του Νίκου Παλάτου

Υπάρχουν δύο σκηνές σε τούτη την ταινία, στις οποίες γίνεται φανερό πως οι αληθινοί πρωταγωνιστές της δεν είναι αυτοί που διαβάζετε στο καστ, αλλά κάποια… υπερπολυτελή αυτοκίνητα αντίκες. Οι δύο κακοί της υπόθεσης ανοίγουν τα garage των εντυπωσιακών επαύλεών τους και τα ετεροθαλή αδέλφια, που σκοπεύουν να κλέψουν τον έναν από αυτούς, μένουν έκθαμβα μπροστά στο θέαμα, απαριθμώντας με χαρακτηριστική ευκολία το κάθε μοντέλο, δίνοντας και επιπλέον πληροφορίες, μάλιστα, σχετικά με το έτος κυκλοφορίας ή τις νίκες του σε αγώνες Grand Prix. Δεν τα βλέπουμε και τόσο στον φυσικό τους χώρο, βέβαια, εκτός από μια σεκάνς στα corniches της Κυανής Ακτής, αλλά ετούτοι οι stars είναι πανάκριβοι και σπάνιοι. Μεγάλο το ρίσκο να πάθουν κάποιο ατύχημα, κάτι που το ευρισκόμενο στα όρια ενός Β-movie budget της παραγωγής μάλλον δεν θα μπορούσε να σηκώσει.

Παρόλο που διαβάζοντας την υπόθεση το μυαλό σου πηγαίνει αμέσως στο franchise του «Fast & Furious», το φιλμ έχει περισσότερα κοινά με την «Ληστεία αλά Ιταλικά» (1969) μιας κι εκεί παραπέμπει ο συνδυασμός heist movie – κλασικών αυτοκινήτων, με μια ιδέα από τη σειρά ταινιών «Transporter», ειδικά την πρώτη εξ αυτών, με την οποία μοιράζονται και τον κοινό τόπο δράσης. Σε σχέση με την πρώτη, βέβαια, απουσιάζουν… σχεδόν τα πάντα από εδώ, ενώ σε σχέση με τη δεύτερη λείπουν τα stunts του Τζέισον Στέιθαμ και οι φαρμακερές, κυνικές ατάκες στις οποίες ειδικεύεται, καθώς (με εξαίρεση την εξαιρετική εναρκτήρια σκηνή και ένα κυνηγητό μετά πιστολιδίου στους δρόμους της Μασσαλίας) η απουσία αυτού που αποκαλούμε «καταιγιστική δράση» είναι κάτι παραπάνω από φανερή, ενώ για χιούμορ ούτε λόγος να γίνεται, από τη στιγμή που ο Φρέντι Θορπ (ο οποίος έχει αναλάβει να ξεστομίσει τις ανάλογες ατάκες) είναι ένας από τους πιο ατάλαντους ηθοποιούς που έχουμε δει τελευταία, όπως τουλάχιστον εμφανίζεται εδώ.

Αυτός υποδύεται τον έναν εκ των δύο αδελφών, τον πολυλογά και αυθόρμητα ενθουσιώδη Γκάρετ, ο οποίος δεν μοιάζει σχεδόν σε τίποτα με τον μετρημένα συγκρατημένο Άντριου (ο Σκοτ Ίστγουντ, που σε προφίλ είναι φτυστός ο πατέρας του). Μοιράζονται, ασφαλώς, το κοινό πάθος για τα αυτοκίνητα, δεν λένε όχι στις ισχυρές δόσεις αδρεναλίνης, ενώ το τρίπτυχο της επιτυχίας τους συμπληρώνουν οι όμορφες γυναίκες που δύσκολα αντιστέκονται στη γοητεία τους (προς Θεού!). Θα μπλέξουν άσχημα όταν κλέψουν τον λάθος άνθρωπο και θα πρέπει να εκπονήσουν σχέδιο τέλειας κλοπής μέσα σε μία μόλις εβδομάδα, με τις ζωές τους να κινδυνεύουν σε περίπτωση αποτυχίας, αλλά δείχνουν ικανοί να ξεπερνάνε κάθε σκόπελο. Μαζεύουν την έμπιστη ομάδα που θα τους βοηθήσει σε χρόνο ρεκόρ, καταστρώνουν τα πλάνα τους, έρχονται αντιμέτωποι με μια-δυο αναποδιές, έχουν όμως κρατήσει και μερικούς άσσους στο μανίκι για παν ενδεχόμενο.

Όπως γίνεται αντιληπτό από τα προαναφερθέντα, οι ευκολίες του σεναρίου είναι κάτι παραπάνω από αρκετές. Αυτό δεν θα αποτελούσε και σημαντικό λόγο προβληματισμού, εάν το φιλμ κατάφερνε να μείνει προσηλωμένο στο μπιμουβάδικο ύφος το οποίο αρχικά μοιάζει να πρεσβεύει. Αντ’ αυτού, ο σκηνοθέτης Αντόνιο Νεγκρέτ γεμίζει το στόρι του με αχρείαστα ρομάντζα, άφθονες καρτ-ποσταλικές εικόνες της (πανέμορφης, φυσικά) Νότιας Γαλλίας, αποφεύγοντας να πατήσει τέρμα το γκάζι της δράσης. Κρατάει ένα-δυο twists που μπορεί και να εντυπωσιάσουν τους μη έχοντες γράψει ακόμα αρκετά χιλιόμετρα οδήγησης στο είδος πιτσιρικάδες, ενώ τα καταφέρνει κάπως καλά με τους κακούς της υπόθεσης, οι οποίοι είναι όσο γραφικοί (και ενίοτε υπερβολικοί) χρειάζεται.