του Ηλία Φραγκούλη

Όχι ακριβώς η τυπική ρομαντική κομεντί τούτης της περιόδου, το «Η Αγάπη Είναι Ένα Θαύμα» επιχειρεί να πείσει για τη διαφορετικότητά του ακριβώς με τον τρόπο που μας συστήνει και αυτόν τον «αλλόκοτο» ήρωά του – που χτυπάει το κεφάλι του σε τροχαίο, ο θεατής υποψιάζεται ότι έπαθε «ζημιά», αλλά το ζήτημα προϋπήρχε. Για κάμποση ώρα, το φιλμ φλερτάρει ασαφώς και με το φανταστικό, αφήνοντας αιχμές για δεσμούς με το ανεξήγητο… εκεί έξω. Όχι ότι πρόκειται περί spoiler, αλλά αυτό δεν υφίσταται πραγματικά. Απλά, έχουμε μια κάπως πιο αγαπησιάρικη εκδοχή του «Ανθρώπου της Βροχής», που ζευγαρώνει συμπαθητικά με το genre τού ρομάντζου, χωρίς να παίρνει περαιτέρω ρίσκα.

Η Λουίζ είναι η ζωντοχήρα που μεγαλώνει μόνη τα δύο της παιδιά και αγωνίζεται να κρατήσει το κτήμα της, αντιμετωπίζοντας τις δαγκάνες της τράπεζας που καιροφυλακτεί να τη βγάλει από τη μέση. Ο Πιερ είναι ένας σχεδόν… εξωγήινος (βάλε εισαγωγικά σε αυτό, διότι απλώς πηγαίνει να σε μπερδέψει) τύπος που εμφανίζεται από το πουθενά και χτυπά πάνω στο αυτοκίνητο εκείνης. Δεν είναι από το σοκ της εμπειρίας αυτής, αλλά είναι το Σύνδρομο Άσπεργκερ η αιτία της «διαφορετικής» συμπεριφοράς του, η οποία τον κάνει να δείχνει ακοινώνητος, θρασύς και κακός μπελάς, ενώ στην ουσία νοιάζεται για τους γύρω του (αρκεί να αισθανθεί ότι το αξίζουν, φυσικά) και θέλει να δίνει λύσεις στα όποια προβλήματά τους.

Η έλξη εκείνου θα γίνει αμέσως προφανής, όμως οι σκοτούρες εκείνης και οι αμφιβολίες της για τη διανοητική του κατάσταση δεν θα επιτρέψουν να αναπτυχθεί ένα κάποιο αίσθημα, που μάλλον επιφυλάσσεται για το happy end (με έμφαση στο μάλλον…). Μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε, ο Πιερ γυρνοβολάει στα χωράφια της γαλλικής Προβηγκίας με ένα «μαγικό» laptop, αφήνοντας το μυαλό του να παίρνει ασταμάτητες στροφές ή να κάνει τους πιο παλαβούς υπολογισμούς, σχεδόν πάντοτε αλάθητους.

Οι πράξεις του Πιερ φλερτάρουν με το εξωπραγματικό ή την υπερβολή (ακόμη κι όταν είναι τόσο αθώες όσο το να στείλει στην αγαπημένη του Λουίζ τα αντίστοιχα με την ηλικία της μπουκέτα λουλουδιών), ενώ από δίπλα φροντίζει να πλησιάσει και την καρδιά των δύο παιδιών της, τα οποία δεν την παλεύουν με την επερχόμενη εφηβεία δίχως το πρότυπο ενός πατέρα. Μπορείς να φανταστείς τις περισσότερες από τις εξελίξεις της πλοκής αυτού του φιλμ, το οποίο πλησιάζει με ευαισθησία τους ήρωές του, αν και το καστ περισσότερο τους προδίδει παρά τους κάνει περισσότερο αληθινούς και προσβάσιμους στην ταύτιση με τον θεατή. Ο Μπενζαμέν Λαβέρν, ειδικά, μπερδεύεται καθώς προσπαθεί να αποφύγει τη διακωμώδηση του χαρακτήρα του, ενίοτε δείχνει εξωφρενικά απότομος και, στην τελική, στέκει ξεκάθαρα αμήχανος απέναντι στο πώς και εμείς πρέπει να αντιληφθούμε τον αυτισμό του. Δεν είναι ένα κακομαθημένο «παιδί» και η οικογένεια της Λουίζ δεν χρειάζεται ακόμη ένα παιδί… Όσο για τη Βιρζινί Εφιρά, μοιάζει τόσο συνηθισμένη ως παρουσία, που στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας δεν έχεις παρά να την… προσπερνάς. Κι αυτό δεν χτίζει σωστά την επαφή μας με την ηρωίδα της.

Ούτε παράδοξο, ούτε τόσο «διαφορετικό» ουσιαστικά, ούτε και γλυκερό ή και διασκεδαστικό, από την πιο light πλευρά των πραγμάτων, το «Η Αγάπη Είναι Ένα Θαύμα» χρειαζόταν ένα… θαύμα για να κάνει αυτό το σενάριο να απογειωθεί. Και οι συντελεστές του δεν φαντάζουν τόσο θαυματουργοί στη μεγάλη οθόνη, πέραν του υπέροχα φωτισμένου background της ίδιας της φύσης που χαϊδεύει φιλικά το βλέμμα.