FreeCinema

Follow us

ΟΙ ΑΟΡΑΤΕΣ (2019)

(LES INVISIBLES)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματική Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λουί-Ζουλιάν Πετί
  • ΚΑΣΤ: Οντρέ Λαμί, Νοεμί Λβοβσκί, Κορίν Μασιερό, Αντουάν Ρεϊνάρ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 102'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE

Κατόπιν αποφάσεως του Δήμου, ένα κέντρο υποδοχής για άστεγες γυναίκες πρόκειται να βάλει σύντομα λουκέτο. Οι εργαζόμενες εκεί, κοινωνικοί λειτουργοί κυρίως, θα πρέπει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να επανεντάξουν στην κοινωνία όσo περισσότερες γυναίκες μπορούν, πριν η ζωή στον δρόμο αποτελέσει πλέον αναπόφευκτη πραγματικότητα γι’ αυτές δίχως δικαίωμα επιλογής.

Τρίτη μεγάλου μήκους ταινία για τον Λουί-Ζουλιάν Πετί, Γάλλο σκηνοθέτη και σεναριογράφο με προϋπηρεσία κυρίως σε θέσεις δεύτερου και τρίτου βοηθού σκηνοθέτη σε φιλμ όπως το «Είναι Τρελοί αυτοί οι Βόρειοι» και το «Μια Ημέρα», ο οποίος εδώ καταπιάνεται με το είδος της γαλλικής dramedy που ειδικά στα μέρη μας «φοριέται» πολύ το καλοκαίρι, καταφέρνοντας τουλάχιστον να σκηνοθετήσει ένα ομολογουμένως συμπαθητικό έργο αν και όχι αυτό ακριβώς που λέμε crowd-pleaser.

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της συγγραφέως και σεναριογράφου Κλερ Λαζενί, το φιλμ του Πετί είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία για τις ατυχίες τούτης της ζωής, αρκετά ανάλαφρο στη σοβαρότητά του και ίσως αρκετά σοβαρό μέσα στην ελαφρότητά του, που όμως παραμένει ευρωπαϊκά – και μη – επίκαιρο (ενδεχομένως και πιο επίκαιρο από ποτέ…), προσεγγίζοντας ένα κατά τα άλλα δακρύβρεχτο και αρκετά «βαρύ» θέμα, με τις πρέπουσες δόσεις κωμικής και αυτοσαρκαστικής διάθεσης, γεγονός που το καθιστά ένα από τα καλά γαλλικά (απίστευτο πραγματικά!) της φετινής εσοδείας.

Η Οντρέ (Λαμί) είναι μία μόνο από τους κοινωνικούς λειτουργούς που καθημερινά πασχίζουν να προσφέρουν τα ελάχιστα σε όσες άστεγες γυναίκες χρειάζονται ένα μέρος για να κάνουν μπάνιο και να κοιμηθούν για λίγες ώρες. Σύντομα γίνεται γνωστό πως ο Δήμος πρόκειται να προβεί σε «ψαλίδισμα» προϋπολογισμών, πράγμα που σημαίνει πως το κέντρο υποδοχής στο οποίο εργάζεται η Οντρέ πρόκειται να κλείσει, κάτι που επίσης σημαίνει πως δεκάδες γυναίκες δεν θα έχουν πλέον τη δυνατότητα ούτε για ένα ζεστό ποτήρι καφέ. Αναλαμβάνοντας δράση και όντας αποφασισμένη να ανατρέψει τα δεδομένα για κάθε μια από εκείνες τις γυναίκες που έχουν ανάγκη, η Οντρέ και οι συνάδελφοί της θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να τις επανεντάξουν στην κοινωνία, δεσμεύοντας κάθε θεμιτό (ε, κάποιες φορές και αθέμιτο) μέσο προκειμένου να τις βοηθήσουν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους.

Σεναριακά «Οι Αόρατες» διαθέτουν κάτι από τη γνωστή συνταγή επιτυχίας ταινιών τύπου «Άντρες με τα Όλα τους», ένα διασκεδαστικό δηλαδή καστ που ακροβατεί μονίμως ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, ένα μοτίβο «μανιέρα» που μοιάζει να αποδίδει, δεδομένου πως στο εν λόγω είδος φιλμ τα πάντα μοιάζουν βγαλμένα από τη ζωή. Στην παρούσα περίπτωση, μπορεί η πρωταγωνιστική ομάδα να μη διαθέτει τη γοητεία και την ατακαδόρικη δυναμική των χαρακτήρων της ταινίας του Πίτερ Κατανέο, παραμένει εντούτοις ένα άξιο προσοχής ensemble που ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την παρουσία των ερασιτεχνών ηθοποιών και πρώην άστεγων γυναικών, που ουσιαστικά αποτελούν και το ενδιαφέρον στοιχείο από άποψη ερμηνειών. Υπάρχουν, μάλιστα, στιγμές που τα πρόσωπά τους μαρτυρούν πολλά για τις – πραγματικές – συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων αυτών και αντικειμενικά ο Πετί έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην απόδοση των πολλών και ετερόκλητων μεταξύ τους χαρακτήρων, αποδίδοντας σε κάθε έναν από αυτούς στοιχεία κωμικοτραγικά και αυθεντικά συγκινητικά.

Το μοναδικό ίσως σημείο στο οποίο η ταινία χωλαίνει είναι η εσκεμμένη ωραιοποίηση ορισμένων καταστάσεων, το γεγονός δηλαδή πως ακόμη και όταν τα πράγματα πάνε εντελώς στραβά, θα πάνε με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε ο αντίκτυπος να μην είναι ολέθριος για κανέναν. Σαφέστατα η επιλογή ενός θέματος όπως αυτό, με αρκετά βαρύνουσα κοινωνική σημασία, αποτελεί από μόνη της μια αρκετά τολμηρή επιλογή και η αλήθεια είναι πως πρόκειται για επιτυχημένη συνταγή, συνεπώς τα όποια μικρά ολισθήματα σε επίπεδο σεναρίου και «φτιαγμένης» ατμόσφαιρας συγχωρούνται άνετα. Γενικά, «Οι Αόρατες» είναι μια feelgood ταινία με καλές προθέσεις και καλή εκτέλεση, αν και προσωπικά θεωρώ πως παραμένει αρκετά σκαλοπάτια πιο χαμηλά από άλλες επιλογές που ανήκουν στο ίδιο κινηματογραφικό είδος, ενδεχομένως εξαιτίας της απουσίας κάποιου πιο αναγνωρίσιμου πρωταγωνιστικού ονόματος, κάτι που αναπόφευκτα θα τη φέρει αντιμέτωπη και με την εποχική «λήθη», την αδυναμία δηλαδή να παραμείνει για καιρό στο μυαλό σου μετά τη θέασή της. Όπως και να ‘χει, αποτελεί μία καλή επιλογή γι’ αυτή την εβδομάδα.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Γλυκόπικρη και αστεία, η ταινία του Πετί είναι η αναπαράσταση μιας πραγματικότητας που βιώνεται καθημερινά από χιλιάδες ανθρώπους, εδώ με ένα twist ευτυχών συγκυριών που σε υποψιάζουν για τον προσανατολισμό του happy ending, εδώ όμως υιοθετημένου από νωρίς στο σύνολο της υπόθεσής της. Αναμφίβολα ό,τι πρέπει για θερινό και σίγουρα ένα φιλμ που θα σου υπενθυμίσει πως κανείς δεν αξίζει να παραμένει «αόρατος».


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.