του Νίκου Παλάτου

Διαθέτει όλα τα συστατικά μιας καθαρόαιμης… σαπουνόπερας το «Αγάπη, Ζωή», ταινία με την οποία συστήνεται στο ελληνικό κοινό (αν και στη φιλμογραφία του καταγράφονται ήδη πάνω από δέκα μεγάλου μήκους φιλμ) ο auteur Κότζι Φουκάντα. Η πρώτη ύλη μπορεί να υπάρχει, όμως, σκοπός για κάτι πέραν του τυπικού φεστιβαλικού δράματος δεν υφίσταται από τον Ιάπωνα σκηνοθέτη, αφού οι επιρροές από το έργο του συμπατριώτη του Χιροκάζου Κόρε-Έντα είναι εμφανέστατες, από το ξεκίνημα κιόλας τούτης της ταινίας.

Αντλώντας έμπνευση από τους στίχους μιας ιαπωνικής pop επιτυχίας του 1991, ο Φουκάντα εξετάζει μέσω μιας κυκλικής σεναριακής διαδρομής τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει μια απροσδόκητη απώλεια. Το χάσμα που το πένθος δημιουργεί ενίοτε στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ατελείωτο, όση αγάπη και να μοιάζει ότι υπάρχει αναμεταξύ τους. Αυτό θα το καταλάβει από πρώτο χέρι η νεαρή Ταέκο, όταν κατά τη διάρκεια ενός party o γιος της Κέιτο γλιστρά στην μπανιέρα του σπιτιού τους, με αποτέλεσμα να πνιγεί. Κατηγορώντας τον εαυτό της για το δυστύχημα κι έχοντας να αντιμετωπίσει τη σταθερή απέχθεια των πεθερικών της, αλλά και την όχι ακριβώς ζεστή συμπεριφορά (πόσω μάλλον μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας) του δεύτερου άντρα της, η Ταέκο βρίσκει παρηγοριά στην αναπάντεχη επιστροφή του κορεατικής καταγωγής πρώην συζύγου της. Η ξαφνική εμφάνιση του τελευταίου στην κηδεία του αγοριού δημιουργεί την υποψία πως πρόκειται για σκληρό και βίαιο άνδρα, εν τούτοις, τα φαινόμενα συχνά απατούν. Ο κωφάλαλος (και άστεγος) Παρκ είναι βαθιά μετανιωμένος για την επί σειρά ετών απουσία του από την ανατροφή του γιου του και μέσω της συναναστροφής του με την Ταέκο επιχειρεί να κερδίσει λίγο από τον χαμένο χρόνο (όσο κι αν αυτός δεν γίνεται να γυρίσει πίσω). Την ώρα που ο νυν αναζητά την αναζωπύρωση της φλόγας ενός παλιού του αισθήματος, η Ταέκο συνειδητοποιεί πως μόνο ο κατά τα φαινόμενα «ξεγραμμένος» πρώην της φαίνεται να την καταλαβαίνει.

Η θλίψη μπορεί έχει ανορθόδοξους τρόπους αντιμετώπισης, μοιάζει να λέει ο Φουκάντα, προτάσσοντας την κορεατική νοηματική γλώσσα ως απτό παράδειγμα της εν λόγω θεωρίας (ένα «τέχνασμα» που έπαιξε και στο πολυβραβευμένο «Drive My Car» του 2021). Το κακό είναι πως το σενάριο έχει φορτώσει τους βασικούς ήρωες με μια σειρά από αγιάτρευτα τραύματα (που κάνουν την ίδια τους την ύπαρξη να μοιάζει με κινούμενη απόγνωση), στην κορυφή των οποίων στέκει (ασφαλώς) ο θάνατος ενός μικρού παιδιού. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι προς τιμήν του auteur το ότι καταφέρνει να συγκρατήσει τα όρια του δράματος, αποφεύγοντας ολοκληρωτικά τα… «άγρια» νατουραλιστικά πρότυπα του σύγχρονου φεστιβαλικού κυκλώματος. Οι χαμηλοί τόνοι, όμως, τους οποίους επιβάλλει καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ, ατυχώς, μετουσιώνονται σε αφηγηματική ευθεία γραμμή, από την οποία απουσιάζει τόσο η σύγκρουση όσο και η κορύφωση. Εκτός κι αν εκληφθεί ως τέτοια το twist του ταξιδιού στην Κορέα, διότι τότε γίνεται σαφές πως διάθεση για… σαπουνόπερα υπήρχε τελικά, η οποία (κατά παράδοξο τρόπο) μπόρεσε να βρει τον δρόμο της μόλις λίγο πριν το φινάλε!