του Νίκου Παλάτου

Το «Για Πάντα Νέοι» προσθέτει ακόμα έναν κρίκο στη μακρά αλυσίδα των αυτοαναφορικών ταινιών μιας σειράς σκηνοθετών των τελευταίων ετών. Η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι σπούδασε υποκριτική στη θεατρική σχολή «Les Amandiers» υπό την καθοδήγηση του Πατρίς Σερό, αναπολώντας με τούτο το έργο τις (όχι ακριβώς ανέμελες) μέρες που πέρασε στο παρισινό προάστιο της Ναντέρ, πριν σχεδόν σαράντα χρόνια. Το σταθερά άλυτο πρόβλημα που ενσκήπτει από τη θέαση του φιλμ είναι η αδυναμία της Τεντέσκι να πείσει πως αυτά που η ίδια νοσταλγεί δύνανται (πέραν της ιδίας και ενδεχομένως των τότε… συνσπουδαστών της) να ενδιαφέρουν και τους θεατές του. (Χμμμ…)

Χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα για το σύνολο των χαρακτήρων, πλην των δύο Διευθυντών της σχολής, δηλαδή του ακριβοθώρητου μακαρίτη Πατρίς Σερό και του συνεργάτη του, επίσης μακαρίτη Πιερ Ρομάν, η Τεντέσκι συστήνει ένα τσούρμο φιλόδοξων νεαρών, οι οποίοι προσδοκούν να γίνουν δεκτοί στο φημισμένο «Les Amandiers». Ως alter ego της λειτουργεί η Στέλα, μια παθιασμένη ξανθιά κοπέλα που δεν φαίνεται ν’ αντιμετωπίζει κανένα οικονομικό πρόβλημα στη ζωή της (καθώς, μεταξύ άλλων και για αδιευκρίνιστους σεναριακά λόγους, διαθέτει μέχρι και προσωπικό butler) και άπαξ το πέρας της (απογοητευτικής, όπως την θεωρεί) ακρόασής της δένεται αμέσως με την Αντέλ, μια έξω καρδιά αλλά προσγειωμένη στην πραγματικότητα κοκκινομάλλα. Αμφότερες γίνονται (ασφαλώς) δεκτές στη σχολή, με το group να συμπληρώνεται από μία τυπική πινακοθήκη χαρακτήρων που σφύζει από νιάτα και γοητεία, περιλαμβάνοντας το ευαίσθητο αγόρι, την τσαμπουκαλού, τον οξύθυμο, τον γαμίκο, τον εθισμένο και… ούτω καθεξής.

Δεν αποτελεί κάποια σπουδαία επισήμανση το γεγονός πως το όλο στήσιμο της ταινίας θυμίζει τον «Πυρετό της Δόξας» (1980), τόσο από πλευράς χρονικής περιόδου, όσο και από την εν γένει ατμόσφαιρα «νεανικής ανησυχίας». Ως προς το πρώτο σκέλος, η Τεντέσκι θεωρεί πως αν σκηνοθετήσει με κάμερα στο χέρι ρίχνοντας στην πλοκή λίγη πρέζα, λίγο AIDS και κάνα δυο παλιές pop γαλλικές επιτυχίες, καθάρισε για όλα τα ‘80s, περιβάλλοντας το στόρι της με μια αμετάβλητη νότα γλυκόπικρου σε κάθε πτυχή του. Η φάση (ειδικότερα) με τις αλλαξοκωλιές και τον ξαφνικό, διάχυτο φόβο του AIDS είναι λες και οι τρεις γραφιάδες του έργου βάλθηκαν να σατιρίσουν (με πνεύμα σοβαροφάνειας) το «120 Χτύποι το Λεπτό» (2017)! Η δε καταστροφική ωραιοπάθεια του ναρκομανή Ετιέν, που τον έχει κάνει να αποκαλείται κοροϊδευτικά από τους υπόλοιπους «Μάρλον Μπράντο», «κεφαλαιοποιείται» σε μία inside joke – tribute (;) σκηνή, όπου έπειτα από αισθηματική φιλονικία, απελπισμένος, καλεί την αγαπημένη του Στέλα φωνάζοντας… το όνομα της. Να πω ότι (έστω) χαμογέλασα, θα είναι ψέμα.

Ως προς το δεύτερο σκέλος της «νεανικής ανησυχίας» με τις εύλογες καλλιτεχνικές προεκτάσεις, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Η θεατρική ομάδα προβάρει να ανεβάσει «Πλατόνοφ» του Άντον Τσέχοφ, με την Τεντέσκι να επιχειρεί να παραλληλίσει την αυτοκαταστροφικότητα του γοητευτικού κεντρικού ήρωα του τσεχοφικού κειμένου, καθώς και την αντίστοιχη επιρροή του σε φίλους και γνωστούς, με τα όσα συμβαίνουν στην πραγματική ζωή των επίδοξων ηθοποιών (λες και δεν μας έφτανε το «Drive My Car»…). Η παροδικότητα των νιάτων και το εύθραυστο της ηλικίας αντιμετωπίζονται ωσάν ν’ αποτελούν τυχαία σκηνικά από δακρύβρεχτη telenovela, μιας και το σύνολο των χαρακτήρων διακρίνεται τόσο για την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζει οτιδήποτε αφορά το υποκριτικό (υποτίθεται) όνειρο, όσο και για τη συναισθηματική κατάρρευση την οποία βιώνει επί… 24ωρου. Σύμφωνα με την Τεντέσκι, η αυταρέσκεια και ο εγωισμός είναι τα μοναδικά γνωρίσματα τούτου του τσούρμου των νεαρών, με την ίδια να χρησιμοποιεί τις μνήμες της λες κι αναζητά εξιλέωση μέσω της Στέλα για το γεγονός πως προερχόταν (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους) από πάμπλουτη οικογένεια.