της Νίνας Βελιγράδη

Αυτή, ωστόσο, δεν είναι μια ταινία για την πυγμαχία. Δεν είναι μια ταινία για την εξαντλητική προπόνηση ενός boxer πριν τον αγώνα της ζωής του. Δεν είναι μια ταινία πρωταθλητισμού. Είναι μια ιστορία αγάπης. Μια ιστορία όπου το αγόρι και το κορίτσι ερωτεύονται, πάνε στη θάλασσα, κάνουν ποδήλατο, χορεύουν, πετούν χαρταετό. Χωρίς να λένε πολλά, επικοινωνούν, αγγίζει ο ένας τον άλλο με απίστευτη τρυφερότητα και ευαισθησία. Δύο νέοι που μόλις συνειδητοποιούν ότι είναι ερωτευμένοι, ένας πυγμάχος και μια δασκάλα, αντιλαμβάνονται την ανάγκη να βρίσκεται ο ένας κοντά στον άλλο. Ο Όλλι, στον δρόμο προς τη δόξα, διακόπτει σημαντικές συζητήσεις με χορηγούς τού αγώνα απλώς για να τηλεφωνήσει στη Ράιγια και να της πει «γεια». Λάμπει από χαρά στη συνέντευξη Τύπου τού επίσημου αγώνα όταν εκείνη μπαίνει στον χώρο. Διακόπτει την προπόνησή του για να τρέξει πίσω της, μόνο και μόνο για τη ρωτήσει πού πάει. Φεύγει κλεφτά με το τρένο, λίγο πριν τον μεγάλο αγώνα, απλώς για να βρεθεί για λίγο δίπλα της. «Θα με παντρευτείς;», τη ρωτάει. «Θα γίνεις πρωταθλητής;», τον ρωτάει εκείνη.

Η 17η Αυγούστου του 1962 είναι η μέρα του μεγάλου αγώνα. Η 17η Αυγούστου είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του Όλλι Μάκι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χάσει βάρος, προκειμένου να αλλάξει κατηγορία, καθώς οι πυγμάχοι επιβάλλεται να ζυγίζονται και ανάλογα με το βάρος τους τοποθετούνται σε κατηγορίες. Ο Ρόκι Μπαλμπόα ζυγίζει 90 κιλά και ανήκει στην κατηγορία βαρέων βαρών, ο Τζέικ Λα Μότα ζυγίζει 75 κιλά και ανήκει στην κατηγορία μεσαίων βαρών, και ο δικός μας ήρωας, ο Όλλι Μάκι, ζυγίζει 60 κιλά και προσπαθεί να χάσει 3 για να αγωνιστεί στην κατηγορία φτερού.

Θα καταφέρει, άραγε, να χάσει τα κιλά και να κερδίσει τον αγώνα; Θα καταφέρει να κερδίσει την καρδιά της Ράιγια; Τι έχει περισσότερο σημασία; Τι θα επιλέξει; Ή μήπως δεν χρειάζεται να επιλέξει; Και τι σημασία έχουν οι επιλογές στις ζωές μας; Τι σημασία έχουν οι επιλογές της νιότης; Τι σημαίνει «χάνω» και τι «κερδίζω» όταν είμαι νέος; Η ταινία ξεκινά με σκηνές από έναν γάμο, με τη Ράιγια να τραγουδά «Η νιότη είναι η πιο ευτυχισμένη εποχή, μια πραγματικά ευλογημένη εποχή» και γι’ αυτό ακριβώς μιλάει αυτή η ταινία, το λέει άλλωστε και ο τίτλος της. Στα 37 του, πια, ο Γιούχο Κουοσμάνεν, στην πρώτη του μεγάλου μήκους μιλάει για τη νιότη και για τα πράγματα που δε γίνονται όταν είσαι νέος – αλλά και γι’ αυτά που γίνονται. Χωρίς να έχει τα μέσα τού Μάρτιν Σκορσέζε, δημιουργεί ένα λιγότερο οργισμένο είδωλο, έναν ήρωα που δεν είναι ήρωας, έναν πυγμάχο που κερδίζει τον αγώνα της καρδιάς και γίνεται… πραγματικό σύμβολο για τη Φινλανδία (η ταινία είναι εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία τού Όλλι Μάκι), σ’ ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που χάρισε το μεγάλο βραβείο του τμήματος «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών στον φοβερό σινεματζή Κουοσμάνεν.

Γιατί σινεματζής; Γιατί τρέφεται από αυτό και πυροδοτεί, με την εκθαμβωτική του κινηματογράφηση σε 16mm, μια νοσταλγία για το παλιό μαυρόασπρο σινεμά, και δη της Ουγγαρίας και της Πολωνίας (είναι σαν ο Σκολιμόφσκι να βλέπει από τις κερκίδες). Ένα σινεμά από ζεστό κιαροσκούρο, όμοιο με εκείνο της «Ida» του Πάβελ Παβλικόφσκι. Αλλά κι ένα σινεμά λυρικό και ανθρώπινο, με το περιεχόμενό του να θυμίζει αρκετά τον συμπατριώτη του Άκι Καουρισμάκι, στη συναισθηματική προσέγγιση που επιδιώκει πάντα (και κατορθώνει) για τους χαρακτήρες των ταινιών του. Εξαιρετική η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Γιάρκο Λάχτι, ο οποίος δεν υπάρχει στιγμή που να μη νιώθει αμήχανα για την άξαφνη δόξα που τον περιβάλλει,στέφεται από τη δεξιοτεχνική χρήση της κάμερας στην αποκορυφωτική σεκάνς τού αγώνα, που αποδεικνύει τη μαεστρία του Κουοσμάνεν στη διαχείριση πλήθους – και ξαναγράφει στο ηπιότερο τους κανόνες τού sport στη μεγάλη οθόνη. «Ορκίζομαι να βάλω τα δυνατά μου για να κερδίσω. Αν χάσω, τουλάχιστον, θα έχω χάσει από έναν άξιο αντίπαλο», λέει ο Όλλι απομακρυνόμενος από το πρότυπο του κινηματογραφικού πυγμάχου, το οποίο όχι μόνο υπερκέρασε αλλά και ορίζει εκ νέου ένας σινεματζής με πολύ δρόμο κι ευτυχές μέλλον μπροστά του. Όπως ο ήρωάς του.