της Βαρβάρας Κοντονή

Από τους αδελφούς Σάφντι, δημιουργούς του art-house φιλμ «Heaven Knows What» (2015), το οποίο τιμήθηκε στη Βενετία με το ακριβοθώρητο βραβείο του International Confederation of Art Cinemas, έρχεται το «Good Time», ένα αδελφικό crime δράμα 70’s καταβολών, νεοϋορκέζικης αισθητικής και σκορσεζικών διδαχών που μοιάζει να αποτίνει φόρο τιμής στο γκανγκστερικό genre περασμένων δεκαετιών, αφομοιώνοντας ταυτόχρονα συνειδητά την κυρίαρχη κοινωνικοπολιτική νόρμα της μετα-Τραμπ εποχής. Με «μάτι» για εύστοχο, διακριτικό και ενίοτε καυστικό σχολιασμό της επικαιρότητας, οι Σάφντι καταγράφουν το 24ωρο ενός αλαφιασμένου απατεώνα κόντρα στο σύστημα, του οποίου κομμάτι αποτελεί εν μέρει και ο ίδιος, δίνοντας την ευκαιρία στον Ρόμπερτ Πάτινσον να «λάμψει» σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, παραδίδοντας ένα μικρό διαμαντάκι ωμής δύναμης και πικρού χιούμορ.

Ο Κόνι Νίκας (Πάτινσον) είναι ένας ερασιτέχνης ληστής που βγάζει τα προς το ζην καταστρώνοντας σχέδια κλοπών και (το κατά δύναμιν) ανώδυνου ξαφρίσματος τραπεζών. Ο μοναδικός κοντινός του άνθρωπος είναι ο αδελφός του, Νικ (Σάφντι), ο οποίος πάσχει από νοητικά προβλήματα, γεγονός που τον καθιστά αυτόματα την αχίλλειο πτέρνα του Κόνι. Όταν μια απόπειρα ληστείας καταλήξει με την Αστυνομία στο κατόπι των δυο τους και τη σύλληψη του Νικ, ο Κόνι θα αναμετρηθεί με τον χρόνο σε μια απεγνωσμένη απόπειρα να σώσει τον αδελφό του από μια διόλου ευτυχή μοίρα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Στην προσπάθειά του αυτή, ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με εκείνον ενός μικροεγκληματία ονόματι Ρέι (Ντουρές), ο οποίος ακολουθεί τη δική του παραβατική ιστορία με συστατικά ένα μπουκάλι αναψυκτικού γεμάτο υγρό LSD, ένα luna park και μια τσάντα γεμάτη χρήματα που ο Κόνι τυγχάνει να έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Το «Good Time» διακρίνεται για τις αρετές ενός καλού, ανεξάρτητου φιλμ που ξέρει πώς να διαχειριστεί τα κινηματογραφικά εργαλεία με τρόπο που να του επιτρέπει να διατηρήσει την indie ιδιότητά του, ενισχυμένη όμως μέσω της άρτιας λειτουργίας των επί μέρους στοιχείων του. Οι Σάφντι έχουν κάνει εδώ εξαιρετική δουλειά στη σύνθεση του πολυπολιτισμικού πορτρέτου της σύγχρονης Αμερικής, επιλέγοντας ένα σχηματικό σενάριο υποκόσμου και διανθίζοντάς το (σε σύμπραξη με τον μόνιμο συνεργάτη τους, τον σεναριογράφο Ρόναλντ Μπρόνσταϊν) με στυλιζαρισμένες «εκρήξεις» χρώματος, αντισυμβατικά καδραρίσματα και εξάρσεις βίας που σκηνοθετικά (ίσως) θα φέρουν στον νου το επίσης φετινής κοπής και σαφώς πιο αιματηρό «You Were Never Really Here» της Λιν Ράμσεϊ. Με τον τίτλο της ταινίας να εξυπηρετεί διπλό σκοπό, αυτόν της ειρωνικής διάθεσης απέναντι στον παρατεταμένα βιωμένο από τον χαρακτήρα του Κόνι «νόμο του Μέρφι», αλλά και της προσπάθειας του ήρωά του να «διασκεδάσει» τον αδελφό του, έστω και υπό το πρίσμα μιας στρεβλής οπτικής για το τι πάει να πει «περνάω καλά», οι Σάφντι ασκούν έντονη κριτική για τα κακώς κείμενα μιας χώρας σε διαρκή κοινωνικοπολιτικό αναβρασμό, φιλτράροντας στερεότυπα χρώματος και φυλών με φόντο την απέλπιδα προσπάθεια ενός ατόμου, ενός τυχαίου «nobody», να σώσει έναν τόσο δικό του άνθρωπο.

Ο Ρόμπερτ Πάτινσον σε ρόλο περιθωριοποιημένου κακοποιού που ανά στιγμές δεν ξέρεις αν είναι για γέλια ή για κλάματα (ή και για τα δυο μαζί) είναι φανταστικός. Χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολική χρήση πρόζας, αλλά κοινωνώντας τον χαρακτήρα του στο κοινό με τη γλώσσα του σώματος, δίνει μια ερμηνεία που ισορροπεί ταυτόχρονα ανάμεσα στο φαιδρό και το δραματικό, με τον Μπένι Σάφντι, τον ένα εκ των δύο δημιουργών, να λειτουργεί ως το ιδανικό αντίβαρο ενός αδελφικού ντουέτου το οποίο θα αντιπαθήσεις και την ίδια ακριβώς στιγμή θα συμπονέσεις. Ο Πάτινσον σε ρόλο κουτοπόνηρου κωλόπαιδου συμπυκνώνει με τρόπο κωμικά τραγικό την περιρρέουσα αντίληψη στα πλαίσια ενός κοινωνικού χάσματος που διαρκώς διευρύνεται, ιδιαίτερα μετά την έλευση του Τραμπ στη Προεδρία των ΗΠΑ. Υπάρχει μια σκηνή στην αρχή της ταινίας, όπου ο Κόνι και ο Νικ επιχειρούν να ληστέψουν μια τράπεζα έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπά τους με μάσκες… μαύρων, ενώ λίγο αργότερα ο σεκιουριτάς ενός θεματικού πάρκου θα συλληφθεί ξαφνικά ως υποτιθέμενος δράστης μιας εισβολής, αποκλειστικά εξαιτίας του χρώματος του δέρματός του. Υπό την επήρεια της παροξυσμικής μουσικής σύνθεσης του Oneohtrix Point Never (κατά κόσμον Ντάνιελ Λόπατιν) και τη βουτηγμένη στις fluo αντανακλάσεις φωτογραφία του Σον Πράις Γουίλιαμς, το «Good Time» δεν είναι ένα φιλμ που δεν έχεις ξαναδεί, είναι όμως μια (στυλιζαρισμένη, ας το παραδεχτούμε) πραγματικότητα για τη διττή φύση του ατόμου ως θύτη και παράλληλα ως θύματος του ίδιου του κοινωνικού συστήματος που με λύσσα αντιπαλεύει.