της Κατερίνας Ανδρεάκου

Μπορεί η περίληψη να ακούγεται κάπως σαν μια νέα εκδοχή του «Speed», όμως αυτή η ισπανο-γαλλική συμπαραγωγή έχει πολύ διαφορετικά πράγματα να πει, και με βαθύτερη ουσία. Στις δύσκολες κοινωνικο-οικονομικές εποχές που διανύουμε, η ιστορία της ταινίας έχει μια απλή αφηγηματική δομή: ο διεφθαρμένος καπιταλιστής τραπεζικός που παίζει με τις οικονομίες (και άρα με τις ζωές) των πελατών που τον εμπιστεύονται, πρέπει να τιμωρηθεί, να μπει στην θέση των «θυμάτων» του. Η κλήση που λαμβάνει ο Κάρλος μπορεί να είναι… με απόκρυψη, όμως, δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις γιατί αυτός ο – φαινομενικά – άγνωστος άνδρας στην άλλη άκρη της γραμμής απειλεί να τινάξει στον αέρα τον Κάρλος και τα δύο μικρά του παιδιά, εάν δεν λάβει άμεσα ένα τεράστιο ποσό, μέσα από κλήσεις που ο τραπεζικός θα πρέπει να κάνει στους έμπιστους πελάτες του, αλλά και στη γυναίκα του, με την οποία η σχέση του είναι παραπάνω από κλονισμένη. Η ύβρις τού Κάρλος είναι η φιλοδοξία και η υπερβολική αυτοπεποίθηση του οικονομικού «παιχταρά» – και ένα από τα θύματά του αποφασίζει να πάρει ανελέητη εκδίκηση.

Το αληθινά εντυπωσιακό με αυτό το καλοφτιαγμένο, υψηλών standards θρίλερ καταδίωξης είναι πως πρόκειται για σκηνοθετικό ντεμπούτο! Προφανώς εμπνευσμένο από αμερικανικές ταινίες του είδους (περισσότερο «Ronin» παρά «Speed», για την ακρίβεια), περιέχει εξαιρετικά καλογυρισμένες σεκάνς στους δρόμους της Γκαλίθια, ενώ ο βασικός πρωταγωνιστής, Λουίς Τοσάρ, δίνει μια από τις καλύτερες ανδρικές ερμηνείες της σεζόν, με το βάρος σχεδόν ολόκληρης της ταινίας επάνω του, ξεκινώντας αλαζόνας και απόμακρος από την οικογένειά του και καταλήγοντας συναισθηματικά τσακισμένος, με τη ζωή των παιδιών του μοναδική του μέριμνα.

Ωστόσο, αν και σχεδόν χωρίς κανένα ψεγάδι στα τεχνικά της μέρη και τις ερμηνείες τού καστ, η ταινία «μπάζει» από αλλού. Δραματουργικά δεν προσφέρει τίποτα το πρωτότυπο, μάλλον ακολουθώντας πιστότατα τον αφηγηματικό κανόνα του είδους της, με το συναισθηματικό δέσιμο πατέρα – παιδιών ενόσω εξελίσσεται το δράμα, τον ελαφρώς ηλίθιο δογματικό μπάτσο που έχει καταδικάσει τον ήρωα πριν μάθει όλη την ιστορία, και τον ένα και μόνο χαρακτήρα που πιστεύει την ιστορία τού ήρωα (εδώ, η αρχηγός της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας που αναλαμβάνει και χρέη διαπραγματευτή) κ.τ.λ. Παράλληλα, η σεναριακή εξέλιξη έχει τόσες τρύπες που απλά αποφασίζεις να τις αγνοήσεις και να πας με την καταιγιστική δράση. Επίσης, όταν ανεβαίνουν οι δραματικοί τόνοι, αγγίζουν αρκετά συχνά τα όρια της υστερίας, με εκνευριστικό αποτέλεσμα, ίσως ακριβώς εξαιτίας της απλής (θα λέγαμε και απλοϊκής) αφηγηματικής πλοκής, κι έτσι οι διάλογοι πασχίζουν αρκετά να βρουν ουσία, επιστρέφοντας σε ενοχλητικά αναμασημένες ατάκες (ο άγνωστος εκβιαστής που επαναλαμβάνει σαν σε λούπα τα αιτήματά του, σε άσχετες στιγμές, ενδέχεται και να δοκιμάσει το νευρικό σας σύστημα!).

Με την αίσθηση του real time και τη χρήση αξιέπαινων μονοπλάνων αλλά και γρήγορων cuts στις πιο περιπετειώδεις σκηνές, το τεχνικό αποτέλεσμα θα το ζήλευαν και τα χολιγουντιανά blockbusters (διόλου απίθανο να δούμε σύντομα μια αμερικανική version) κι έτσι, παρά τις όποιες ηχηρές αδυναμίες, αν μη τι άλλο ο Ντάνι ντε λα Τόρε ανεβαίνει αρκετά στη λίστα των νέων σκηνοθετών που θα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τη μελλοντική τους εξέλιξη.