του Νίκου Παλάτου

«Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα», λέει η σοφή λαϊκή ρήση. Και από Ιούλιο… Χριστούγεννα, συμπληρώνει πλέον η ελληνική διανομή, η οποία εκτός από τους διαρκείς τρόπους να μας εκπλήσσει με τις… ανασκαφικές της ικανότητες στα άδυτα της γαλλικής παραγωγής, ανοίγει με τούτον τον «Γιατρό» δρόμους καινοτομίας για τα θερινά σινεμά, που ίσως ουδείς είχε φανταστεί. Ο πολυφορεμένος συνδυασμός γιασεμιού και αγιοκλήματος δύναται από τούδε να ανανεωθεί με το comme il faut και καλότυχο… γκι, ενώ το popcorn των κυλικείων δεν θα ήταν κακή ιδέα να αντικατασταθεί από τα παραδοσιακά μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, καθώς όπως φαίνεται σήμαναν Χριστούγεννα στην πόλη! Υπερβολές; Μα, η όλη φάση είναι «του γιατρού»!

Έπειτα από την κάρτα που πέφτει πριν τους τίτλους αρχής, η οποία μας πληροφορεί πως η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα (περισσότερο σε ατυχές σαρκαστικό χιούμορ φέρνει η αναφορά, παρά σε κάτι το ουσιαστικό), και υπό τους ήχους του περίφημου… «Santa Baby» με την Έρθα Κιτ, μας συστήνεται ο βετεράνος γιατρός Σερζ Μαμού-Μανί (το περίεργο επίθετό του, φυσικά, θα αποτελέσει αφορμή «κωμικών» καταστάσεων στα θερινά…), ο οποίος δείχνει σχεδόν παραιτημένος από τη ζωή, με τη νυχτερινή βάρδια τη συγκεκριμένη μέρα των εορτών των Χριστουγέννων να μοιάζει γι’ αυτόν με αγγαρεία από τις λίγες. Μια σειρά συμπτώσεων και ατυχιών θα τον κάνουν να γνωριστεί με τον πρόσχαρο ντελιβερά Μαλέκ, ο οποίος ένεκα παρολίγον πυροσβεστικού παρελθόντος κατέχει στοιχειώδεις (έστω) γνώσεις πρώτων βοηθειών. Ο ολίγον αφελής νεαρός θα κληθεί εκών άκων να παίξει τον γιατρό, όταν ο μεσιέ Σερζ συνειδητοποιήσει πως το μικρό τροχαίο που λόγω απροσεξίας είχε δεν του επιτρέπει να εργαστεί επιτυχώς, πόσω μάλλον όταν η αυστηρή του προϊσταμένη τού καθιστά σαφές πως αντικαταστάτης σε μια μέρα σαν κι αυτήν δεν υπάρχει. Οι δυο τους ξεκινούν την περιπλάνησή τους στο νυχτερινό εορταστικό Παρίσι, με τα επείγοντα περιστατικά να διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο Μαλέκ «εξετάζει» τους ασθενείς, ο Σερζ τον καθοδηγεί μέσω κινητού τηλεφώνου και… αυτό είναι όλο!

Πρόκειται για τυπική περίπτωση φιλμ που βασίζεται σε μία και μόνο (πανεύκολη) ιδέα, χωρίς οι δύο σεναριογράφοι του να έχουν μπει στον κόπο να την εμπλουτίσουν κάπως, ώστε να την κάνουν να μοιάζει κάπως με ταινία. Το «αστείο» του σεναρίου εξαντλείται στο δεκάλεπτο, όταν και ο βετεράνος ντόκτορ καταφεύγει αναγκαστικά στη λύση της πλαστοπροσωπίας, φοβούμενος πως θα χάσει τη δουλειά του σε περίπτωση που εγκαταλείψει τη θέση του, με τη συνέχεια να είναι όσο μονότονη και ανεκδοτολογική μπορεί ο καθένας να φανταστεί, καθώς η μόνη πορεία που ακολουθείται είναι τηλεφώνημα / άφιξη σε διαμέρισμα / εξέταση (μετά πιθανών παρεξηγήσεων) και πάλι από την αρχή.

Το προβλεπόμενο ιατρικό ανακοινωθέν διακόπτεται μονάχα από την υποπλοκή της νεαρής καταθλιπτικής Ροζ, το background της οποίας εξηγεί τη θλίψη του μεσιέ Σερζ. Άπαξ του ξεκαθαρίσματος της σχέσης η οποία τους ενώνει, κάνει μπαμ το πού ακριβώς θα τους οδηγήσει το στόρι, συνάδοντας πλήρως με το ολούθε χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Από την άλλη, ο αλαζόνας τύπος που εμφανίζεται ως δια μαγείας μπροστά στον Μαλέκ, είτε αυτός εργάζεται ως ταπεινός ντελιβεράς είτε με περηφάνια φορά το στηθοσκόπιο μοιράζοντας ιατρικές συμβουλές, ενέχει ρόλο υποτιθέμενου punchline, που όμως, δυστυχώς, ταιριάζει ασορτί με το σύνηθες… κρύο των χειμωνιάτικων βραδιών του Παρισιού. Η φοβία που ίσως ο καθένας νιώθει μπροστά σε μία πιθανή εισαγωγή του σε νοσοκομείο, προτιμώντας έτσι την «ευκολία» της κατ’ οίκον εξέτασης, χάνεται κάπου στα εντερικά προβλήματα του πρώτου ασθενούς (σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, πάντα συλλογίζομαι το τι έχουν ακούσει κατά καιρούς στη χώρα μας οι «σκατολογικού χιούμορ» αμερικανικές κωμωδίες…), ενώ τα «σπασμένα νερά» λίγο πριν το φινάλε ξεγεννούν το ιατρικό tour με τον πλέον τετριμμένο και γλυκανάλατο τρόπο. Τουλάχιστον, οι δύο βασικοί ηθοποιοί καταφέρνουν να μην γίνουν εκνευριστικοί με την απόδοσή τους (σε αντίθεση με διάσημους Γάλλους συναδέλφους τους που εσχάτως έχουμε χορτάσει…), πετυχαίνοντας μία κατά το δυνατόν μετρημένη ερμηνεία. Όχι πως αυτό εκτινάσσει στα ύψη τον δείκτη της ψυχαγωγίας εδώ, αλλά ας πούμε και μια καλή (αχρείαστη να ‘ναι) κουβέντα για τούτον τον δόλιο «Γιατρό».