της Βαρβάρας Κοντονή

Με την καριέρα του να έχει πάρει εδώ και χρόνια τον κατήφορο, ο Μπρους Γουίλις συνεχίζει να επιστρέφει στον «τόπο τού εγκλήματος», παραμένοντας πιστός στην ιδέα τού κινηματογραφικού χαρακτήρα που τον ανέδειξε κοντά τρεις δεκαετίες πίσω, αυτόν του σκληροτράχηλου ντετέκτιβ Τζον ΜακΛέιν του «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει», αλλά στο πιο κωμικά (ο Θεός να το κάνει) μπασταρδεμένο του, πρωταγωνιστώντας εδώ στη νέα ταινία των αδελφών Κάλεν «Κάποτε στην Καλιφόρνια», με σενάριο απευθείας «τσιμπημένο» από το αστυνομικό χιουμοράκι του «Μπάτσοι της Συμφοράς» του 2010, σε σενάριο των ίδιων και με πρωταγωνιστή τον… Μπρους Γουίλις. Οποία έκπληξις!

Εκτελώντας χρέη σεναριογράφων και σκηνοθετών, οι Κάλεν «ποντάρουν» στην αξιοπρεπή υποδοχή της οποίας έτυχε η αναβίωση των «buddy cop» ταινιών α λα «21 Jump Street», χωρίς όμως να μοιάζουν και διαβασμένοι ως προς τη συνταγή της επιτυχίας, ανακυκλώνοντας τα ίδια χοντροκομμένα αστεία και τους μανιερισμούς τού στερεοτυπικού μεσήλικα ντετέκτιβ που εν προκειμένω ρολάρει γυμνός το skate του στους καλιφορνέζικους δρόμους, χώνοντας παράλληλα το όπλο του ανάμεσα στα… κωλομάγουλα, προκειμένου να γλυτώσει την κατσάδα της αστυνομίας. Ναι, μιλάμε για τόσο fun.

Ο Στιβ Φορντ (Γουίλις) είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τη δουλειά του, προτιμώντας να φορτώνει με αρμοδιότητες τον συνεσταλμένο και ολίγον nerd βοηθό του Τζον (Μίντλντιτς), ο οποίος αναγκάζεται να βγάζει το φίδι από την τρύπα με απρόοπτα – τις περισσότερες φορές – αποτελέσματα. Ένα πρωί, ο Στιβ θα λάβει ένα τηλεφώνημα από την αδελφή του Κέιτι (Γιάνσεν) που τον ενημερώνει πως κάποιοι διέρρηξαν το σπίτι, κλέβοντας μεταξύ άλλων και τον Μπάντι, το αξιαγάπητο Parson Russell Terrier της οικογένειας. Ο Στιβ θα ξεκινήσει μια περιπετειώδη (;) αναζήτηση για το συμπαθές τετράποδο στους δρόμους της Καλιφόρνιας, ερχόμενος αντιμέτωπος (μεταξύ άλλων) με έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών, μια όμορφη κλέφτρα, μια τραβεστί δολοφόνο (!), αλλά και με την κατάθλιψη του κολλητού του Ντέιβ (Γκούντμαν), που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του μετά το διαζύγιό του.

Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη άποψη πως οι κωμωδίες εξυπηρετούν αποτελεσματικά τον σκοπό της ύπαρξής τους από τη στιγμή που προκαλούν το γέλιο. Τι κι αν αυτό το γέλιο πηγάζει από την διαιώνιση των κοινωνικών στερεοτύπων ή τον «χιουμοριστικό» εμπαιγμό συγκεκριμένων ομάδων ατόμων; Αφού ο κόσμος γελάει, τότε η κωμωδία έχει καταστήσει το μήνυμά της σαφές. Στην περίπτωση του «Κάποτε στην Καλιφόρνια», η προσφώνηση του κτηματομεσίτη της περιοχής ως «Lew the Jew» είναι αστεία, όπως επίσης αστεία είναι η κοινότητα των τραβεστί (ο ένας είναι ψυχάκι δολοφόνος, ο άλλος ένας πληθωρικός μαύρος τίγκα στο λαμέ που μοστράρει την κωλάρα του στο τζάμι του αυτοκινήτου τού Στιβ για δήθεν ψωνιστήρι) ή και η παρουσία των γυναικών σε διόλου στερεοτυπικούς ρόλους, είτε σε αυτόν της σκύλας που διεκδικεί μια περιουσία μετά το διαζύγιο, είτε σε αυτόν του σέξι νυμφιδίου που σαν καλός μύλος… «όλα τα αλέθει» – με μοναδική εξαίρεση τη μικρή παρουσία της Γιάνσεν στον ρόλο τής αδελφής του Στιβ, που όμως, τι τα θες μωρέ, παρατημένη είναι κι αυτή από τον άντρα της, την ίδια στιγμή που η κόρη της έχει ως μοναδική παρηγοριά το αγαπημένο της σκυλάκι. Κωμωδίες εν έτει 2017, το πικρόν τούτο ποτήριον.

Η ταινία των Κάλεν αυτοπροσδιορίζεται ως αστυνομική buddy κωμωδία, θέλοντας ξεκάθαρα να «κλέψει» κάτι από τη σουρεάλ παρεΐστικη ατμόσφαιρα «κολλητών» του «The Big Lebowski» (ιεροσυλία!), κάτι που εξάλλου επιδιώκει και με την παρουσία του Γκούντμαν, ο οποίος εδώ φαίνεται να βαριέται φρικτά και… ποιος μπορεί να τον αδικήσει; Η αλήθεια είναι πως οι δυνατότητες του προσφερόμενου καστ εκτείνονται αρκετά πέρα από τούτο εδώ το σινεματικό κακέκτυπο κωμωδίας, αφού με διαφορετικό σενάριο και με τη στοιχειώδη αντίληψη του τι σημαίνει «προσβάλλω τη νοημοσύνη και την αισθητική του κοινού», το «Κάποτε στην Καλιφόρνια» ίσως και να ήταν μια χαριτωμένη, ανάλαφρη κωμωδία. Από την άλλη, τα προβλήματα του εν λόγω φιλμ δεν έχουν να κάνουν μόνο με το απαράδεκτο σενάριο, αλλά και με την απουσία συνοχής στην πλοκή που ανά διαστήματα σου δίνει την εντύπωση πως παρακολουθείς δύο διαφορετικές ταινίες, μια με πρωταγωνιστή τον Γουίλις και μια με κεντρικό ήρωα τον goofy βοηθό του. Τεχνικά, το μοντάζ το λες και ανύπαρκτο, με «δεσίματα» που εξυπηρετούν απλά και μόνο τη λογική μιας πάρα πολύ χαλαρής υπόθεσης, με την ιδέα του σκύλου ως κινήτρου να δημιουργεί πλέον ολόκληρη υπο-σχολή στο crime είδος, που δικαιολογείται μόνο αν είσαι ο Κιάνου Ριβς στο «John Wick».