ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ (2018)
(DOWN A DARK HALL)
- ΕΙΔΟΣ: Θρίλερ Φαντασίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ροντρίγκο Κορτές
- ΚΑΣΤ: Ούμα Θέρμαν, ΑνναΣοφία Ρομπ, Ίζαμπελ Φέρμαν, Τέιλορ Ράσελ, Βικτόρια Μορόλες, Νόα Σίλβερ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER
Επαναστατημένη έφηβη θα βρεθεί έγκλειστη σε οικοτροφείο παρέα με άλλες «προβληματικές» κορασίδες, με απώτερο σκοπό την καλλιτεχνικώς προσανατολισμένη συμμόρφωσή τους. Αντ’ αυτού θα καταλήξουν μάρτυρες δράσης περίεργων σκοτεινών δυνάμεων και μεταφυσικών φαινομένων.
Κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της συχωρεμένης πια (από το 2016) μπροστάρισσας του young adult λογοτεχνικού τρόμου Λόις Ντάνκαν, που μπορεί να μην έχεις ιδέα για το συγγραφικό της έργο, μάθε όμως πως πρόκειται για την ίδια που έγραψε το «Ξέρω τι Έκανες Πέρσι το Καλοκαίρι», το μυθιστόρημα για το φιλμ που αποτέλεσε την κορωνίδα του light νεανικού slasher των ‘00s – και των κακών ερμηνειών, επίσης. Τουλάχιστον, ο «Σκοτεινός Διάδρομος» μπορεί να περηφανεύεται για τις τιμιότατες ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστριών του, αλλά μέχρι εκεί.
Υπό την καθοδήγηση του Ροντρίγκο Κορτές, του τύπου που πριν από χρόνια μας έκανε να πιστέψουμε στις υποκριτικές ικανότητες του Ράιαν Ρέινολντς (!) με το «Buried», τούτο το παρωχημένο θρίλερ επιχειρεί να πλασαριστεί ως ταινία στιβαρού γοτθικού τρόμου, παρά το γεγονός πως ούτε η συγγραφική του προέλευση, ούτε τελικά και η σκηνοθετική του απόδοση καταφέρνουν να (σε) πείσουν για κάτι το πραγματικά αξιομνημόνευτο σε ό,τι αφορά το εν λόγω genre. Μερικές φορές κάποια πράγματα είναι καλύτερο να αφήνονται στην… ασύγκριτα πιο αχαλίνωτη λογοτεχνική φαντασία.
Αδυνατώντας να ξεπεράσει τον χαμό του πατέρα της μερικά χρόνια πριν, η Κιτ (Ρομπ) έχει πλέον αναπτύξει αντικοινωνική συμπεριφορά που δημιουργεί διαρκώς προβλήματα στο σχολείο της (με μια φημολογούμενη απόπειρα εμπρησμού), αλλά και στο άμεσο οικογενειακό της περιβάλλον. Σε μια προσπάθεια να διαχειριστούν την κατάσταση, η μητέρα της και ο πατριός της θα δεχθούν την ξαφνική πρόταση μιας καθηγήτριας που θα καλέσει την Κιτ να φοιτήσει σε ένα ξεχωριστό σχολείο, το απομονωμένο και μυστήριο οικοτροφείο Blackwood. Εκεί, υπό την καθοδήγηση της αυστηρής Διευθύντριας Μαντάμ Ντουρέ (Θέρμαν) και του λιγοστού διδακτικού προσωπικού, η Κιτ και τα υπόλοιπα κορίτσια θα αρχίσουν να ανακαλύπτουν τα καλά «κρυμμένα» τους ταλέντα στις τέχνες και τα μαθηματικά. Κάτι δεν πάει καλά, όμως. Γιατί η ζωγραφική, η λογοτεχνία και η μουσική γίνονται αίφνης αντικείμενα εμμονής στο μυαλό των κοριτσιών και ποια είναι αυτή η ζοφερή απειλή που μοιάζει να ελλοχεύει στους ημιφωτισμένους διαδρόμους του κτηρίου;
Ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς αυτό το φιλμ είναι σαν το νόθο «παιδί» του franchise του «Χάρι Πότερ» και του «Suspiria» του Ντάριο Αρτζέντο, όχι μια σχολή για ανήλικους μάγους και υστερικές μπαλαρίνες, αλλά για κορίτσια με ιδιαίτερα και σπάνια χαρίσματα. Η σκηνοθετική επιρροή από το σινεμά του φανταστικού και συγκεκριμένα από αυτό του Γκιγέρμο ντελ Τόρο είναι φανερή (με έμφαση στο γοτθικό στοιχείο), εντούτοις η απόπειρα του Κορτές να συνενώσει το σύγχρονο με το «παλιό» εκτροχιάζεται αναμενόμενα εξαιτίας της αδυναμίας του σεναρίου να εναρμονίσει χωρικά αυτούς τους δύο διαφορετικούς κόσμους, τη μοντέρνα πραγματικότητα των κοριτσιών από τη μια και το παλιομοδίτικο σύμπαν του απομονωμένου οικοτροφείου από την άλλη. Στην προδιαγεγραμμένη εξέλιξη της πλοκής δεν βοηθά φυσικά ούτε το generic πλαίσιο δράσης των ηρωίδων, που δεν σου επιτρέπει ποτέ να «διαβάσεις» πίσω από την υπόθεση μπας και υπάρχει κάτι ακόμη που να αξίζει την προσοχή σου (δεν υπάρχει), συνεπώς σύντομα αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για μια ακόμη αναμενόμενη ιστορία τρόμου, από αυτές που έχεις φάει με το κουτάλι και που έρχονται συχνά πυκνά να μας υπενθυμίζουν πως δεν είναι όλα τα young adult μυθιστορήματα για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη.
Υπάρχει μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ιδέα εδώ, η οποία λειτουργεί σαν βασικός μπούσουλας για την υπόθεση της ταινίας αποτελώντας ουσιαστικά και το μοναδικό στοιχείο που θα μπορούσε να τη διαφοροποιήσει κάπως, ενδεχομένως και να την κάνει να ξεχωρίσει ακόμη, εντούτοις και αυτή θυσιάζεται με τη σειρά της για χάρη μιας πιο ανάλαφρης θριλερικής πρότασης για εφήβους, μια ταινία νεανικού τρόμου χωρίς…τον τρόμο! Ο «Σκοτεινός Διάδρομος» αποπνέει μια αίσθηση μετριότητας λες και τα πάντα έχουν «κατέβει» έναν τόνο προκειμένου να ανταποκρίνονται καλύτερα στη μόδα του «ευκολοχώνευτου» νεανικού σινεμά, όπως χαρακτηριστικά (και εντελώς αψυχολόγητα) συμβαίνει εδώ με το σκηνογραφικό κομμάτι, που παραπέμπει περισσότερο σε προκάτ σκηνικό για… παιδική παράσταση! Στον αντίποδα, όλες οι ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστριών είναι υπερβολικά καλές για τούτο το φιλμ, ακόμη και όταν πρόκειται για τους αναμενόμενους ρόλους – καρμπόν των προβληματικών εφήβων, με εξαίρεση την εντελώς εκτός τόπου και χρόνου παρουσία της καστανής εδώ Ούμα Θέρμαν, που μοιάζει με αποτυχημένο cosplay της Βίκυς Καγιά. Ε, ένα τσιμπητό κραγιονάκι το ήθελε η Ούμα…