του Ηλία Φραγκούλη

Είναι ενδιαφέρουσα σύμπτωση, την ίδια εβδομάδα να βλέπουμε ένα υπόδειγμα ταινίας τρόμου όπως την «Κάθοδο» και μαζί… τη μοναδική splatter ταινία τρόμου στα ελληνικά χρονικά! Οι συγκρίσεις δεν είναι δίκαιες και σίγουρα το εγχώριο πράγμα πρέπει να το δικαιολογήσουμε επιεικώς από πολλές πλευρές. Είναι, όμως, μια μεγάλη νίκη του Γιώργου Νούσια που κάνει ντεμπούτο στα 30 του με «Το Κακό», έναν φόρο τιμής στην υποκατηγορία των φιλμ με ζόμπι.

Μια παράξενη δύναμη καταλαμβάνει τους κατοίκους του λεκανοπεδίου, οι οποίοι μετατρέπονται σε στρατιές ζωντανών νεκρών μέσα σε μία και μόνο νύχτα! Ένα τσούρμο «αμόλυντων» ξεκινά την οδύσσειά του στην πλέον άκυρη προσπάθεια να ξεφύγουν και… το γέλιο συνοδεύει ταιριαστά τα δεκάδες λίτρα αίματος και τα άξια αντερο-εφέ / μακιγιάζ των αδελφών Αλαχούζων. Παρά τα ελάχιστα μέσα και το χαμηλό κόστος παραγωγής, το «Κακό» δεν κρύβει τη γνώση, τον τσαμπουκά και τη δουλειά που έπεσε πάνω του με τις καλύτερες προθέσεις.

Εκεί που υστερεί είναι στη δύναμη της ατάκας ή του σεναριακού camp στοιχείου που θα δυνάμωνε το χαχανητό και τη συμμετοχή του κοινού στα τεκταινόμενα (με τον παλιό, καλό, πατροπαράδοτο τρόπο της «γαλαρίας», όπως αρμόζει σε τέτοια ταινία). Αντ’ αυτού περιοριζόμαστε σε απλόχερες δόσεις αίματος και θανάτων που κάπου επαναλαμβάνονται δίχως ιδιαίτερα ευρήματα. Αλλά και μόνο για τη σεκάνς του γαμήλιου τραπεζιού στην ταβέρνα ή την εξάπλωση του «κακού» με φιλάθλους που δαγκώνουν ο ένας τον άλλον σ’ ένα γήπεδο, αξίζει να τρέξετε στην αίθουσα και ν’ ανεμίσετε και τη γαλανόλευκη ακόμη!