ΜΙΚΡΗ ΜΑΜΑ (2021)
(PETITE MAMAN)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σελίν Σιαμά
- ΚΑΣΤ: Ζοζεφίν Σανζ, Γκαμπριέλ Σανζ, Νινά Μερίς, Στεφάν Βαρουπέν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 72'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE
Η οκτάχρονη Νελί αποκτά μια καινούργια, συνομήλικη φιλενάδα. Την οκτάχρονη… μαμά της! Από το παρελθόν. Ή κάτι τέτοιο…
Προσοχή στο κενό ανάμεσα στο απλό και το απλοϊκό. Η νέα «ιέρεια» και προστατευόμενη του φεστιβαλικού «art-house», Σελίν Σιαμά, επιστρέφει μετά το διθυραμβικής υποδοχής (γιατί;) «Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται» (2019), μ’ ένα έργο μικρό σε όλα του. Γι’ αυτό και επιζεί του πλήρους ναυαγίου, ουχί όμως και του… ανώφελου.
Η μικρή Νελί αποχαιρετά ηλικιωμένες κυρίες στα δωμάτιά τους, μέχρι να φτάσει σ’ εκείνο το οποίο αδειάζει η μητέρα της, μαζεύοντας τα τελευταία προσωπικά αντικείμενα της εκλιπούσας γιαγιάς. Η Νελί και οι γονείς της κατευθύνονται προς το παλιό πατρικό, όπου η πενθούσα μαμά βυθίζεται στη θλίψη των αναμνήσεων της παιδικής της ηλικίας. Την επόμενη μέρα, η Νελί συναντά στο παρακείμενο δάσος ένα συνομήλικο κοριτσάκι, την οκτάχρονη Μαριόν, η οποία είναι… η μητέρα της (!), προερχόμενη από το παρελθόν, λες και ταξίδεψε με μια μηχανή του χρόνου.
Αυτή (ουσιαστικά) είναι η πλήρης πλοκή της «Μικρής Μαμάς». Η γνωριμία των δύο κοριτσιών, μάνας και κόρης, ενώ βρίσκονταν ακριβώς στην ίδια ηλικία, ασχέτως τόπου και χρόνου. Το σεναριακό εύρημα φαντάζει απλό (και όχι τόσο πρωτότυπο), όμως, η Σιαμά συνειδητά επιλέγει να το «αναπτύξει» με τον πιο απλοϊκό τρόπο, περιτριγυρίζοντας τα δύο κοριτσάκια σε στιγμές καθημερινότητας και παιχνίδια στο δάσος, καταγράφοντας διαλόγους και σκέψεις που σχεδόν περνούν από το μυαλό τους σε σχέση με το ανεξήγητο συμβάν της συνάντησής τους σ’ αυτό το συγκεκριμένο ηλικιακό πλαίσιο. Η Σιαμά δεν αγγίζει χειρισμούς που θα παρέπεμπαν σε φιλμ του φανταστικού, δεν ασχολείται με πρόσθετες υποπλοκές, ούτε υπόσχεται κάτι ανατρεπτικό για το φινάλε. Η ταινία θα μπορούσε να είναι ένα όνειρο ή και να προέκυψε (σαν ιδέα) από κάτι τέτοιο. Και τα end credits εμφανίζονται κάπως άδοξα, απότομα, σαν ένα ξαφνικό ξύπνημα (#diplhs) απ’ αυτό το όνειρο. Χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς δικαιολογίες. Χωρίς ορθολογικούς προβληματισμούς.
Η απουσία της μητέρας που φεύγει νωρίς από το σπίτι (και το φιλμ) γιατί δεν αντέχει τη στενοχώρια, επιτρέπει να λειτουργήσει καλύτερα η εμφάνιση του οκτάχρονου εαυτού της, όμως, πραγματικά κάτι «κλωτσάει» στο σενάριο όταν η μικρή Νελί συστήνει την Μαριόν στον… μελλοντικό της σύζυγο. Είναι μία ανούσια λεπτομέρεια που δεν οδηγεί πουθενά στο στόρι, το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν έχει χρόνο για να εξελίξει το παραμικρό, καθώς η διάρκεια του φιλμ οριακά ξεπερνά τη μία ώρα και δέκα λεπτά. Ο συναισθηματισμός με τον οποίο το έχει διαποτίσει η Σιαμά είναι ολότελα προφανής (τα κοριτσάκια – που παίζουν καλά – βοηθούν σ’ αυτό, φυσικά), για να μην χρησιμοποιήσω την λιγότερο politically correct έκφραση του… γυναικουλίστικα πιασάρικου (ειδικά για μανάδες και κόρες). Αντικειμενικά, η «Μικρή Μαμά»… λαϊκίζει (σαν ένα post από page / group που διαχειρίζονται μανούλες στο facebook!), αλλά το κάνει με τόσο προσεκτικά «καλλιτεχνικό» καμουφλάρισμα, που… πείθει την πλειοψηφία της (βουτηγμένης στη «θετική ενέργεια») κριτικής σήμερα. Εμένα, πάλι, όχι.
Υ.Γ. Η εταιρεία WEIRD WAVE εδώ και μήνες (πλέον) έχει αποφασίσει πως πρέπει να λογοκρίνει το site μας, ώστε να αποφύγει την κριτική των ταινιών που διανέμει. Οφείλετε να το γνωρίζετε και (ακόμα!) αναμένουμε μία δημόσια, γραπτή απάντηση (που ούτε και στην Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου έχει δώσει).