμπσον ως… Santa (που όμως δεν βλέπουμε ποτέ να φορά την παραδοσιακή του στολή)!

Τρεις υποπλοκές προσπαθούν να στήσουν το σεναριακό σκελετό του «Fatman». Αρχικά, υπάρχει η βάση, στην τοποθεσία όπου ο Άγιος Βασίλης κατοικεί και εργάζεται ετησίως για να φτιάξει τα παιχνίδια που θα στείλει στις γιορτές. Δίπλα του, η μαύρη σύντροφός του (η Μαριάν Ζαν-Μπατίστ από τα «Μυστικά και Ψέματα» του Μάικ Λι!) και οι… «little helpers» του οι οποίοι εμφανίζονται ελάχιστα, αφού είναι διαρκώς απασχολημένοι στη… φάμπρικα κατασκευής δώρων και παιχνιδιών. Κάπου στην Αμερική, ένα 12χρονο κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που ζει με τη γιαγιά του και νοσταλγεί την προσοχή και τη φροντίδα του πατέρα του, αλλά κι ένας πληρωμένος εκτελεστής με παιδικά ψυχολογικά τραύματα, ο οποίος συλλέγει αντικείμενα που είχε στείλει κάποτε σε άλλα παιδάκια (αλλά ποτέ σ’ εκείνον!) ο Άγιος Βασίλης, είναι οι πρωταγωνιστές των «παράλληλων» ιστοριών που πρόκειται να συναντηθούν όταν ο μικρός Μπίλι (Τσανς Χέρστφιλντ) βρει στο κουτί των δώρων ουχί αυτό που είχε ζητήσει για φέτος, αλλά… ένα κομμάτι άνθρακα!

Το αγοράκι θα τα πάρει στο κρανίο και θα καλέσει τον εκτελεστή, τον οποίο ήδη χρησιμοποιούσε για κάθε εγκληματική του «εκδούλευση», και θα του ζητήσει να σκοτώσει τον Άγιο Βασίλη! Σκηνοθετικά, η ταινία μοιάζει με ένα εντελώς ξεκούρδιστο «Μόνος στο Σπίτι» (1990), ο psycho δολοφόνος του Γουόλτον Γκόγκινς δεν αντιμετωπίζεται ούτε σοβαρά, ούτε και σαν αστείο, με το «Fatman» να μοιάζει από την αρχή με ένα από τα μεγαλύτερα φιλμικά #wtf του 2020, πριν καν φτάσουμε στη σύγκρουση των δύο ανδρών… με όπλα, τουφέκια και πυρομαχικά! Στο όλο κουλοβάχατο, προσθέστε και στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, οι οποίες συνεργάζονται κατόπιν συμφωνίας της Κυβέρνησης με τον Άγιο Βασίλη για… φορολογικούς και άλλους λόγους δαπανών, επειδή εσχάτως ο τελευταίος «δεν έβγαινε» κι έτσι καταντούσε να μην κάνει σωστά τη δουλειά του τα Χριστούγεννα! Το «κερασάκι» του militaire στοιχείου θα μπορούσε να είναι «όλα τα λεφτά» στο έργο, αλλά οι Νελμς δεν το ‘χουν σε κανέναν από τους δύο ρόλους που έχουν αναλάβει εδώ.

Ο Γκίμπσον μοιάζει σαν να παίζει… σε άλλη ταινία ή, απλά, σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι για το… «τι πίνει;», και αν δεν γινόταν τόσο σαφής η αναφορά στον Άγιο Βασίλη, η πλοκή (δεν) θα έστεκε σαν σκέτη φαντασία. Η κλιμάκωση, ενώ το υπόλοιπο έργο το λες και σχεδόν παιδικό, δεν τσιγκουνεύεται το αίμα και τους φόνους, που κάπως σε ξυπνάνε από την υπόλοιπη πλήξη. Μερικές από τις ιδέες των Νελμς έχουν το ενδιαφέρον μιας κάποιας «τρολιάς» στο όλο θέμα, όμως τίποτε δεν αξιοποιείται σωστά και με νεύρο, αφήνοντας το βλέμμα παγωμένο και απορημένο γι’ αυτό που σου συνέβη (για 100 λεπτά περίπου, έστω).