του Ηλία Φραγκούλη

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ελληνική ταινία που μοιάζει να έχει… συναρμολογηθεί από σκηνές που φτιάχτηκαν για να δημιουργήσουν ένα… trailer ταινίας, στο οποίο κατόπιν προστέθηκαν extra γυρίσματα σεκάνς «πλοκής», ώστε το όλο project να «μεταμορφωθεί» σε fiction μεγάλου μήκους! Δηλαδή, ειλικρινά, οι άνθρωποι που υπογράφουν το σενάριο και το μοντάζ στο «Minore», πρέπει να ξανασκεφτούν τι εστί… επαγγελματικός προσανατολισμός! Ίσως από ευθιξία, πάντως, ο/η δεύτερος/η αναφέρεται στα credits ως… Melancholy Star!

«Μια καυτή, καλοκαιρινή νύχτα, σε μια παραλία της Ελλάδας που είναι γεμάτη κόσμο που απολαμβάνει μουσική, φαγητό και χορούς, μια ομίχλη καλύπτει την περιοχή και παράξενα όντα πολιορκούν την πόλη, επιτίθενται σε ανθρώπους, ενώ άλλους τους παρασύρουν στη θάλασσα μετά από φρικτά όνειρα. Μια παρέα μουσικών ενώνει τις δυνάμεις της με έναν χαμένο ναύτη που αναζητά τον αλλοπρόσαλλο Έλληνα πατέρα του, μια σερβιτόρα, έναν bodybuilder, τη γιαγιά τους, μερικούς ντόπιους εγκληματίες και έναν απέθαντο ιερέα και όλοι μαζί αντιστέκονται στους εισβολείς», είναι η περιγραφή της… απερίγραπτης υπόθεσης από το δελτίο Τύπου του «Minore».

Είπα να «δανειστώ» το κείμενο διότι, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία συνοχή στα όσα συμβαίνουν σε τούτο το φιλμ, οι σεκάνς ακολουθούν η μία την άλλη δίχως να υφίσταται κάποιος στοιχειώδης σεναριακός σκελετός και ο Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας δείχνει να ενδιαφέρεται μονάχα για τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας φαρσικής «cult-ίλας», με ευρηματάκια ανεκδοτολογικού χιούμορ για γαλαρία σχολιαρόπαιδων πενταήμερης εκδρομής. Εξωγήινα τέρατα, αναφορές στον Εμφύλιο, ένα ναυτάκι που ψάχνει τον άνδρα μας παλιάς φωτογραφίας, κάτι ταβλαδόροι, ένας «Κόναν» γυμναστηρίου, μια σερβιτόρα ψαροταβέρνας, κάτι «προστάτες» της νύχτας, ένα μισοντυμένο μοντέλο που ποζάρει για αντίγραφο πίνακα του Τσαρούχη, ένας παπάς που δεν ψοφάει με τίποτα, δυο αρχαίοι, ένας ταξιτζής, κάτι μπουζουξήδες και άλλοι «τουρίστες» της οθόνης μπαίνουν μέσα σε μια «ομίχλη» που καλύπτει τη… storyline (εδώ γελάτε!) και όλα μαζί γίνονται «κιμάς» άκυρων οπτικών εφέ και σπλατεριάς, με ακόμη πιο «καμένους» διαλόγους και one-liners (σε αστοχία μείξης αγγλικών και ελληνικών!) που περίτρανα αποδεικνύουν πως όσο υπάρχει σενάριο εδώ, άλλο τόσο υπάρχει και στον στίχο… «play bouzouki gia mena»!

Στο παρελθόν, έχουμε γίνει δεκτικοί απέναντι σε παρόμοιες απόπειρες ελληνικής χαβαλεδιάς, από την «Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» (1999) μέχρι το «Κακό» (2006), διότι εκεί υπήρχε μια κάποια συνέπεια σε αυτό που παρακολουθούσαμε, υπήρχε γνώση και σεβασμός στην αφήγηση, (μάλιστα) κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες παραγωγής και (περιορισμένου) budget. Τουλάχιστον αυτά τα δύο παραδείγματα δεν έσπαγαν πλάκα… εις βάρος του (όποιου) θεατή, της αισθητικής του ή (και) της… διανοητικής του κατάστασης. Εδώ, το μέγεθος του χυμαδιού καταντά προσβλητικό. Και ανυπόφορο μαζί, αν συνυπολογίσουμε και την εντελώς ανοικονόμητη διάρκεια των 111 (!) λεπτών.

«Το πραγματικό όπλο είναι η πενιά», λέει ένας εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας, προτείνοντας την απόλυτη λύση για να νικηθεί το Κακό. Γι’ αυτό κι εσείς… μην τη δείτε, «παίξτε την»!