του Νίκου Παλάτου

Ομολογώ πως στο πρώτο δεκάλεπτο του «Λάιλ» ενθουσιάστηκα. Ένας έξω καρδιά Χαβιέρ Μπαρδέμ, με εμφάνιση που παραπέμπει σε συνδυασμό ξεπεσμένου ζωγράφου με… αρχοντορεμπέτη παρελθόντων δεκαετίων, υποδύεται showman παντός καιρού, ο οποίος για κακή του τύχη τρέχει ανεπανάληπτο σερί αποτυχιών. Αφού πιει ακόμα ένα πικρό ποτήρι από τον κόσμο της showbiz, ξετρυπώνει σε pet shop κροκοδειλάκι, το οποίο τραγουδά με περίσσια χάρη τις πιο όμορφες μελωδίες. Ο Έκτορ Βαλέντι οσμίζεται τρελό χρήμα, πλην όμως είναι καταδικασμένος στο αιώνιο #fail. Ο Λάιλ του, βλέπεις, χαρίζει την τραγουδιστή φωνή του μονάχα σ’ εκείνον, αδυνατώντας να πράξει το ίδιο μπροστά σε κοινό. Κυνηγημένος από τους πιστωτές του, ο καλλιτέχνης παρατά με πόνο καρδίας τον καημένο κροκόδειλο στο πατάρι της νεοϋορκέζικης οικίας του και «την κάνει» μακριά, μήπως και βγάλει κάνα φράγκο.

Δεν έχω υπόψη μου τη σειρά παιδικής λογοτεχνίας που ο Αμερικανός συγγραφέας Μπέρναρντ Γουέιμπερ πρωτοδημοσίευσε στα 1962 (μεταφορά της οποίας είναι τούτη η ταινία), θυμάμαι πολύ καλά, όμως, από τις αμέτρητες φορές που έπαιζε στην ΕΡΤ, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, το υπέροχο, all-time classic animation της Warner από τα 1955, με τίτλο «One Froggy Evening». Αντιλαμβανόμενος, από τη μία, πως η βασική ιδέα έρχεται κατευθείαν από το cartoon του Τσακ Τζόουνς (με τη διαφορά πως αντί για βάτραχο εδώ παίζει κροκόδειλος) και γνωρίζοντας, από την άλλη, το παρελθόν του σκηνοθετικού διδύμου των Γουίλ Σπεκ και Τζος Γκόρντον (της καλτίλας «Blades of Glory» του 2007, που στα μέρη μας βγήκε straight to DVD με τον άπιαστο τίτλο… «Ξεπατινάζ»), περίμενα το πλέον παλαβό upgrade ενός εκ των πιο κλασικών δειγμάτων της animated σειράς «Merrie Melodies». Φευ, όμως! Γρήγορα προσγειώθηκα στον άχρωμο καθωσπρεπισμό μιας τυπικής κομεντί για όλη την οικογένεια, που ως bonus πλήξης περιέχει αμέτρητα, γραμμένα για το φιλμ τραγούδια, που ανάθεμα κι αν έστω ένα απ’ αυτά μένει στο μυαλό για περισσότερα από δύο λεπτά.

Άπαξ και ο σενιόρ Βαλέντι την κοπανάει και τη θέση του στο σπίτι παίρνει η τριμελής οικογένεια των Πριμ, είναι ηλίου φαεινότερο το που θα πάει το πράγμα. Πόσω μάλλον όταν ο μικρούλης Τζος αντιμετωπίζει προβλήματα προσαρμογής στο νέο του σχολείο, βρίσκοντας στο πρόσωπο του Λάιλ έναν καλό φίλο που τον καταλαβαίνει και τον συμπονά. Τα τραγούδια δίνουν και παίρνουν (τη φωνή στον Λάιλ δανείζει ο Σον Μέντες, star της νεανικής pop), ο «στραβός» γείτονας των Πριμ είναι βέβαιο πως θα δημιουργήσει προβλήματα και ο Έκτορ Βαλέντι κάποια στιγμή θα επιστρέψει στον καλό του Λάιλ, καθώς δεν γίνεται ολόκληρος Μπαρδέμ να εμφανίζεται μόνο για δέκα λεπτά.

Από τη στιγμή που «One Froggy Evening»… γιοκ, καλό θα ήταν να βλέπαμε κάτι που θα διέθετε το σουρεάλ, φευγάτο χιούμορ του ανάλογης έμπνευσης «Πάντινγκτον» (2014). Ατυχώς, το σκηνοθετικό ντουέτο και ο βετεράνος γραφιάς Γουίλιαμ Ντέιβις, κατευθύνουν την πλοκή σε γλυκανάλατους δρόμους, με πολυφορεμένα μηνύματα περί αποδοχής του εαυτού σου (αλίμονο!), οικογενειακής φροντίδας και άδολης αγάπης προς πάσης φύσεως ζωντανά. Θεμιτά όλα αυτά, αλλά όταν έχεις έναν δίμετρο κροκόδειλο που στέκεται όρθιος και τραγουδάει, γιατί να τον κρατάς με χαλινάρι; Άσε τον ελεύθερο να σολάρει… κι όποιον πάρει ο χάρος!