της Βαρβάρας Κοντονή

Πολύ θα ήθελα να σας πω πως η ταινία του Χερέρο είναι ένα από εκείνα τα καλά αστυνομικά θρίλερ που μοιάζουν κομμένα και ραμμένα για τη θερινή μας ραστώνη. Δυστυχώς, όμως, μάλλον θα σας απογοητεύσω, δεδομένου πως «Οι Δολοφόνοι του Γκόγια» είναι ένα εποχικό φιλμ… πιο κλισέ ακόμη και από τη φράση «ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη». Γενικά, η κατάσταση είναι… «Μύκονοοος!».

Αυτό που κάθε χρονιά φαγωνόμαστε να λέμε πως τέτοια εποχή πρέπει (είναι επιτακτικό, πια) να βλέπουμε κι άλλα πράγματα πέραν των γαλλο-ισπανικών κωμωδιών και των στερεοτυπικών, ρομαντικών κομεντί, εδώ κάπως πιάνει τόπο, αφού μιλάμε για «κάτι» διαφορετικό, εν προκειμένω ένα crime φιλμ… ισπανικό (πώς αλλιώς;). Κατά τα άλλα, θα φροντίσουμε από του χρόνου να καταστήσουμε σαφές ότι πέραν της ποικιλίας, θα θέλαμε (αν γίνεται) οι ταινίες που έρχονται τούτη την περίοδο… να βλέπονται κιόλας, και αν ρωτήσει κανείς «τι εννοούμε;», θα έχουμε ως πρόχειρο παράδειγμα το φιλμ του Χερέρο, το οποίο μετά από κάνα-δυο μπυρίτσες, ίσως πιάσει στα μάτια σου μέχρι επίπεδο… Αστυνόμου Μπέκα (ίσως, δεν παίρνω κι όρκο)!

Η Κάρμεν Κόμπος (Βερντού) είναι μία ντετέκτιβ που δεν σηκώνει και πολλά. Κυνική μέχρι το κόκαλο και ντυμένη σαν ξεχασμένη ροκού της δεκαετίας του ’90, όταν δεν είναι εν ώρα υπηρεσίας (ή κάποιες φορές ακόμη και τότε…) θα τη δεις να ρουφάει αλκοόλ σαν νεράκι, να καπνίζει σαν φουγάρο και να πετάει δολοφονικές ματιές, τίγκα στο μαύρο eyeliner (καθότι «επαναστάτρια»), προς πάσα κατεύθυνση. Όταν στο πλευρό της βρεθεί η άδολη, «ψαρωμένη» Εύα (Γκαρίδο), η οποία θ’ αποτελέσει τη νέα της συνάδελφο, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο εξοργιστικά για την Κόμπος, αφού τώρα θα πρέπει να μάθει να συνυπάρχει και να συνεργάζεται με (τουλάχιστον) ένα ακόμη άτομο, δηλαδή… έλεος κάπου, πόσα ν’ αντέξει κανείς; Οι δυο τους θα πρέπει να δουλέψουν μαζί προκειμένου να εντοπίσουν τα ίχνη ενός κατά συρροήν δολοφόνου, ο οποίος αρέσκεται να σκοτώνει τα θύματά του αναπαριστώντας σκηνές από φημισμένη σειρά χαρακτικών του Γκόγια, γνωστή και ως «Καπρίτσια».

Από πού να το πιάσεις και πού να τ’ αφήσεις! Ξεκινώντας από μία τυποποιημένη μεν, αστυνομική σεναριακή βάση δε, η ταινία του Χερέρο βάζει αυτογκόλ με το καλημέρα σας, όταν η ηρωίδα της Βερντού εμφανίζεται στον χώρο της πρώτης δολοφονίας (μιας νεαρής, μέλλουσας νύφης) σχολιάζοντας: «Μια χωρισμένη λιγότερη». Oh, so edgy! Αργότερα μέσα στην ταινία η ίδια τονίζει πως η πρώτη εντύπωση ενός ατόμου είναι πάντα σωστή κι εσύ ξέρεις πως ήδη έχεις σιχαθεί την ντετέκτιβ Κάμπος για την αδικαιολόγητη συμπεριφορά της, το ύφος καρδιναλίου και την εντελώς αψυχολόγητη στάση απέναντι στη νέα της συνάδελφο, αποτέλεσμα ενός σαφώς ξεκάρφωτου σεναρίου από την Άνχελα Αρμέρο, η οποία μοιάζει να μην έχει ιδέα για το αντικείμενο που πραγματεύεται. Δεν είναι ότι και η σκηνοθεσία βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα, αφού το φιλμ αποπνέει τέτοια φτηνιάρικη τηλεοπτικίλα, που τελικά «σώζεται» κάπως μονάχα από τη μικρή του διάρκεια. Αν και, από την άλλη, πόσο να κάνεις τα στραβά μάτια στο εξόφθαλμο, κακό green screen της πόλης από ψηλά, κάθε φορά που οι ήρωες αποφασίζουν να κάνουν τις privée συζητήσεις τους στην ταράτσα του αστυνομικού τμήματος; Αλήθεια, υπάρχει κάποιος απαράβατος κανόνας σεναρίου που θέλει τις σοβαρές συζητήσεις και τις σοκαριστικές αποκαλύψεις να γίνονται σε ταράτσες;

Με λίγο από «CSI (Οπουδήποτε)», κάτι από «Se7en» (πολύ θα το ‘θελε) και πασπάλισμα από «Συλλέκτη Οστών», οι «Δολοφόνοι του Γκόγια» είναι ένα κακέκτυπο αστυνομικού θρίλερ, δεδομένου ότι και καλύτερες ταινίες είδους έχεις δει, και σίγουρα με πολύ πιο ευρηματικό σενάριο από τούτο εδώ, το οποίο αποτελεί άλλωστε και την «αχίλλειο πτέρνα» του φιλμ. Η παντελής έλλειψη σασπένς, πρωτοτυπίας και λειτουργικών διαλόγων στέλνει με συνοπτικές διαδικασίες τούτη την απόπειρα στο πυρ το εξώτερον. Κατά τα άλλα, όπως θα διαπιστώσεις και μόνος σου, μία Βερντού από μόνη της δεν φέρνει την άνοιξη, ειδικά όταν δεις πόσο βιαστικά (κακο)γραμμένος είναι ο ρόλος της, σε βαθμό που να μη σου αφήνει περιθώριο συμπάθειας, εξαιτίας της απουσίας ενός κάποιου background που να δικαιολογεί την τωρινή της συμπεριφορά. Υπάρχουν κάνα-δυο απόπειρες εξήγησης ενός παρασκηνίου, αλλά είναι τόσο τσαπατσούλικες που δεν συνιστούν καν κομμάτι του σεναρίου και, στην τελική, καλύτερα να έλειπαν. Στο πλευρό της Βερντού, δεν σώζεται με τίποτα και η άχρωμη Γκαρίδο, πόσω μάλλον όταν κοντά στο φινάλε της ταινίας οι ρόλοι… αντιστρέφονται κι εσύ βιώνεις ένα τέτοιο #wtf moment, που ενδέχεται να βάλεις και τα γέλια στη… μη κορύφωση!