21 JUMP STREET (2012)
- ΕΙΔΟΣ: Αστυνομική Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φιλ Λορντ, Κρις Μίλερ
- ΚΑΣΤ: Τζόνα Χιλ, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Μπρι Λάρσον, Ντέιβ Φράνκο, Άις Κιούμπ, Ρομπ Ριγκλ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 109'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Πρώην συμμαθητές (ο ένας σπασίκλας κι ο άλλος ο πιο popular της τάξης) νυν μπάτσοι – στραβάδια, μετά από αποτυχία ανατοποθετούνται σε πιλοτικό πρόγραμμα. Πρώτη αποστολή τους, να επιστρέψουν στα θρανία του… λυκείου για να ξετρυπώσουν ένα δίκτυο ναρκωτικών που κάνει θραύση στους εφήβους.
«Σήμερα ανακυκλώνουν όλο μαλακίες απ’ το παρελθόν και περιμένουν ότι δε θα το παρατηρήσει κανείς», λέει με νόημα το αφεντικό των δύο πολιτσμάνων. ΟΚ, κραδαίνοντας απερίστροφα το 45άρι εναντίον της συμμορίας του Χόλιγουντ και της αφεντιάς του, πετυχαίνει σίγουρα ένα αστείο. Δε φοράει τουλάχιστον για 109 λεπτά, όμως, και το αλεξίσφαιρο της κατηγορίας «remake μπηχτή» η επαναγόμωση (στο χρυσό ιωβηλαίο των 25 χρόνων από την πρώτη του περιπολία στο νεοσύστατο FOX Channel) της hit τηλεοπτικής σειράς που όπλισε πρώιμα τη φήμη του Τζόνι Ντεπ.
Με βεληνεκές παραπομπών από το «Superbad» (η σουργελοαπροόπτων δοκιμασία του δεσμού δύο κολλητών στην έξοδο – λούκι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) μέχρι το «Breaking Bad» (η «hey teacher, leave the kids alone» αποκάλυψη τελικού στάκαμαν) που σε μια 10λεπτη σκηνή party χτυπάει ακόμα κι ένα «Project X» (διόλου τυχαία, μοιράζονται τον ίδιο σεναρίστα), αυτό το όχι βλήμα των «Ατσίδων με τα Μπλε» σκηνοθετών του κινούμενου σχεδίου «Βρέχει Κεφτέδες» εξαπολύεται ως εύρημα από «Δύο Καπνισμένες Κάννες», το «Δε Με Φίλησαν Ποτέ» και το «Φονικό Όπλο» – και αποκτά μόνο σποραδικά την ψυχαγωγική δύναμη κρούσης του ενός ή του άλλου.
Όπερ έδει δείξαι: το σχολικό μπλέξιμο τράμπας προφίλ (ο ντετέκτιβ – «μυαλό» παίρνει από παρεξήγηση την κατεύθυνση σπουδών του ντετέκτιβ – «σώματος» και αντίστροφα) και η ρομαντική υποπλοκή (που φλερτάρει με την αποπλάνηση ανηλίκου, duh!) γεμίζουν με άσφαιρα ενώ οι α λα «Ένα Παράξενο Ζευγάρι» (για το οποίο η παραγωγή σκότωσε μεϊνστριμάδικα το πολυμελές πολυεθνικό team ηρώων του serial) μπιχεβιορισμοί, τα ευτράπελα και η δράση, πολισιέ ή μαθητών, παθαίνουν συχνά αφλογιστία: σίγουρα στην αθυροστομία καλαμπουριών ή – θα’ θελε – ρεαλισμού και στις οιονεί παρωδικές ανεδαφικότητες εξιχνίασης μετά πιστολιδιού στο χορό αποφοίτησης.
Εδώ είναι η κρυψώνα του δέοντος cameo – φόρου τιμής στη μικρή οθόνη που, όμως, αυτοτραυματίζεται, ο Τέιτουμ στον κωμικό προβιβασμό του αποδεικνύεται με την κακή έννοια όργανο της τάξης και ο Χιλ είναι ξανά ο μπουλούκος, 20 φεύγα Γούντι Άλεν χωρίς τραύλισμα του 21ου αιώνα. Ιδιοτροπία στις ατάκες – πυρομαχικά και στο τράβηγμα σκανδάλης χιούμορ της σχολής Comedy Central βρίσκει συχνά στόχο, ο Ντέιβ Φράνκο (ναι, ο αδερφός του Τζέιμς) και η Έλι Κέμπερ θα καταζητούνται ως μούρες εφεξής, αλλά αυτό το crowdpleaser δεν περνάει τις χειροπέδες στο θεατή, σεσημασμένο φίλο της TV σειράς ή μη. Αν ξαναβγεί «δια υπόθεσίν του», το χέρι όχι τόσο συχνά στο υπηρεσιακό…