FreeCinema

Follow us

ΜΙΚΡΑ ΟΜΟΡΦΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ (2013)

(SHORT TERM 12)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέστιν Κρέτον
  • ΚΑΣΤ: Μπρι Λάρσον, Τζον Γκάλαγκερ Τζούνιορ, Κέιτλιν Ντέβερ, Κιθ Στάνφιλντ, Ραμί Μαλέκ, Στέφανι Μπεατρίς, Άλεξ Κάλογουεϊ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS / ΣΠΕΝΤΖΟΣ

Ευαίσθητη αλλά και δυναμική twentysomething τύπισσα που δουλεύει σε κέντρο στέγασης «προβληματικών» εφήβων, προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, τόσο με τις ιδιαίτερες προσωπικότητες των πιτσιρικάδων, όσο και με τις αυξανόμενες ευθύνες μιας σχέσης με καλοσυνάτο, υπομονετικό συνάδελφο. Καθώς λένε: σα να μην έφταναν τα προβλήματα των άλλων, έχουμε και τα δικά μας.

Μια ταινία σαν το «Μικρά Όμορφα Πλάσματα» θα μπορούσε να έχει αποτύχει με πάρα πολλούς τρόπους. Λόγω θέματος, διασφαλίζει μια αδιαπραγμάτευτη συναίνεση απ’ την πλευρά τού θεατή που, με λιγότερο επιδέξιο χειρισμό, θα ήταν αρκετή για να καταλήξει στον συναισθηματικό εκβιασμό. Για να μη σε πουν «σκληρόπετσο» ή κυνικό, οφείλεις να αγκαλιάσεις μια ιστορία, άτυχων παιδιών, σαν τόσες και τόσες που μας έχει αφηγηθεί το σινεμά και να κουνήσεις συγκαταβατικά το κεφάλι μπροστά στο δράμα τους, αναγνωρίζοντας τις πανάρχαιες αλήθειες που σου σερβίρονται ξανά, με διαφορετικό περιτύλιγμα. Το κινηματογραφικό κοινό, όμως, διαφέρει από το τηλεοπτικό κι αν η ταινία επιδρά με τον τρόπο του τηλεοπτικού ρεπορτάζ, «πλαστικής» κοινωνικής ευαισθησίας, τότε γιατί να εγκαταλείψει κανείς τον βολικό καναπέ του και να τρέξει στην αίθουσα; Υπάρχει κάτι το πανανθρώπινο, το αδιάψευστο και οικουμενικό σε τέτοιες αφηγήσεις, που υπερβαίνει τις άμυνες και διαμορφώνει εκ των προτέρων την τελική κρίση: ό,τι περιλαμβάνει παιδιά που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, κακοποίησης ή εγκληματικής αδιαφορίας από τους γονείς τους, δεν μπορεί παρά να γίνεται δεκτό χωρίς προϋποθέσεις. Με λίγα λόγια, πρέπει να συγκινηθείς. Αλλιώς δε λέγεσαι άνθρωπος. Πρόκειται για μια μουχλιασμένη ηθικολογία, ενοχλητική και ύποπτη, που «μυρίζει» δελτίο ειδήσεων. Κι ευτυχώς απ’ αυτήν… γλιτώνεις στο «Μικρά Όμορφα Πλάσματα».

Όχι ότι δε θα βρεις κι εδώ κοινότοπα συμπεράσματα ή σεναριακές ευκολίες που προδίδουν μια κάποια δημιουργική αμηχανία, σα να μην έχει αλλάξει στο ελάχιστο η μέθοδος αυτοκριτικής ενός πολιτισμού που αναγνωρίζει πάνω στα παιδιά, μόνο έναν ευανάγνωστο χάρτη αμαρτιών των ενηλίκων. Ούτε στην ψυχαναλυτική του ρητορική, ούτε και στον δραματουργικό του προσανατολισμό, είναι πραγματικά πρωτότυπο το «Μικρά Όμορφα Πλάσματα». Οι αρετές του προκύπτουν, κυρίως, απ’ τη νατουραλιστική αισθητική του. Από τη σκηνοθετική γραμμή μέχρι τις εξαίσιες ερμηνείες ( αποκάλυψη υποκριτικής ωριμότητας η Μπρι Λάρσον, που δε χαρίζεται στιγμή στον φτηνό σεντιμενταλισμό), όλες οι πτυχές και οι αποχρώσεις του, λειτουργούν μέσα σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο τιμιότητας απέναντι στο θεατή. Κι επειδή το περιεχόμενο αρκεί για να δεσμεύσει το ενδιαφέρον και τη θετική στάση τού τελευταίου (είπαμε, αυτού του είδους η – λιγάκι υποκριτική, αν με ρωτάς – ευσέβεια, έχει μετατραπεί σε αντανακλαστικό σε μια κοινωνία που αρέσκεται να παρατηρεί συμπτώματα με μαζοχιστική προσήλωση, αλλά αδυνατεί να θεραπεύσει τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος), η φόρμα διατηρείται μινιμαλιστική και «καθαρή» από την όποια εκζήτηση. Άλλωστε, ζητούμενο είναι να αναδειχθεί με ακρίβεια μια δυσάρεστη πραγματικότητα κι όχι να δοξαστεί ο σκηνοθέτης για την τεχνική του. Αυτό, λοιπόν, επιτυγχάνεται. Όχι, όμως, με την ωμότητα μιας ντοκιμαντερίστικης καταγραφής.

Παρά το γεγονός ότι αυτή η – σχεδόν «γυμνή» από στολίδια – αναπαράσταση του τι συμβαίνει σ’ έναν ξενώνα, μη προνομιούχων παιδιών, προσεγγίζει ώρες-ώρες την αντικειμενικότητα του κινηματογράφου τεκμηρίωσης, το «Μικρά Όμορφα Πλάσματα» είναι παράλληλα και μια, ωραία στην αλήθεια της, ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που δεν τα βρήκαν όλα εύκολα μεγαλώνοντας, που μετράνε πληγές και στραπάτσα αλλά δεν παραιτούνται και εξακολουθούν να ελπίζουν σε πείσμα κάθε δυσοίωνου προγνωστικού. Χάρη στην τραυματισμένη τρυφερότητα που γεννιέται ανάμεσά τους (και που μοιάζει τόσο πηγαία, τόσο αμόλυντη στον τρόπο που αναβλύζει μέσα από κάθε βλέμμα, κάθε λέξη), η ταινία απογειώνεται. Με μια λυτρωτική πίστη στον άνθρωπο και στην ικανότητά του να ξεπερνά και να συνεχίζει, σου υπενθυμίζει πως η ευτυχία, καμιά φορά, δεν είναι παρά θέμα απόφασης και πως τη δικαιούνται ακόμα και (ή μάλλον, κυρίως αυτά) τα πιο «καταραμένα» πλάσματα ενός κόσμου πληκτικών κομφορμιστών. Έτσι, η έννοια της «χάριτος» (όπως το όνομα της κεντρικής ηρωίδας: Grace) διαπερνάει ως ιδεολογικό μοτίβο όλο το έργο, οδηγώντας το σε μια κορύφωση ποιητική, όπου η αισιόδοξη ενατένιση του μέλλοντος δε μοιάζει αφελής ούτε επιβεβλημένη από κάποια στενόμυαλη κοινωνική τελεολογία. Και το πιο δύσκολο: τελικά έχεις περάσει καλά μαζί τους, τους παραδέχεσαι για το κουράγιο τους, αντί να «μυξοκλαίς» θεατρινίστικα για τη μαύρη τους τη μοίρα.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αυτά τα μικρά πλάσματα είναι όντως όμορφα μέσα στην παραξενιά τους. Αρκεί να είσαι υπομονετικός, να αποδεχτείς τις ιδιαιτερότητες που τα ταλανίζουν και θα στο ανταποδώσουν. Ρεαλιστικός κινηματογράφος που συγκινεί με τα λίγα, τα ουσιαστικά, και μια κεντρική γυναικεία ερμηνεία, απ’ τις πιο έντιμες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή ριζοσπαστισμού αλλά θα σου τους «γαργαλήσει» τους δακρυγόνους, να είσαι σίγουρος.


MORE REVIEWS

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

Η Ζέφιρ, μία ανεξάρτητη και αυτάρκης νεαρή surfer, θα αιχμαλωτιστεί από έναν μανιακό δολοφόνο που σκοπεύει να την δώσει τροφή στους καρχαρίες. Για να σωθεί, πρέπει να βρει τρόπο να φύγει από το σκάφος του, πράγμα διόλου εύκολο για μια φυλακισμένη και δεμένη με χειροπέδες.

ΝΥΧΤΑ ΑΓΩΝΙΑΣ

Με τη βεβαιότητα της αθωότητάς του, μια ψυχίατρος φυγαδεύει αμνησιακό ασθενή της που κατηγορείται για φόνο και προσπαθεί μέσω της ψυχανάλυσης και της ύπνωσης να τον θεραπεύσει, αλλά και να μάθει τα πιο σοκαριστικά μυστικά τού «σκοτεινού» υποσυνείδητού του.

ΟΙ ΜΠΑΛΚΟΝΑΤΕΣ

Τα έλεγε ο Δάκης: Πάλι απόψε εγώ στο μπαλκόνι θα την βγάλω / Το κορίτσι να δω από το ρετιρέ το άλλο / Τη φλερτάρω καιρό κι όμως κάνει πως δε βλέπει / Είναι φλερτ πονηρό και το παίζει καθώς πρέπει / Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι / Και η αγωνία μου φουντώνει / Ποτέ θα βρεθούμε οι δυο μας μόνοι…

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΖΝΑΒΟΥΡ

Η ζωή του Σαρλ Αζναβούρ, από τα παιδικά του χρόνια στην Αρμενία, μέχρι την καθιέρωσή του ως ένας εκ των μεγαλύτερων και πλέον δημοφιλών Γάλλων τραγουδιστών.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΟΣ ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΥ

Νιόπαντρο ζεύγος ετοιμάζεται να ζήσει το καλιφορνέζικο όνειρο της δεκαετίας του ‘50, όμως, η άφιξη του αδελφού του γαμπρού ξυπνά μπερδεμένα πάθη, ερωτικά και… τζογαδόρικα.

MR KLEIN

MR KLEIN

Είναι κάτι παιδιά σ’ ένα τύπου ίδρυμα που ανοίγουν την πόρτα και το βάζουν στα πόδια και οι μεγάλοι τα γυρνάνε πίσω. Μόνο άμα δίνει καλά χάπια η συνταγή του γιατρού.