του Ηλία Φραγκούλη

Το «Μην Ανησυχείς Αγάπη μου» είναι μία από εκείνες τις ταινίες που… ευνουχίζουν τον κριτικό κινηματογράφου γιατί… δεν είναι σωστό ν’ αποκαλύψει στοιχεία της πλοκής του έργου, τα οποία όμως είναι και τα πιο «ζουμερά» του. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε «χαλάστρα» στους θεατές, που (ενίοτε) αξίζει τον κόπο να δουν μια ταινία με εντελώς «παρθένο» βλέμμα, αποφεύγοντας ακόμη και τα trailers της. Οπότε, η ανάγνωση του κάτωθι κειμένου γίνεται με δική σας ευθύνη…

Προσωπικά, είχα αποφύγει να παρακολουθήσω το παραμικρό από πριν, κι αυτό είναι κάτι που επιδιώκω όλο και πιο συχνά εσχάτως. Δηλαδή, μπήκα στην αίθουσα εντελώς ανυποψίαστος, γνωρίζοντας μονάχα ότι το δεύτερο φιλμ της ηθοποιού Ολίβια Γουάιλντ («Booksmart») είχε κάμποσα προβλήματα συνεργασιών συντελεστών (το λέω… κομψά) στα γυρίσματα και σφαγιάστηκε από την κριτική στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας. Τους θεατές το πρώτο δεν τους αφορά απαραίτητα, το δεύτερο δεν αφορά καθόλου… εμένα! Λοιπόν, με την ταινία ξαφνιάστηκα (σε διάφορους τομείς), αλλά κάπου με κούρασε κιόλας, κάπου το ζόρισε για να περάσει τυπικές «ατζέντες» της εποχής μας, κάπου ξέχασε (σοβαρό σφάλμα) μια… «παράλληλη» δράση στην οποία όφειλε ν’ αφιερώσει περισσότερο χρόνο, ώστε να πατήσει πιο γερά στο έδαφος το αλληγορικό του σκεπτικού του σεναρίου.

Σ’ ένα φοβερά λεπτοδουλεμένο και καλοστημένο σκηνικό της δεκαετίας του ’50, σε κάτι «προκάτ» suburbs μιας σχεδόν αχαρτογράφητης περιοχής της ερήμου της Καλιφόρνια, το αποκαλούμενο Victory Project προτείνει ένα νέο είδος ζωής δίχως σκοτούρες για τα νεαρά ζευγάρια τα οποία στεγάζει. Όλοι οι σύζυγοι φεύγουν για τη δουλειά το πρωί, οι γυναίκες τους μένουν σπίτι για να κάνουν τα τυπικά του νοικοκυριού και το βράδυ ανταλλάσσουν μεταξύ τους επισκέψεις για δείπνο, σε μια παράξενη καταστασιακή «λούπα», όπου ο θεατής γρήγορα θα διαισθανθεί ότι κάτι κρύβεται. Και δεν είναι καθόλου καλό…

Η Άλις και ο Ζακ είναι το ζευγάρι των ηρώων μας, με αυτούς καλούμαστε να ταυτιστούμε και να μοιραστούμε την αγωνία τους για την ανατροπή που (προφανώς) θα χτυπήσει (και) τη δική τους πόρτα κάποια στιγμή. Συνέβη πρώτα στην οικία της γειτόνισσας Μάργκαρετ, που βιώνει κρίσεις πανικού, αντιδρά παράξενα και μάλλον αρχίζει να επαναστατεί προς τον τρόπο ζωής που επιβάλλει η εταιρεία Victory. Ώσπου μια μέρα η Μάργκαρετ κόβει το λαιμό της μπροστά στα μάτια της Άλις και προσωπικό της εταιρείας σπεύδει να την… «εξαφανίσει». Η Άλις θα παραδοθεί σ’ εφιάλτες και σκέψεις ανησυχητικές, θα ζητήσει εξηγήσεις από τον Ζακ για τη φύση του επαγγέλματός του και θ’ αρχίσει να παρατηρεί «μοτίβα» επανάληψης σε σχεδόν όλα τα ζευγάρια που γνωρίζει να κατοικούν στη Victory!

Το πρώτο αρνητικό στοιχείο της ταινίας είναι η στιλιστική «υπεροχή» της, που πάει πακέτο με το τέλειο (αλλά… κινηματογραφικό;) μοντάζ του Αφόνσο Γκονσάλβες. Η Γουάιλντ θέλει να εντυπωσιάσει και να «θαμπώσει», και εν μέρει καλώς πράττει, διότι ο θεατής πρέπει να πέσει στην… παγίδα αυτού που «βλέπει» (μέχρι να συνειδητοποιήσει τι βλέπει!). Πέρα από το επιφανειακό, όμως, υπάρχει κι ένα ζητούμενο διαχείρισης του μυστηρίου της υπόθεσης, που σκηνοθετικά και σεναριακά μένει σε εντελώς δεύτερη μοίρα και κάνει την εμφάνισή του ουρανοκατέβατα και δίχως βάσεις ή ανάπτυξη. Όταν ξεπερνάμε τις υποψίες ότι μπορεί να παρακολουθούμε μια σύγχρονη παραλλαγή του «The Stepford Wives» (1972), το μυαλό μας κατευθύνεται προς το… σινεμά του φανταστικού και η εξήγηση που μας παρουσιάζει το φιλμ είναι και ενδιαφέρουσα και στέκει. Είναι, όμως, ελάχιστη μέσα σ’ όλο αυτό το μπερδεμένων προτεραιοτήτων συνονθύλευμα ιδεών, το οποίο κάποια στιγμή καπελώνεται άσχημα και από φεμινιστικές προεκτάσεις «της μοδός», που σερβίρονται με αφέλεια και διδακτισμό.

Είναι κρίμα που το plot twist δεν έρχεται κοντά στο τέλος, αφιερώνοντας την υπόλοιπη διάρκεια του φιλμ στην ανάλυση της δυστοπίας του, αφήνοντας το «Μην Ανησυχείς Αγάπη μου» ν’ αναλώνεται σε μια vintage ναρκισσιστική εικονοποιία που στο περιεχόμενο απλά «κόβει και ράβει» συστατικά άλλων ταινιών… του φανταστικού. Το κλίμα σασπένς δουλεύεται αξιοπρεπώς και σε νευρωτικούς τόνους (με ουσιαστική βοήθεια από την ερμηνεία της Φλόρενς Πιου), αλλά… το «ζουμί» τούτης της ταινίας ήταν στον «άλλο» κόσμο. Κι εκεί η Γουάιλντ δεν μας επέτρεψε να πάμε, δυστυχώς. Ειρωνικά, μείναμε στα… ωραία «τοπία». Οποία αντίφαση!