του Ηλία Φραγκούλη

Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Και αυτό σχεδόν αρκεί για να καταλάβεις τι θα δεις σε τούτον τον «Αγώνα για Δικαιοσύνη», που μέχρι κάποια στιγμή πέρσι προσπάθησε να συνοδεύσει την ύπαρξή του με μία «οσκαρική» φήμη, αλλά ή δεν είχε τα φόντα ή δεν άντεξε τον σκληρό ανταγωνισμό τής σε σύνολο ποιοτικά πλούσιας παραγωγής. Αντιρατσιστικό δικαστικό δράμα που θίγει την ακαμψία του Νόμου στο να αντιμετωπίσει τις τοπικές Αρχές, οι οποίες λειτουργούν υπεράνω εκείνου, με σκοπό να υπηρετούν στερεοτυπικές συμπεριφορές και συμφέροντα των ντόπιων πολιτών τους. Κάπως παρόμοια… άκαμπτη είναι και η σκηνοθετική ματιά του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον, ο οποίος είχε δώσει σοβαρές ελπίδες για το μέλλον με το «Μικρά Όμορφα Πλάσματα» (2013), αλλά δεν συνέχισε με κάτι καλύτερο.

Το 1987, δίχως λόγο κι αφορμή, ο μαύρος Γουόλτερ ΜακΜίλιαν συλλαμβάνεται για τη δολοφονία μιας 18χρονης λευκής. Σχεδόν δίχως μάρτυρες ή στοιχεία εναντίον του, το δικαστήριο τον κρίνει ένοχο και καταδικάζεται εις θάνατον. Μερικά χρόνια αργότερα, ένας ταλαντούχος νεαρός δικηγόρος «σκαλίζει» την υπόθεσή του και επιχειρεί να τον σώσει από το μαρτύριο της αναμονής της ημερομηνίας στην οποία θα τον καθίσουν στην ηλεκτρική καρέκλα. Αστυνομία και δικαστικές αρχές δεν τον βλέπουν με καλό μάτι, το (ξεκάθαρα ρατσιστικό) πλήθος δεν επιθυμεί να γίνει καινούργια δίκη και κάποιοι ενδεχόμενοι μάρτυρες, που θα βοηθούσαν τον Γουόλτερ, δεν τολμούν ν’ ανοίξουν το στόμα τους γιατί θα βρεθούν ή σε κελί ή σε χαντάκι. Αλλά ο Μπράιαν Στίβενσον θα πεισματώνει όλο και περισσότερο!

Όχι τόσο ένα θρίλερ καταγγελίας με συναρπαστική τροπή, όπως το «Ο Μισισιπής Καίγεται» (1988), αλλά ένα πιο συνηθισμένο δράμα με σασπένς δικαστικών εδράνων και ανατροπές που… πνίγουν το δίκιο (των κεντρικών ηρώων και το δικό) σου, το φιλμ του Κρέτον παρακολουθείται με τις βαριές ανάσες ενός θυμωμένου ανθρώπου που ονειρεύεται να ζει σε έναν δίκαιο κόσμο, αλλά συχνά γίνεται μάρτυρας εξωφρενικά άθλιων συμβάντων, στα οποία μακάρι να έβρισκε τον τρόπο να επέμβει κάπως. Το συναίσθημα, λοιπόν, είναι εκείνο που κάνει αυτό το έργο να λειτουργεί, διότι πέραν αυτού υπάρχουν κάμποσα εμπόδια τα οποία ο Κρέτον δεν δείχνει ικανός να ξεπεράσει. Πέραν της αργόσυρτης και ανοικονόμητης αφήγησης, το μεγαλύτερο από αυτά εμφανίζεται στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή του φιλμ, Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, γνωστού από τα δύο «Κριντ». Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο Τζόρνταν εδώ δείχνει απίστευτα λίγος, ενδεχομένως εξαιτίας κακής καθοδήγησης, καθώς εκθέτει περισσότερο μελοδραματικές εκφράσεις στυλ «puppy eyes», ενώ τα υπερβολικά σαρκώδη χείλη του σε μπερδεύουν για το αν σφίγγει παιδιάστικα τα δόντια του επειδή κάποιος τον μάλωσε ή αν αυτό είναι το πιο οργισμένο του ύφος. Γενικά, οι περισσότεροι ρόλοι θυμίζουν πιο πολύ καρικατούρες, πράγμα εντελώς παράδοξο αν παρατηρήσεις λίγο καλύτερα τα ονόματα που συμμετέχουν στο καστ.

Η κατάληξη είναι λίγο-πολύ προβλέψιμη, αλλά υπάρχουν ανατροπές και αγχωτικές στιγμές στην ιστορία που σου επιτρέπουν να απολαύσεις το έργο, το οποίο δεν θα αποκαλούσα ακριβώς «τηλεοπτικό», αλλά κάπως αμήχανα σκηνοθετημένο. Σαν εκείνες τις «παραγγελιές» που μπορεί να ξεκίνησαν με εξαιρετικές προοπτικές, αλλά ο κάθε ένας να είχε άλλη αντίληψη για το πώς πρέπει να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Από το «Αγώνας για Δικαιοσύνη» κάτι τέτοιο εξέλαβα.