του Ηλία Φραγκούλη

Σε μια περίοδο στην οποία η καταστροφολογία κοντεύει να γίνει καθημερινός προβληματισμός, αφήνοντας την ανθρωπότητα στο έλεος της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης και της απειλής ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, το να λες ότι το «Inferno» του Ρον Χάουαρντ είναι μια διασκεδαστική ταινία μοιάζει με πολυτέλεια. Ή με κάποιο κακόβουλο και σαρκαστικό αστείο. Οι fans των best seller βιβλίων του Νταν Μπράουν, από την άλλη, δεν θα έχουν παρόμοιες ανησυχίες και μάλλον είναι πανέτοιμοι να καταβροχθίσουν το δεύτερο sequel της γνωστής σειράς με ήρωα τον καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον.

Το ομολογώ, δεν έχω διαβάσει κανένα από δαύτα, τις ταινίες τις έχω ξεχάσει, δεν είναι του γούστου μου και άλλα τέτοια «ελιτίστικα». Ο Χάουαρντ, όμως, δεν έρχεται να σου «πουλήσει» κάτι διαφορετικό από αυτό που φαντάζεσαι ή ήδη γνωρίζεις. Παραδίδει μια «συνταγή» δοκιμασμένη, χωρίς τα φόντα ενός upgrade, αλλά με υλικά που από το 2006 (και τον «Κώδικα Da Vinci») μέχρι σήμερα δείχνουν να «βολεύουν» τα ταμεία και τις απαιτήσεις των μαζών, οι οποίες θέλουν να λύσουν τον εκάστοτε γρίφο.

Τούτη τη φορά, η θεματική θίγει ένα αρκετά επίκαιρο ζήτημα συνωμοσιολογίας, που σχετίζεται με τις αντοχές του πλανήτη σε σχέση με τον διαρκώς διογκούμενο πληθυσμό του. Ένας (παράφρων, τελικά) πολυεκατομμυριούχος βιολόγος, που επιλέγει να πεθάνει από το να παραδοθεί στους άνδρες αδιευκρίνιστων μυστικών υπηρεσιών, αφήνει ως «κληρονομιά» την απειλή ενός ιού που πρόκειται να εξαπλωθεί σε μερικές ώρες στην πόλη της Φλωρεντίας. Ο Λάνγκτον είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να προλάβει το «κακό», με το ηθικό ερώτημα να βαραίνει πάντοτε τις συνειδήσεις των βασικών ηρώων του φιλμ: είναι πιο σωστό το να σώσεις ολόκληρη την ανθρωπότητα η οποία θα οδηγήσει τον πλανήτη σε ένα ακόμη χειρότερο τέλος ή να γλιτώσεις έστω τους μισούς και να εξασφαλίσεις το μέλλον της ύπαρξης του πολιτισμού μας; Η απάντηση που δίνει ο καθένας τους δεν είναι απαραίτητα ειλικρινής, άρα τα πιόνια σε αυτό το παιχνίδι μπορεί και να μπλοφάρουν, αφήνοντας περιθώρια για επιπλέον ανατροπές στην πλοκή.

Η εισαγωγή και τα οραματικά πλάνα του Λάνγκτον, με επιρροές από Ιερώνυμο Μπος μέχρι και το «Jacob’s Ladder» (1990), προσδίδουν στο «Inferno» μια απρόσμενη εικαστικότητα που, δυστυχώς, δεν συναντά κάτι παρόμοια καλλιτεχνικό και στην υπόλοιπη ταινία. Είπαμε, ξέρουμε τι «πουλάμε» και γιατί βρισκόμαστε εδώ! Τα ίχνη του γρίφου σχετίζονται με ιστορικά στοιχεία, έργα Τέχνης, επιστημονικά δεδομένα, πράγματα που στο σύνολό τους μπορούν να επιτρέψουν και ολίγον… τουρισμό, μέχρι τη Βενετία ή την Ιστανμπούλ, κάνοντας το θέαμα κάπως πιο δελεαστικό και περιπετειώδες, αφού οι πράκτορες οι οποίοι εμπλέκονται στη δράση δεν είναι και τίποτε… Τζέισον Μπορν!

Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο, μοιραία, κάπου τα μπουρδουκλώνει, με διαφορετικές στρατιές «μυστικών» που δεν ξέρεις (ή δεν καταλαβαίνεις) ποιον και τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν, ξέχωρα από το «διπλό» παιχνίδι που μπορεί να παίζουν μερικοί (διότι όλα έχουν την τιμή τους σε τούτη την άδικη κοινωνία…). Πέραν του αδέκαστου Λάνγκτον, φυσικά, ο οποίος δεν δέχεται ούτε στιγμή το ηθικό δίλημμα που σχετίζεται με την εξάπλωση του ιού για το καλό… όσων επιζήσουν, τα πάντα είναι αναξιόπιστα και αναλώσιμα, όχι όμως εκτελεσμένα με κάποια ιδιαίτερη φινέτσα αλλά με την αισθητική ενός «ταχυφαγείου», στο οποίο εισήλθες για να ξεγελάσεις την «πείνα» σου για entertainment. Αυτό είναι κάτι που επιτυγχάνει το «Inferno», ειδικά αν δεν ήρθες για… παντεσπάνι.