του Νίκου Παλάτου

Ο Άριελ δεν ήθελε ποτέ του να έχει παιδιά. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους του χωρισμού του με τη Ρονίτ, η οποία σεβόμενη (κατά μία δική της θεώρηση) την επιθυμία του, προτίμησε να κρατήσει κρυφή από εκείνον την εγκυμοσύνη της. Δεν ήταν δύσκολο να κάνει κάτι τέτοιο, μιας και το ζευγάρι είχε ήδη χωρίσει, με καθέναν τους να ακολουθεί τον δρόμο του σε διαφορετικές πόλεις, χωρίς να έχει καμία επαφή όλα αυτά χρόνια. Το διπλό τραγικό μυστικό που του ξεφουρνίζει, δηλαδή της ύπαρξης επί μιας εικοσαετίας ενός γιου τον οποίο ουδέποτε γνώρισε, αλλά και του θανάτου του κάποιες ημέρες πριν, φαίνεται να τον σοκάρει, φέρνοντάς τον σε μια παράξενη και ψυχοφθόρα κατάσταση.

Επιτυχημένος επιχειρηματίας ο ίδιος, αφήνει τις δουλειές του στο Τελ Αβίβ, πηγαίνοντας την επόμενη κιόλας μέρα στην παραθαλάσσια επαρχία της Άκρα ώστε να επισκεφθεί τον τάφο του Άνταμ. Εκεί γνωρίζεται με συνομήλικό του πατέρα, ο οποίος πενθεί τον θάνατο από αυτοκτονία της έφηβης κόρης του, αποφασίζοντας ασυναίσθητα αρχικά, αλλά με επιμονή όσο αρχίζει να χάνεται στον λαβύρινθο της συναισθηματικής απώλειας, να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα για τη σύντομη ζωή τού γιου του. Το οδοιπορικό του ξεκινά από το σχολείο του και τη γνωριμία με τον Διευθυντή του, ο οποίος του αποκαλύπτει το ποιητικό ταλέντο του Άνταμ, που όμως δεν έχαιρε της εκτίμησής του. Πλησιάζεται από νεαρή κοπέλα που του εξομολογείται πως ήταν η φιλενάδα του, στο σπίτι της οποίας είχε επί της ουσίας μετακομίσει, γεγονός που τον φέρνει αντιμέτωπο με μια λεπτή κατάσταση. Μαθαίνει από κολλητό του φίλο για το ταλέντο του στο πιάνο και το φίλαθλο πνεύμα που τον διακατείχε και προσπαθεί να ξεδιαλύνει το ποιόν της σχέσης του με καθηγήτρια γαλλικών, με την οποία το αγόρι ήταν σφόδρα ερωτευμένο.

Το μοτίβο της ταινίας του Γκάμπιζον θέτει το ερώτημα του κατά πόσο είναι δυνατόν για κάποιον να θρηνήσει έναν άνθρωπο που ουδέποτε γνώρισε, φέρνοντας κάπως στον νου τον πρόσφατο «Οικογενειακό Φίλο» (2016), με τη διαφορά πως εκεί οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι, καθώς σε εκείνο ήταν ο γιος που προσπαθούσε να φτιάξει το «προφίλ» του άγνωστου νεκρού πατέρα. Εδώ ο Άριελ αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην απροθυμία του να αποκτήσει ο ίδιος παιδιά (κάτι που μαθαίνουμε πως οφείλεται στην κακοποίηση που υπέμενε από τον πατέρα του όταν ήταν μικρός) και στην κατά κάποιον τρόπο υποχρέωση να αναλάβει πατρικές υποχρεώσεις, ακόμα και με έναν εύλογα ασυνήθιστο τρόπο. Η περιπλάνησή του στον περίγυρο του νεκρού Άνταμ δίδεται με έναν όχι δακρύβρεχτα συναισθηματικό τόνο, αλλά με κάτι που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο σουρεάλ (η α λα Νταλί σκηνή του ονείρου με πατέρα, γιο και καθηγήτρια) και στο οικογενειακού τύπου δράμα που φέρει όμως ψήγματα μαύρης κωμωδίας (ο χαρακτήρας του συζύγου της Ρονίτ κάτι τέτοιο παλεύει να πετύχει).

Το σουρεάλ στοιχείο είναι αυτό που αφήνει την αίσθηση πως θα κυριαρχήσει στο τέλος, καθώς η γνωριμία του Άριελ με τον πενθούντα πατέρα στο νεκροταφείο οδηγεί την πλοκή αδιόρατα στην αρχή, αλλά σταθερά και ορμητικά στο φινάλε, σε μια κορύφωση που ακουμπά τον παραλογισμό. Η σχεδόν υπερφυσική λύση που επιλέγεται ως «φάρμακο» για τη σωτηρία των ψυχών των νεκρών, αλλά και τη λύτρωση των ζωντανών για τα πιθανά σφάλματά τους, δεν κουβαλάει το ψυχρό συναίσθημα των «Άλπεων» (2011), ούτε την ψυχαναλυτική ενδοσκόπηση από «Το Δωμάτιο του Γιου Μου» (2001). Οδεύει ως σύλληψη περισσότερο προς τη φάρσα, στην οποία καταφέρνει να μην βυθιστεί ολοκληρωτικά, κυρίως χάρη στον Άριελ του (κωμικού βασικά) ηθοποιού Σάι Αβίβι, ο οποίος επιδεικνύοντας σε όλο το φιλμ μία αφέλεια, απόρροια της άγνωστης θέσης στην όποια ξαφνικά έχει περιέλθει, λειτουργεί ως επί το πλείστον ενστικτωδώς, προσδίδοντας τελικά μια αίσθηση «έντιμης» ελαφρότητας στις πράξεις του.