της Κατερίνας Ανδρεάκου

Οι «Φύλακες» επιστρέφουν και, μαζί με τα διαγαλαξιακά καθήκοντά τους, καλούνται να λύσουν και τα… οικογενειακά τους! Οι άσπονδες αδελφές Gamora και Nebula βρίσκονται ένα βήμα πριν ή την αλληλεξόντωση ή τη συμφιλίωσή τους, ενώ, ακόμη πιο σημαντικά, ο Κουίλ βρίσκει τον έως τώρα άγνωστο πατέρα του στο πρόσωπο του Θεού Ego. Την ίδια στιγμή, οι λοιποί της παρέας ανακαλύπτουν κι εκείνοι τις διάφορες μορφές που μπορεί να έχει ο θεσμός της οικογένειας και όλοι μαζί δοκιμάζονται, καθώς μάχονται ενάντια σε άλλη μια θανάσιμη απειλή κατά του σύμπαντος.

Τρία χρόνια μετά την πρώτη ταινία ενός από τα πιο πρόσφατα, νεοεισαχθέντα franchise της Marvel, η επιστροφή της ομώνυμης εκκεντρικής ομάδας είναι ολίγον τι πιο φιλόδοξη αλλά, μάλλον αναπόφευκτα, και πιο «παραφουσκωμένη». Το χιούμορ για το οποίο αγαπήθηκε η πρώτη ταινία βρίσκεται και πάλι εδώ, και μάλιστα – σε σημεία – με περισσότερες και καλύτερες δόσεις, όμως το γενικότερο σύνολο είναι πιο αναιδές. Μεγάλο μέρος του φιλμ αναλώνεται σε – τι άλλο; – CGI μάχες, ενώ το ηθικό δίδαγμα του «πάνω απ’ όλα η οικογένεια» μας κάθεται επαναλαμβανόμενα στον λαιμό σαν γλυκερό σιρόπι, ταυτόχρονα με το γενικότερο ύφος του «ήρθατε να περάσετε καλά!» που απευθύνεται άμεσα και κραυγαλέα στους θεατές. Και περνάς καλά, πολύ καλά μάλιστα, μόνο που αυτή, τη δεύτερη φορά το «party» μοιάζει κάπως πιο εξαναγκαστικό, πιο επιτηδευμένο. Το μωρό Groot είναι αξιολάτρευτο (duh!) και το σενάριο φροντίζει να μας το υπενθυμίζει συνεχώς, ενώ η έλξη μεταξύ του Κουίλ και της Gamora είναι ολοφάνερη αλλά, και πάλι, το σενάριο νομίζει πως είναι αστείο να μας κλείνει ευθαρσώς το μάτι υποδεικνύοντας τα υπονοούμενα ξανά και ξανά.

Η παρουσία του Κερτ Ράσελ ως Ego δίνει μια καλοδεχούμενη βαρύτητα κι ένα coolness, αν και ο προφανής (;) συμβολισμός του φαινομενικά παντοδύναμου Θεού / Δημιουργού και του ημίθεου υιού / Μεσσία μοιάζει κάπως αταίριαστη στο συγκεκριμένο franchise, το οποίο αποτελεί το πιο ελαφρών βαρών κλαδί της κινηματογραφικής βιομηχανίας που έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια η Marvel. Ωστόσο, το (αναμενόμενο) σεναριακό twist επάνω σε τούτη τη σχέση προσδίδει στην ιστορία μια αξιόλογη συναισθηματική περιπλοκή.

Αλλά… τέρμα η γκρίνια! Όπως και η πρώτη, αυτή η δεύτερη περιπέτεια της ομάδας έχει την καρδιά της στη σωστή θέση και είναι εναλλασσόμενα αστεία, συγκινητική, θρασεία (με την καλή έννοια), νοσταλγική (από τις αναμενόμενες 80’s αναφορές σε ξεκαρδιστικά cameos) και, το σημαντικότερο, άκρως ψυχαγωγική. Έστω και αν μια μεγάλη μερίδα του κοινού δεν καταφέρει να την πάρει μαζί του (οι «Φύλακες του Γαλαξία» δεν είχαν ιδιαίτερα πετυχημένη πορεία στο ελληνικό box-office…) μετά την έξοδο από την αίθουσα, η επιστροφή αυτών των φανταστικών ηρώων είναι καλοδεχούμενη, σαν το playlist του Κουίλ, το – πάντα – ειλικρινές γέλιο του Drax και την αφοπλιστική ματιά τού Groot. Εν τέλει, από τη «σκοτεινή» δηθενιά των πιο πρόσφατων ταινιών της DC, αυτή η πιο ανάλαφρη και, ναι, μάλλον «χαζοχαρούμενη» πλευρά της Marvel είναι σαφώς πιο τίμια και πιο σεβαστή στις προθέσεις της – σαν τον μικρό, αξιολάτρευτο Groot ένα πράμα…