του Ηλία Φραγκούλη

Το βάσανο της ζωής που λέγεται «οικογενειακή ταινία»! Και η κριτική της που θα διαβαστεί από ενήλικες, αλλά δεν αντιπροσωπεύει καθόλου το ανήλικο target group του φιλμικού αυτού είδους, το οποίο όχι μόνο δεν θα ταυτιζόταν αλλά δεν δύναται και να διαβάσει τις παρακάτω αράδες!

Έχει περάσει και χειρότερες κακουχίες τούτος ο ήρωας, τον οποίο στη δεκαετία του ’60 ερμήνευσε με επιτυχία ο Ρεξ Χάρισον, για να αναβιώσει… ατυχώς στα χέρια (και το vulgar χιούμορ) του Έντι Μέρφι στα τέλη των ‘90s. Ένα είδος «reboot» επιχειρείται σήμερα, με «καπετάνιο» (#diplhs) τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ο οποίος διαθέτει το χάρισμα να γίνεται συμπαθής ή και αγαπητός, ασχέτως των απαιτήσεων του ρόλου που αναλαμβάνει να… διεκπεραιώσει (συχνότερα). Ίσως ελαφρώς κουρασμένος μετά τους Σέρλοκ Χολμς και τόσους Τόνι Σταρκ, εδώ μοιάζει λες και κάνει περίπατο στα καθήκοντα του Ντουλίτλ, ο οποίος μας επανασυστήνεται μέσω animated intro, ώστε να μάθουμε κάποια βασικά στοιχεία για τον χαρακτήρα του. Ξανά κοντά στην (βικτοριανή) περίοδο του original (σε αντίθεση με τα δύο φιλμ που γύρισε ο Μέρφι), ο Ντουλίτλ καλείται να εξετάσει την περίπτωση της ασθενούς βασίλισσας της Αγγλίας, που παίζει να είναι φαρμακωμένη από ανθρώπους της Αυλής για να τη βγάλουν από τη μέση!

Ο Ντουλίτλ θα ξεκινήσει μία εθελοντική και παράτολμη αποστολή απόκτησης ενός μαγικού αντίδοτου που βρίσκεται μονάχα πέρα από εξωτικές θάλασσες, σε μία διαδρομή η οποία στοίχισε τη ζωή της αγαπημένης του, δίνοντας έτσι στο ταξίδι έναν συμβολισμό λύτρωσης. Δίπλα στον ομώνυμο ήρωα, κάθε λογής και μεγέθους ζώο, που… φλυαρεί στην ανθρώπινη γλώσσα, γίνεται ο συνταξιδευτής και το πλήρωμα που τον βοηθά στο καράβι, με το «Ντουλίτλ» να μετατρέπεται σταδιακά σε μία αχρείαστη ρέπλικα του franchise των… «Πειρατών της Καραϊβικής»! Από τη στιγμή που ο ήρωας και το συνονθύλευμα ζώων (από τον πλέον πιστό του παπαγάλο μέχρι μία πολική αρκούδα!) που αποτελεί την παρέα του φτάνουν στον προορισμό τους, το «παραμυθένιο» background θυμίζει ακόμη περισσότερο το πλαίσιο δράσης του… Τζακ Σπάροου, με τον Ντάουνι Τζούνιορ να δείχνει από στενοχωρημένος μέχρι άτονος υποκριτικά, λες και θέλει να μας πει ότι όλο αυτό εκείνος το βαριέται περισσότερο κι από εμάς (το ενήλικο κοινό, προφανώς)!

Σεναριακά, μιλάμε για ένα ασύνδετο αλαλούμ από σεκάνς με παιδιάστικους αστεϊσμούς και λιγοστή διάθεση αλληλουχίας στο καταστασιακό, που προσπαθεί συνεχώς να ρίχνει στάχτη στα μάτια με τα φαντεζί ψηφιακά εφέ του, τα οποία συχνότερα τονίζουν το «ψέμα» για τις ανάγκες του genre και των μαθημένων σε animated θεάματα (και εικόνες) ανηλίκων. Το χιούμορ και η χαριτωμενιά με τους φίλους μας τα ζώα δίνει και παίρνει, στα πιο δύσκολα με τους πλέον επικίνδυνους εχθρούς που έχει να αντιμετωπίσει… από το ζωικό βασίλειο (κυρίως) ο Ντουλίτλ, ο δόκτωρ κερδίζει στερεοτυπικά (δεν λειτουργεί το σασπένς εδώ, διότι μία ήττα του θα σήμαινε… «ορφάνια» από κεντρικό ήρωα για ολόκληρο το φιλμ!) επιστρατεύοντας το θεραπευτικό του ταλέντο και, γύρω στο τέταρτο πριν από το φινάλε της δράσης της ταινίας, μας προκύπτει το πλέον ουρανοκατέβατο twist με «δάνειο» εμφάνισης… μυθικού ζώου από τρελό σουξέ της πρόσφατης pop κουλτούρας, το οποίο παραπέμπει στο τηλεοπτικό σύμπαν ή σε πλάσμα στο οποίο δάνεισε τη φωνή του ο Σον Κόνερι το 1996 (διόλου δύσκολο σαν trivia). Εκεί, πλέον, δεν καταλαβαίνεις τι παρακολουθείς!

Το στοιχείο της περιπέτειας διασώζει τμηματικά τον καινούργιο «Ντουλίτλ» που… αν πιάσει εμπορικά σε ολόκληρο τον πλανήτη, θα χαρίσει ακόμη ένα franchise στη φιλμογραφία του Ντάουνι Τζούνιορ. Εάν την επόμενη φορά φροντίσουν να έχει και μία πιο ολοκληρωμένη ιστορία που να στέκει σε νόημα και πρωτοτυπία, επιτρέποντας και στα ζώα πρωταγωνιστές του έργου να συμμετέχουν ουχί σε μορφή… μπουλουκιού, δεν θα με πείραζε να ξανακλείσω ραντεβού με τούτον τον κτηνίατρο. Αλλά αυτά τα αποφασίζουν πρωτίστως τα ταμεία, όχι ο «αυτόματος πιλότος» του εκάστοτε studio…