του Ηλία Φραγκούλη

Ακόμη και χωρίς να γνωρίζεις ότι η «Περιπέτεια στη Ζούγκλα» βασίζεται σε theme park attraction της Disneyland (!), δεν θ’ αργήσεις ν’ αντιληφθείς πως τούτο το κινηματογραφικό «ταξίδι» του studio αποτελεί ένα κούφιο copy / paste εξωτικών περιπετειών με κυνήγι «θησαυρού», που πατά στα χνάρια παλαιότερων franchise της Disney, από το «Στα Ίχνη του Χαμένου Θησαυρού» μέχρι τους «Πειρατές της Καραϊβικής», έχοντας στο βάθος του μυαλού την κρυφή φιλοδοξία να μοιάσει στους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού». Στο άκουσμα του τελευταίου παραδείγματος, βέβαια, (τουλάχιστον) μια ολόκληρη φυλή ιθαγενών του Αμαζονίου θα πρέπει να αυτοπυρπολήθηκε…

Ο πρόλογος του φιλμ μας πηγαίνει ακόμη πιο πίσω, στον 16ο αιώνα, όπου Ισπανοί κατακτητές (χρησιμοποιείται έως και το όνομα του Αγκίρε!) ταξιδεύουν στη Νότια Αμερική αναζητώντας τα «Δάκρυα του Φεγγαριού», ένα μυθικό δέντρο του οποίου τα πέταλα μπορούν να θεραπεύσουν κάθε ασθένεια. Καθώς οι περισσότεροι αποδεκατίζονται από τις άγριες συνθήκες της περιοχής, οι εναπομείναντες θα έχουν προσωπική πείρα των «μαγικών» ιδιοτήτων του δέντρου, θα απαιτήσουν από μια τοπική φυλή να τους αποκαλύψει την τοποθεσία που βρίσκεται αυτό, εκείνοι θ’ αρνηθούν, οι Ισπανοί θα καταστρέψουν το χωριό τους και αντί τιμωρίας θα πέσει πάνω τους η κατάρα να μην πεθάνουν ποτέ, παραμένοντας παντοτινά παγιδευμένοι εκεί από στοιχεία της Φύσης.

Η πιο «σύγχρονη» συνέχεια της αφήγησης μας συστήνει τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα (τον οποίο υποδύεται με κάθε καλή διάθεση η χαρισματική Έμιλι Μπλαντ), μια θηλυκή Ιντιάνα Τζόουνς εκδοχή στο Λονδίνο του 1916, με τον τόνο του έργου ν’ αναζητά με παιδαριώδη τρόπο και κάποιες δόσεις χιούμορ. Η Δρ. Λίλι Χάουτον οραματίζεται τον εντοπισμό του διαβόητου δέντρου και θα ταξιδέψει με τον αδελφό της μέχρι τον εξωτικό και αφιλόξενο Αμαζόνιο, με συνοδοιπόρο τον καπετάνιο Φρανκ Γουλφ (Ντουέιν Τζόνσον), έναν καταχρεωμένο αλήτικο τύπο μπρατσαρά, ο οποίος φαίνεται να έχει τους δικούς του λόγους για να βρει τα «Δάκρυα του Φεγγαριού».

Όσο κι αν σε κουράζει η αλόγιστη χρήση του CGI (σχεδόν τίποτα απ’ ότι βλέπεις… δεν υπάρχει, και κάπου νοσταλγείς την αληθινή μαγεία των περιπετειών που έστηνε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στις αρχές της δεκαετίας του ’80…), το ξεκίνημα του φιλμ είναι ευχάριστο και όμορφο στο μάτι. Καθώς μπαίνουμε για τα καλά στη δράση, όμως, η «Περιπέτεια στη Ζούγκλα» αποδεικνύεται εντελώς άψυχη, λες και βγήκε από ανάμειξη στοιχείων άλλων παρόμοιου τύπου ταινιών σε υπολογιστή και, ουσιαστικά, το φιλμ φτιάχτηκε εξολοκλήρου από μηχανήματα μιας κάποιας υπερσύγχρονης τεχνολογίας, κάνοντάς σε να αμφισβητείς ακόμη και το γεγονός της ανθρώπινης συμμετοχής στο καστ! Προσωπικά, δεν δύναμαι να φανταστώ τι ακριβώς σκηνοθέτησε ο Ζάουμε Κόλετ-Σέρα, από τη στιγμή που το έργο μοιάζει να βγήκε από έναν αυτόματο πιλότο ψηφιακών εικόνων πλαστού εξωτισμού.

Εννοείται πως η παραγωγή είναι φροντισμένη και ενίοτε το θέαμα δίνει εικόνες που θαυμάζεις, όταν όμως προστίθενται στο «κάδρο» οι Ισπανοί κατακτητές του παρελθόντος, έχει σχεδόν την ανησυχία ότι από κάπου θα σκάσει ο… Τζακ Σπάροου και θα σου πει ότι βρέθηκες σε άλλη ταινία! Τόσο απεγνωσμένη είναι η προσπάθεια της αντιγραφής τούτης της στουντιακής συνταγής, που βγάζει μάτι ότι μπορεί να εξελιχθεί σε (έστω) τριλογία… Παραδόξως, η διάρκεια του φιλμ δεν προσφέρει την κινηματογραφική απόλαυση «φυγής» που τόσο χρειαζόμαστε αυτή την περίοδο και μακάρι να υπήρχε κάποιος τρόπος να έβαζε από ένα χεράκι (και) ο κάθε θεατής, μπας κι έβρισκαν αυτό το δέντρο μια ώρα αρχύτερα! Ενδεχομένως αυτό να γίνει σε κάποιο επερχόμενο video game τούτου του franchise. Νομίζω ότι προσωρινά διατίθεται μονάχα σε μορφή επιτραπέζιου παιχνιδιού…